انجمن علمی فرانسه دانشگاه فردوسی

آوازۀ شوپن به عنوان « شاعر پیانو» پس از گذشت سال ها نه تنها کاستی نگرفت، بلکه با گذشت ایام و با اهمیت یافتن موسیقی در جهانِ معاصر بیش از پیش فزونی یافته است.
شوپن به زمانی می­ زیست که لهستان به زیر سلطۀ دیکتاتوری بود. آهنگساز معاصر، رابرت شومان درباره شوپن گفته است : « اگر دیکتاتور پیشین می­ دانست که با بودن شوپن چه دشمنی را زنده نگه داشت، بی­درنگ او را از بین می­ برد. شوپن چون توپ جنگی بود که تمام دیکتاتوری او را به لرزه در مي­ آورد.»
شوپن در ژانویه ١٨٤٨ با روحیه افسرده و دلتنگ از سفر به شهرهای منچستر ، گلاسکو، ادینبورگ به فرانسه بازگشت.
در پاریس دیگر توانایی و قدرت تدریس نداشت، بیماری شدت گرفته بود و با مشکلات زيادي مواجه شد. او در روز هاي قبل از مرگ، از خواهرش خواهش کرد كه نوشته­ ها و نت­های چاپ نشده­ اش را بسوزاند، چرا كه باور داشت :« من به خود و به دوستدارانم این تعهدِ نانوشته و ناگفته را داده­ ام که فقط بهترین آثارم را عرضه کنم. بدین اصل در تمام عمرم وفادار بوده­ ام و اکنون هم بدان قول عمل می­ کنم.»
شوپن در ۱۶ فوریه ی ۱۸۴۸، یک هفته پیش از آغاز انقلاب ۱۸۴۸ در پاریس که به برپایی جمهوری در فرانسه انجامید، آخرین کنسرتش را برگزار کرد. پس از آن به مدت ۷ ماه به انگلیس سفر کرد، ولی با حالی وخیم‌تر به پاریس بازگشت. شوپن سرانجام در روز ۱۷ اکتبر ۱۸۴۹، در جمع کوچکی از شیفتگان خود درگذشت.
در تشییع جنازۀ شوپن، هنگامی که سوگواران در جای خود قرار گرفتند ، نوازندۀ ارگ، مارش مراسم تدفین، از سونات خود شوپن  را نواخت. سپس دستۀ سرایندگان کنسرواتوار پاریس، نت­های آغازین رکوئیم را سردادند که با صدای اولین تک­خوان دنبال شد. آواز با شکوه سوپرانو ـ کنترالتویش، بالاتر از صدای دستۀ سرایندگان و ارکستر به گوش می­ رسید. پس از آن ، صداها و سازها، خاموشی گرفتند تا کشیش، مس بزرگ را برای درگذشته بخواند.
دایرۀ کوچکِ نزدیک­ترین کسانِ متوفی، یک غایب داشت، و آن هم "ژرژ ساند" بود.
یک سال بعد، بنا به درخواست خانم میس جین استرلینگ، خاک لهستان را به نشانه احترام و يادگار بر روی گور شوپن افشاندند.
به گفته اي، «او آنقدر در فرانسه ماند، تا مُرد و سرانجام آرزوی بازگشت دوباره به لهستان را که نوزده سال تمام انتظار آن را كشيده بود، برای همیشه با خود به گور برد.»
او وصیت کرده بود که پس از مرگ، قلبش را در لهستان دفن کنند. وقتی شوپن در هفدهم اکتبر ١٨٤٩ چشم از جهان فرو بست، جسدش را در گورستان پرلاشز پاریس به خاک سپردند و قلب‌اش به لهستان برده شد. اما جنگ جهانی دوم آغاز شد و آتشش خاک لهستان را در بر گرفت، پس قلب شوپن را به بیرون از خاک لهستان منتقل کردند تا از خطر نابودی در امان باشد. زمانی که جنگ به پایان رسید و نازی‌ها خاک لهستان را ترک کردند، قلب او را به کلیسای صلیب مقدس ورشو بازگرداند تا در آنجا از آن نگهداری شود.


#انجمن_علمي_زبان_فرانسه

www.tgoop.com/csllf/632

442 viewsSophie Hojjat, edited  Oct 17, 2023 at 18:42

آوازۀ شوپن به عنوان « شاعر پیانو» پس از گذشت سال ها نه تنها کاستی نگرفت، بلکه با گذشت ایام و با اهمیت یافتن موسیقی در جهانِ معاصر بیش از پیش فزونی یافته است.
شوپن به زمانی می­ زیست که لهستان به زیر سلطۀ دیکتاتوری بود. آهنگساز معاصر، رابرت شومان درباره شوپن گفته است : « اگر دیکتاتور پیشین می­ دانست که با بودن شوپن چه دشمنی را زنده نگه داشت، بی­درنگ او را از بین می­ برد. شوپن چون توپ جنگی بود که تمام دیکتاتوری او را به لرزه در مي­ آورد.»
شوپن در ژانویه ١٨٤٨ با روحیه افسرده و دلتنگ از سفر به شهرهای منچستر ، گلاسکو، ادینبورگ به فرانسه بازگشت.
در پاریس دیگر توانایی و قدرت تدریس نداشت، بیماری شدت گرفته بود و با مشکلات زيادي مواجه شد. او در روز هاي قبل از مرگ، از خواهرش خواهش کرد كه نوشته­ ها و نت­های چاپ نشده­ اش را بسوزاند، چرا كه باور داشت :« من به خود و به دوستدارانم این تعهدِ نانوشته و ناگفته را داده­ ام که فقط بهترین آثارم را عرضه کنم. بدین اصل در تمام عمرم وفادار بوده­ ام و اکنون هم بدان قول عمل می­ کنم.»
شوپن در ۱۶ فوریه ی ۱۸۴۸، یک هفته پیش از آغاز انقلاب ۱۸۴۸ در پاریس که به برپایی جمهوری در فرانسه انجامید، آخرین کنسرتش را برگزار کرد. پس از آن به مدت ۷ ماه به انگلیس سفر کرد، ولی با حالی وخیم‌تر به پاریس بازگشت. شوپن سرانجام در روز ۱۷ اکتبر ۱۸۴۹، در جمع کوچکی از شیفتگان خود درگذشت.
در تشییع جنازۀ شوپن، هنگامی که سوگواران در جای خود قرار گرفتند ، نوازندۀ ارگ، مارش مراسم تدفین، از سونات خود شوپن  را نواخت. سپس دستۀ سرایندگان کنسرواتوار پاریس، نت­های آغازین رکوئیم را سردادند که با صدای اولین تک­خوان دنبال شد. آواز با شکوه سوپرانو ـ کنترالتویش، بالاتر از صدای دستۀ سرایندگان و ارکستر به گوش می­ رسید. پس از آن ، صداها و سازها، خاموشی گرفتند تا کشیش، مس بزرگ را برای درگذشته بخواند.
دایرۀ کوچکِ نزدیک­ترین کسانِ متوفی، یک غایب داشت، و آن هم "ژرژ ساند" بود.
یک سال بعد، بنا به درخواست خانم میس جین استرلینگ، خاک لهستان را به نشانه احترام و يادگار بر روی گور شوپن افشاندند.
به گفته اي، «او آنقدر در فرانسه ماند، تا مُرد و سرانجام آرزوی بازگشت دوباره به لهستان را که نوزده سال تمام انتظار آن را كشيده بود، برای همیشه با خود به گور برد.»
او وصیت کرده بود که پس از مرگ، قلبش را در لهستان دفن کنند. وقتی شوپن در هفدهم اکتبر ١٨٤٩ چشم از جهان فرو بست، جسدش را در گورستان پرلاشز پاریس به خاک سپردند و قلب‌اش به لهستان برده شد. اما جنگ جهانی دوم آغاز شد و آتشش خاک لهستان را در بر گرفت، پس قلب شوپن را به بیرون از خاک لهستان منتقل کردند تا از خطر نابودی در امان باشد. زمانی که جنگ به پایان رسید و نازی‌ها خاک لهستان را ترک کردند، قلب او را به کلیسای صلیب مقدس ورشو بازگرداند تا در آنجا از آن نگهداری شود.


#انجمن_علمي_زبان_فرانسه

BY انجمن علمی فرانسه دانشگاه فردوسی