روزنوشت‌های احسان محمدی

❌ ما شبیه هم نیستیم

✍ احسان محمدی

✅ یکی در خانه‌ای بزرگ شده که از دیوار تا دیوارش بوی کتاب می‌آمد.
❌ دیگری، در خانه‌ای که سقفش چکه می‌کرد، نان نبود، چه برسد به #نیچه.

✅ یکی، پدربزرگش در سال ۱۲۹۰ برای تحصیل رفته #آلمان.
❌ دیگری پدر بزرگ کشاورز و شریفی داشته که تا زنده بود فرق آلمان و آمل را نمی‌دانست.

✅ یکی، مادربزرگش در دهه ۳۰ ساز می‌زده، نقاشی می‌کرده و مدیر و موسس مدرسه دخترانه بوده.
❌دیگری، مادر بزرگش اجازه نداشت صدایش را بلند کند، حتی اگر درد داشت.

بعد این دو را می‌گذارند کنار هم و می‌گویند: «ببین! او موفق شد، تو هم می‌توانی!»

نه عزیز من!
ما شبیه هم نیستیم. آن‌ها دویدن را شروع کرده بودند، پیش از آنکه برای ما حتی سوت شروع مسابقه به صدا دربیاید.

🎙️این روزها در برخی پادکست‌ها یا برنامه‌های اینترنتی مهمان‌هایی به عنوان «الگوهای موفق و تاثیرگذار اجتماعی» دعوت می‌شوند که از جهانی موازی حرف می‌زنند، از کودکی‌شان که در آن فرهنگ، آزادی، موسیقی، هنر و فرصت‌ها نسل به نسل منتقل شده‌ بود، در حالی که ما، اغلب، اولین نسل هستیم که تازه داریم راه‌مان را از دل محدودیت‌ها باز می‌کنیم.

⛔ مقایسه ناعادلانه‌ی مسیرهای نابرابر غلط است.

📚 اگر تو از خانواده‌ای آمده‌ای که مادرت نقاش بوده، پدرت مترجم فلسفه و کتابخانه خانه‌تان از دیوار تا دیوار پر از اندیشه بوده و من از خانه‌ای آمده‌ام که تنها کتاب آن حافظ بود و تمام کودکی‌ام در تلاش برای زنده‌ماندن گذشت... ما شبیه هم نیستیم و مقایسه‌مان عادلانه‌ نیست.

✅ وقتی این افراد به عنوان الگوهای موفقیت معرفی می‌شوند در برخی مخاطبان احساس «کوچک شدن تلاش‌های واقعی اما به ثمر نرسیده»، « ناتوانی و بی‌ارزشی»، «بازتولید نابرابری و شکاف طبقاتی» و «اهمیت امتیازهای موروثی و #ژن_خوب» برجسته می‌شود.

👏 من برای بچه‌های خانواده‌های برخوردار که علیرغم بهره‌مندی از فضل و پول پدر به سمت و عافیت‌طلبی فردی نرفته‌اند و قدم در راه خلق آثار هنری گذاشته‌اند بسیار احترام قائلم اما تمرکز بیش از حد روی این افراد و دستاوردهایشان نباید این نکته را پنهان کند که موفقیت آن‌ها لزوماً محصول تلاش بیشتر نیست؛ گاهی نتیجه‌ی داشتن «زمینه» است.

↙️ اگر ما با تمام نبودن‌ها، با تمام دست‌خالی بودن‌ها، باز هم با پای برهنه در مسیر سنگلاخ قدمی برداشته‌ایم، شاید ارزش این یک قدم، برابر باشد با کسانی که در جاده آسفالت و هموار شده دویده‌اند.

نکته آخر اینکه:
از این افراد یاد بگیریم، دستاوردهایشان را تحسین کنیم اما خودمان را مقایسه نکنیم
ما شبیه هم نیستیم
ما حتی در یک زمین بازی نکرده‌ایم.
🖋 @ehsanmohammadi95

www.tgoop.com/ehsanmohammadi95/9446

17.9K viewsedited  Jun 9 at 07:43

❌ ما شبیه هم نیستیم

✍ احسان محمدی

✅ یکی در خانه‌ای بزرگ شده که از دیوار تا دیوارش بوی کتاب می‌آمد.
❌ دیگری، در خانه‌ای که سقفش چکه می‌کرد، نان نبود، چه برسد به #نیچه.

✅ یکی، پدربزرگش در سال ۱۲۹۰ برای تحصیل رفته #آلمان.
❌ دیگری پدر بزرگ کشاورز و شریفی داشته که تا زنده بود فرق آلمان و آمل را نمی‌دانست.

✅ یکی، مادربزرگش در دهه ۳۰ ساز می‌زده، نقاشی می‌کرده و مدیر و موسس مدرسه دخترانه بوده.
❌دیگری، مادر بزرگش اجازه نداشت صدایش را بلند کند، حتی اگر درد داشت.

بعد این دو را می‌گذارند کنار هم و می‌گویند: «ببین! او موفق شد، تو هم می‌توانی!»

نه عزیز من!
ما شبیه هم نیستیم. آن‌ها دویدن را شروع کرده بودند، پیش از آنکه برای ما حتی سوت شروع مسابقه به صدا دربیاید.

🎙️این روزها در برخی پادکست‌ها یا برنامه‌های اینترنتی مهمان‌هایی به عنوان «الگوهای موفق و تاثیرگذار اجتماعی» دعوت می‌شوند که از جهانی موازی حرف می‌زنند، از کودکی‌شان که در آن فرهنگ، آزادی، موسیقی، هنر و فرصت‌ها نسل به نسل منتقل شده‌ بود، در حالی که ما، اغلب، اولین نسل هستیم که تازه داریم راه‌مان را از دل محدودیت‌ها باز می‌کنیم.

⛔ مقایسه ناعادلانه‌ی مسیرهای نابرابر غلط است.

📚 اگر تو از خانواده‌ای آمده‌ای که مادرت نقاش بوده، پدرت مترجم فلسفه و کتابخانه خانه‌تان از دیوار تا دیوار پر از اندیشه بوده و من از خانه‌ای آمده‌ام که تنها کتاب آن حافظ بود و تمام کودکی‌ام در تلاش برای زنده‌ماندن گذشت... ما شبیه هم نیستیم و مقایسه‌مان عادلانه‌ نیست.

✅ وقتی این افراد به عنوان الگوهای موفقیت معرفی می‌شوند در برخی مخاطبان احساس «کوچک شدن تلاش‌های واقعی اما به ثمر نرسیده»، « ناتوانی و بی‌ارزشی»، «بازتولید نابرابری و شکاف طبقاتی» و «اهمیت امتیازهای موروثی و #ژن_خوب» برجسته می‌شود.

👏 من برای بچه‌های خانواده‌های برخوردار که علیرغم بهره‌مندی از فضل و پول پدر به سمت و عافیت‌طلبی فردی نرفته‌اند و قدم در راه خلق آثار هنری گذاشته‌اند بسیار احترام قائلم اما تمرکز بیش از حد روی این افراد و دستاوردهایشان نباید این نکته را پنهان کند که موفقیت آن‌ها لزوماً محصول تلاش بیشتر نیست؛ گاهی نتیجه‌ی داشتن «زمینه» است.

↙️ اگر ما با تمام نبودن‌ها، با تمام دست‌خالی بودن‌ها، باز هم با پای برهنه در مسیر سنگلاخ قدمی برداشته‌ایم، شاید ارزش این یک قدم، برابر باشد با کسانی که در جاده آسفالت و هموار شده دویده‌اند.

نکته آخر اینکه:
از این افراد یاد بگیریم، دستاوردهایشان را تحسین کنیم اما خودمان را مقایسه نکنیم
ما شبیه هم نیستیم
ما حتی در یک زمین بازی نکرده‌ایم.
🖋 @ehsanmohammadi95

BY روزنوشت‌های احسان محمدی