بازسازی گفتمان دینی

«رابطه‌ی تقوا و روزی»

🖍بهروز مرادی

تقوا از ریشه‌ی "وَقَیَ"، یعنی نیروی خودکنترلی و خودمهاری و توان مدیریت خود و قدرت حفظ خود از پلیدکاری.

در قرآن حکیم، تقوا به عنوان مقدمه‌ی ضروری رزق و زیربنای انحصاری روزی مطرح نگرديده و در این کتاب، رابطه‌ای تمام‌عیار میان رزق و روزی با تقوا به چشم نمی‌خورد، چراکه ممکن است روزی وافر برخی از آدمیان از راه حرام و اختلاس تأمین شده باشد، بلکه ضرورت تقوا در مهار و کنترل اجزای مختلف خطاکننده‌ی خویش است تا فرد مؤمن بتواند نفس خود را در پهنه‌ی زندگی و هنگامه‌ی قرارگرفتن بر سر دوراهی‌های زیستن از گرایش به فساد و پلیدی و پیروی از هوی و هوس و شهوات متنوع نفسانی و دروغ و اختلاس و ناراستی و رانت‌خواری و سایر نادرستکاری‌ها حفظ کند و یعنی بتواند پاکی ورزد، راستگویی کند، نجابت و شرافت و عدالت را مراعات نماید، حلال بخورد و هرگاه خطایی از او سر زد، توان دیدن خطای خود و اذعان و اعتراف به آن و اصلاح آن را داشته باشد.

اگرچه قرآن کریم ازجمله در آیات ٢ و ٣ از سوره‌ی طلاق فرموده است که هر کس تقوا پیشه کند، خداوند به او روزی بی‌حساب عطا می‌کند، اما این بدین معنی نیست که تقوا را باید به‌خاطرِ روزی پیشه نمود یا اینکه اگر روزی بسیار به کسی رسید، معنی‌اش این باشد که او فرد باتقوایی است، چراکه ممکن است طاغوت‌صفتان راه روزی را بر باتقوایان ببندند و متعاقباً روزی وافر به پلیدکاران برسانند.

تقوا مقدمه‌ی پاکی نفس و سلامت زیستن است و عامل رستگاری است (بقره:١٨٩) و معیار گرامی بودن نزد خداوند (حجرات:١٣) و به‌همین خاطر موجب نجات از دوزخ و در آمدن به بهشت (زمر:٧٣ و مریم:۶٣).

تقوا آن نوری است که در زمانه‌ای که جامعه را فساد و تباهی و پلیدی و اختلاس و رشوه‌خواری و دروغ فرا گرفته، به آدمی قدرت مقاومت اخلاقی می‌بخشد و راه نیک را در مقابل فرد روشن می‌کند و به او توانایی کنترل خود و نلغزیدن می‌دهد و آدمی را از تاریکی‌ها نجات می‌دهد.

تقوا فرقان را در شخصیت فرد به ارمغان می‌آورد که قدرت تشخیص نیکی از بدی است و اینها نشان می‌دهند که توان مهار و کنترل نفس و پندار و گفتار و کردار خود اراده‌ای بس بزرگ می‌طلبد و از کارهای سترگ است (آل‌عمران :١٨۶).

قرآن حکیم که از سوءاستفاده از دین از سوی مدعیان دین آگاه است، می‌فرماید که اگر براستی مؤمن هستید، تقوا را پیشه‌ی زندگی خود در عمل و در جریان روابط روزانه‌ی خود کنید و در مهار نفس خود با یکدیگر همکاری کنید و نه در گناه و ستم و ناراستی (مائده:٢).

آنها که در زبان فریب از تقوا سخن می‌گویند، اما در عملِ ناپاک، از نفس اختلاس‌گر و درون دروغگو و باطن حرامخوار خود پیروی می‌کنند و در تنظیم رابطه با مال‌ها و انسان‌ها، ناراستی پیشه کرده‌اند، دوزخ وعده‌گاه آنان با خداست(مریم:٧٢).

آنان که سرمایه‌ی خویش به برکت مجیزگویی و اختلاس و مشارکت در پروژه‌ی فساد و حرامخواری به دست آورده‌اند، بدانند که خداوند به آنچه می‌کنند، آگاه است (نساء:١٢٨).

و آنان که دین خود را به بازیچه گرفتند و از دین ملعبه‌ای برای تصاحب حرامخوارانه‌ی دنیا و غارت اموال عمومی برساخته‌اند، زودا که در پیشگاه مردم رسوا گردند و زودا که در پیشگاه خدا حاضر شوند و دوزخ را به پلیدی‌های آنان عرضه کنند.

٢٢ اردیبهشت ١۴٠٣

🌿@drBehrouzMoradi

www.tgoop.com/drBehrouzMoradi/1889

1.3K viewsedited  May 11 at 09:12

«رابطه‌ی تقوا و روزی»

🖍بهروز مرادی

تقوا از ریشه‌ی "وَقَیَ"، یعنی نیروی خودکنترلی و خودمهاری و توان مدیریت خود و قدرت حفظ خود از پلیدکاری.

در قرآن حکیم، تقوا به عنوان مقدمه‌ی ضروری رزق و زیربنای انحصاری روزی مطرح نگرديده و در این کتاب، رابطه‌ای تمام‌عیار میان رزق و روزی با تقوا به چشم نمی‌خورد، چراکه ممکن است روزی وافر برخی از آدمیان از راه حرام و اختلاس تأمین شده باشد، بلکه ضرورت تقوا در مهار و کنترل اجزای مختلف خطاکننده‌ی خویش است تا فرد مؤمن بتواند نفس خود را در پهنه‌ی زندگی و هنگامه‌ی قرارگرفتن بر سر دوراهی‌های زیستن از گرایش به فساد و پلیدی و پیروی از هوی و هوس و شهوات متنوع نفسانی و دروغ و اختلاس و ناراستی و رانت‌خواری و سایر نادرستکاری‌ها حفظ کند و یعنی بتواند پاکی ورزد، راستگویی کند، نجابت و شرافت و عدالت را مراعات نماید، حلال بخورد و هرگاه خطایی از او سر زد، توان دیدن خطای خود و اذعان و اعتراف به آن و اصلاح آن را داشته باشد.

اگرچه قرآن کریم ازجمله در آیات ٢ و ٣ از سوره‌ی طلاق فرموده است که هر کس تقوا پیشه کند، خداوند به او روزی بی‌حساب عطا می‌کند، اما این بدین معنی نیست که تقوا را باید به‌خاطرِ روزی پیشه نمود یا اینکه اگر روزی بسیار به کسی رسید، معنی‌اش این باشد که او فرد باتقوایی است، چراکه ممکن است طاغوت‌صفتان راه روزی را بر باتقوایان ببندند و متعاقباً روزی وافر به پلیدکاران برسانند.

تقوا مقدمه‌ی پاکی نفس و سلامت زیستن است و عامل رستگاری است (بقره:١٨٩) و معیار گرامی بودن نزد خداوند (حجرات:١٣) و به‌همین خاطر موجب نجات از دوزخ و در آمدن به بهشت (زمر:٧٣ و مریم:۶٣).

تقوا آن نوری است که در زمانه‌ای که جامعه را فساد و تباهی و پلیدی و اختلاس و رشوه‌خواری و دروغ فرا گرفته، به آدمی قدرت مقاومت اخلاقی می‌بخشد و راه نیک را در مقابل فرد روشن می‌کند و به او توانایی کنترل خود و نلغزیدن می‌دهد و آدمی را از تاریکی‌ها نجات می‌دهد.

تقوا فرقان را در شخصیت فرد به ارمغان می‌آورد که قدرت تشخیص نیکی از بدی است و اینها نشان می‌دهند که توان مهار و کنترل نفس و پندار و گفتار و کردار خود اراده‌ای بس بزرگ می‌طلبد و از کارهای سترگ است (آل‌عمران :١٨۶).

قرآن حکیم که از سوءاستفاده از دین از سوی مدعیان دین آگاه است، می‌فرماید که اگر براستی مؤمن هستید، تقوا را پیشه‌ی زندگی خود در عمل و در جریان روابط روزانه‌ی خود کنید و در مهار نفس خود با یکدیگر همکاری کنید و نه در گناه و ستم و ناراستی (مائده:٢).

آنها که در زبان فریب از تقوا سخن می‌گویند، اما در عملِ ناپاک، از نفس اختلاس‌گر و درون دروغگو و باطن حرامخوار خود پیروی می‌کنند و در تنظیم رابطه با مال‌ها و انسان‌ها، ناراستی پیشه کرده‌اند، دوزخ وعده‌گاه آنان با خداست(مریم:٧٢).

آنان که سرمایه‌ی خویش به برکت مجیزگویی و اختلاس و مشارکت در پروژه‌ی فساد و حرامخواری به دست آورده‌اند، بدانند که خداوند به آنچه می‌کنند، آگاه است (نساء:١٢٨).

و آنان که دین خود را به بازیچه گرفتند و از دین ملعبه‌ای برای تصاحب حرامخوارانه‌ی دنیا و غارت اموال عمومی برساخته‌اند، زودا که در پیشگاه مردم رسوا گردند و زودا که در پیشگاه خدا حاضر شوند و دوزخ را به پلیدی‌های آنان عرضه کنند.

٢٢ اردیبهشت ١۴٠٣

🌿@drBehrouzMoradi

BY بازسازی گفتمان دینی