انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده داروسازی تبریز

انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده داروسازی تبریز

Photo

🖋احتمالا در جواب اعتراض ها و انتقاد ها به نبود آزادی بیان در ایران، این پاسخ کم و بیش مکّارانه (!) را از سوی حاکمیت و هوادارن آن شنیده باشید:
«در کشور های غربی هم به تمام عقاید حق آزادی بیان داده نمیشود، آنها منکران هولوکاست را مورد پیگرد قانونی قرار داده و مشکلات زیادی برای کسانی که قصد نشر و تبلیغ اسلام را دارند ایجاد میکنند، پس ما هم حق داریم بر اساس ایدولوژی مطلوب نظام سیاسی و عقیدتی مان ، صداهای مخالفی را که در تضاد با آنچه حاکمیت میگوید باشد ، خاموش کنیم!»
اما این قیاس یا بهتر بگوییم مغالطه ، تا چه حد درست است؟ اصلا در یک سوال کلی تر ، آزادی بیان تا چه حدی باید باشد؟ برای چه کسانی باشد؟ برای مثال داعش در اروپا یا گروه های نئونازی در آمریکا(که امروزه به طرز قارچ گونه ای هم در حال رشد هستند) هم حق آزادی بیان دارند؟! و در یک سوال چالشی تر ، آیا عدم اعطای حق نشر و تبلیغ عقاید به گروه های مذکور را میتوان به تمام گروه ها و اقشار مخالف با حاکمیت تعمیم داد ؟

🔍 کارل پوپر حدود 75 سال قبل ، یک معیار ساده ولی دقیق برای اینکه آزادی بیان را به چه گروه هایی باید داد، مطرح کرد.
یک جامعه باز با حکومتی که به طور کامل مخالفین و دشمنان داخلی خود را تحمل کرده و به آنها اجازه بیان افکارشان را می دهد، فرض کنید. به اختصار چنین حاکمیتی را tolerant یا به پیروی از ترجمه ای نه چندان دقیق ، بردبار مینامیم . حال اگر گروهی از مخالفان سیستم فعلی ، intolerant یا نابردبار باشند ، یعنی به تحمل مخالفان و اعطای حق آزادی بیان به افکار ناسازگار با خود قائل نباشند، میتوانند با تبلیغ خود و نشر عقایدشان بین مردم ، پایگاه اجتماعی کسب کرده و پس از رسیدن به قدرت، مخالفین و گروه های دیگر را سرکوب کنند! به بیانی بسیار ساده ، گروه سرکوب گر ( که میتواند از هر ایدولوژی و بافتار فرهنگی باشد، از نازیسم هیتلر گرفته تا داعش و حتی نمونه های مشابه داخلی!) از آزادی بیان استفاده کرده ، به قدرت میرسد و پس از رسیدن به قدرت دیگر هیچ آزادی بیانی برای هیچ مخالفی در کار نخواهد بود!

💡اینجاست که پوپر پارادوکس خود را شرح میدهد ، ما باید حق آزادی بیان ، اظهار نظر و هرگونه فعالیت را از گروه هایی با افکار فاشیستی ، ارتجاعی یا سرکوبگر سلب کنیم . این کار نقض آزادی بیان نیست ، بلکه برای دفاع از آزادی بیان است . برای ماندگاری آزادی بیان در جامعه ، باید آنرا برای یک عده محدود کرد! دقیقا به همین علت است که در آلمان امروز ، حتی نمایش صلیب شکسته هیتلر هم ممنوع است. چون نمادی است از نازیسم هیتلر و جنایت های ا‌و .
حال باید دید در ایران این گروه های مخالف حاکمیت هستند که تحمل مخالف را ندارند، یا خود حاکمیت؟ آیا مقایسه آنچه که در غرب محدودیت برای برخی گروه ها تلقی میشود ، با آن چیزی که در جامعه ما رخ میدهد، از نظر ابعاد و مبنا یکی است؟ چه کسی intolerance یا نابردبار است؟؟

برگرفته از کتاب جامعه باز و دشمنان آن ، اثر کارل پوپر

🆔 @anjomanTbzpharmacy
📸 Instagram Anjoman

👍1

www.tgoop.com/anjomanTbzpharmacy/1218

717 viewsedited  Feb 13, 2022 at 09:53

🖋احتمالا در جواب اعتراض ها و انتقاد ها به نبود آزادی بیان در ایران، این پاسخ کم و بیش مکّارانه (!) را از سوی حاکمیت و هوادارن آن شنیده باشید:
«در کشور های غربی هم به تمام عقاید حق آزادی بیان داده نمیشود، آنها منکران هولوکاست را مورد پیگرد قانونی قرار داده و مشکلات زیادی برای کسانی که قصد نشر و تبلیغ اسلام را دارند ایجاد میکنند، پس ما هم حق داریم بر اساس ایدولوژی مطلوب نظام سیاسی و عقیدتی مان ، صداهای مخالفی را که در تضاد با آنچه حاکمیت میگوید باشد ، خاموش کنیم!»
اما این قیاس یا بهتر بگوییم مغالطه ، تا چه حد درست است؟ اصلا در یک سوال کلی تر ، آزادی بیان تا چه حدی باید باشد؟ برای چه کسانی باشد؟ برای مثال داعش در اروپا یا گروه های نئونازی در آمریکا(که امروزه به طرز قارچ گونه ای هم در حال رشد هستند) هم حق آزادی بیان دارند؟! و در یک سوال چالشی تر ، آیا عدم اعطای حق نشر و تبلیغ عقاید به گروه های مذکور را میتوان به تمام گروه ها و اقشار مخالف با حاکمیت تعمیم داد ؟

🔍 کارل پوپر حدود 75 سال قبل ، یک معیار ساده ولی دقیق برای اینکه آزادی بیان را به چه گروه هایی باید داد، مطرح کرد.
یک جامعه باز با حکومتی که به طور کامل مخالفین و دشمنان داخلی خود را تحمل کرده و به آنها اجازه بیان افکارشان را می دهد، فرض کنید. به اختصار چنین حاکمیتی را tolerant یا به پیروی از ترجمه ای نه چندان دقیق ، بردبار مینامیم . حال اگر گروهی از مخالفان سیستم فعلی ، intolerant یا نابردبار باشند ، یعنی به تحمل مخالفان و اعطای حق آزادی بیان به افکار ناسازگار با خود قائل نباشند، میتوانند با تبلیغ خود و نشر عقایدشان بین مردم ، پایگاه اجتماعی کسب کرده و پس از رسیدن به قدرت، مخالفین و گروه های دیگر را سرکوب کنند! به بیانی بسیار ساده ، گروه سرکوب گر ( که میتواند از هر ایدولوژی و بافتار فرهنگی باشد، از نازیسم هیتلر گرفته تا داعش و حتی نمونه های مشابه داخلی!) از آزادی بیان استفاده کرده ، به قدرت میرسد و پس از رسیدن به قدرت دیگر هیچ آزادی بیانی برای هیچ مخالفی در کار نخواهد بود!

💡اینجاست که پوپر پارادوکس خود را شرح میدهد ، ما باید حق آزادی بیان ، اظهار نظر و هرگونه فعالیت را از گروه هایی با افکار فاشیستی ، ارتجاعی یا سرکوبگر سلب کنیم . این کار نقض آزادی بیان نیست ، بلکه برای دفاع از آزادی بیان است . برای ماندگاری آزادی بیان در جامعه ، باید آنرا برای یک عده محدود کرد! دقیقا به همین علت است که در آلمان امروز ، حتی نمایش صلیب شکسته هیتلر هم ممنوع است. چون نمادی است از نازیسم هیتلر و جنایت های ا‌و .
حال باید دید در ایران این گروه های مخالف حاکمیت هستند که تحمل مخالف را ندارند، یا خود حاکمیت؟ آیا مقایسه آنچه که در غرب محدودیت برای برخی گروه ها تلقی میشود ، با آن چیزی که در جامعه ما رخ میدهد، از نظر ابعاد و مبنا یکی است؟ چه کسی intolerance یا نابردبار است؟؟

برگرفته از کتاب جامعه باز و دشمنان آن ، اثر کارل پوپر

🆔 @anjomanTbzpharmacy
📸 Instagram Anjoman

BY انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده داروسازی تبریز