چند قرن بردگی

🌎 اعدام زندگی با طنابِ فقر !

🌑 جعفر بخشی بی نیاز
نویسنده و روزنامه نگار

🌐 به گمانِ همه ؛ دیگر جا باز کرده. خودش را پیدا کرده. هر کجا که ما هستیم دستش را بلند می کند که یعنی من هم بله. من هم هستم. روزی و ساعتی نیست که این منحوسِ بدقواره را نبینیم. چسبیده به حال مان. به روزگارمان. به جان مان. هر اندازه که خواستیم شکوهمان را از شِکوه ها جدا کنیم و به خودمان بال و پر ببخشیم نگذاشت و به آزارمان نشست‌. هم چهره هایمان را عبوس کرد و هم اشگ به چشمهایمان آورد. قرارمان را گرفت و صبوری مان را زمین انداخت. به غرورمان دست درازی کرد و عزت مان را شکست. از جبروت و هیبت خالی شدیم. شده ایم آس و پاسی سرگردان که در پیِ زیستی معمولی حسرت ها را یک به یک دوره می کند ؛ شاید روزگار دست از لجاجت بردارد و بیش از این به تحقیرش ننشیند.

🌐 فقر گستاخ شده. رویش را زیاد کرده. هار شده تا پاچه بگیرد‌. نه رحمی. نه مروتی. نه انصافی. فقری که هم لقمه از دهان می دزدد و هم جان از تن. فقر تمام جامعه را نابود کرده‌. آدمها را به جان هم انداخته‌‌. مثل ویروسی خطرناک انگار همه را مبتلا کرده. فقر در قواره ی یک تورم بدخیم مردم را به فلاکتِ محض کشانده. تورمی افسار گسیخته و زنجیر پاره کرده که نمی شود به آن گفت اتفاق بد. نمی شود از کنارش ساده رد شد و حرفی از آن نزد. این دیگر فقط یک اتفاق بد نیست‌‌. یک فاجعه است. یک جنگ است‌‌. ریختن خون همه ی آنهایی ست که در نبرد با فقر بی سلاح اند. بی یاورند‌. تنهایند‌. غریب اند. دیگر گرسنگی یک رخداد معمولی نیست که خودش در بزند و به زور وارد خانه شود. گرسنگی محصول تصمیم گیری ست. خروجی تصمیم سازی ست.

🌐 انگار فقر را چنین مدیریت کرده اند که با ما و کنار ما باشد. تا هم فقیر بمانیم و هم رسما به اسارت برویم. فقری که چنگ در گلوی آدمها انداخته تا آنها را به اجبار و ناگزیر وارد میدانِ یک بازیِ کثیف کند که بازنده گانش مردم اند. طبقه ای مستضعف و ندار که گمان شان از انقلاب هرگز این نبود. نفت و نان و عزت و مقام انسانیت را ندیدند و به یک باره در سراشیبی سقوط افتادند. در دره ی فروپاشی. حالا همه فقریم. دغدغه ی نان داریم و معیشت. گلوله هایی که از اعتماد به نظام به قلب مان خورد تا به جای عزت و زیستِ معمولی در قهقرای زندگی قرار بگیریم و زخم ها را با خودمان به این سو و آن سو ببریم. شاید مردم فقیر ؛ مردم رام تری باشند و بیشتر حرف گوش کنند. بیشتر تسلیم باشند و بیشتر سکوت کنند. اما صبرِ مردمِ بی‌ چیز ؛ اهل حرف و نصیحت نیست. همین شکیبایی روزی و ساعتی تر‌ک بر می دارد و دیگر بار اثبات می کند که گرسنگان را نمی شود در خانه نگهداشت و با باتوم و گلوله ساکت شان کرد. تاریخ که چنین گفته و چنین روایت کرده‌.


⚡️@bardegi57

❤13👍2🔥2❤‍🔥1💔1

www.tgoop.com/bardegi57/52314

2.44K viewsAug 17 at 17:25

🌎 اعدام زندگی با طنابِ فقر !

🌑 جعفر بخشی بی نیاز
نویسنده و روزنامه نگار

🌐 به گمانِ همه ؛ دیگر جا باز کرده. خودش را پیدا کرده. هر کجا که ما هستیم دستش را بلند می کند که یعنی من هم بله. من هم هستم. روزی و ساعتی نیست که این منحوسِ بدقواره را نبینیم. چسبیده به حال مان. به روزگارمان. به جان مان. هر اندازه که خواستیم شکوهمان را از شِکوه ها جدا کنیم و به خودمان بال و پر ببخشیم نگذاشت و به آزارمان نشست‌. هم چهره هایمان را عبوس کرد و هم اشگ به چشمهایمان آورد. قرارمان را گرفت و صبوری مان را زمین انداخت. به غرورمان دست درازی کرد و عزت مان را شکست. از جبروت و هیبت خالی شدیم. شده ایم آس و پاسی سرگردان که در پیِ زیستی معمولی حسرت ها را یک به یک دوره می کند ؛ شاید روزگار دست از لجاجت بردارد و بیش از این به تحقیرش ننشیند.

🌐 فقر گستاخ شده. رویش را زیاد کرده. هار شده تا پاچه بگیرد‌. نه رحمی. نه مروتی. نه انصافی. فقری که هم لقمه از دهان می دزدد و هم جان از تن. فقر تمام جامعه را نابود کرده‌. آدمها را به جان هم انداخته‌‌. مثل ویروسی خطرناک انگار همه را مبتلا کرده. فقر در قواره ی یک تورم بدخیم مردم را به فلاکتِ محض کشانده. تورمی افسار گسیخته و زنجیر پاره کرده که نمی شود به آن گفت اتفاق بد. نمی شود از کنارش ساده رد شد و حرفی از آن نزد. این دیگر فقط یک اتفاق بد نیست‌‌. یک فاجعه است. یک جنگ است‌‌. ریختن خون همه ی آنهایی ست که در نبرد با فقر بی سلاح اند. بی یاورند‌. تنهایند‌. غریب اند. دیگر گرسنگی یک رخداد معمولی نیست که خودش در بزند و به زور وارد خانه شود. گرسنگی محصول تصمیم گیری ست. خروجی تصمیم سازی ست.

🌐 انگار فقر را چنین مدیریت کرده اند که با ما و کنار ما باشد. تا هم فقیر بمانیم و هم رسما به اسارت برویم. فقری که چنگ در گلوی آدمها انداخته تا آنها را به اجبار و ناگزیر وارد میدانِ یک بازیِ کثیف کند که بازنده گانش مردم اند. طبقه ای مستضعف و ندار که گمان شان از انقلاب هرگز این نبود. نفت و نان و عزت و مقام انسانیت را ندیدند و به یک باره در سراشیبی سقوط افتادند. در دره ی فروپاشی. حالا همه فقریم. دغدغه ی نان داریم و معیشت. گلوله هایی که از اعتماد به نظام به قلب مان خورد تا به جای عزت و زیستِ معمولی در قهقرای زندگی قرار بگیریم و زخم ها را با خودمان به این سو و آن سو ببریم. شاید مردم فقیر ؛ مردم رام تری باشند و بیشتر حرف گوش کنند. بیشتر تسلیم باشند و بیشتر سکوت کنند. اما صبرِ مردمِ بی‌ چیز ؛ اهل حرف و نصیحت نیست. همین شکیبایی روزی و ساعتی تر‌ک بر می دارد و دیگر بار اثبات می کند که گرسنگان را نمی شود در خانه نگهداشت و با باتوم و گلوله ساکت شان کرد. تاریخ که چنین گفته و چنین روایت کرده‌.


⚡️@bardegi57

BY چند قرن بردگی