#بیماری #copd

Anesthesia.IR | رسانه هوشبری ایران

#بیماری #copd

مراقبت‌های حین بیهوشی
در بیماران COPD

⁉️1. انتخاب تکنیک بیهوشی

• ✅ بیهوشی منطقه‌ای (Regional Anesthesia)

• بلوک عصبی محیطی (Peripheral Nerve Block):

• برای عمل‌های اندام فوقانی یا اندام تحتانی (مثلاً بلاک فوق جناغی یا بلاک فمورال).

• تکنیک اولتراسوندی: لیدوکائین 1.5–2٪ یا بوپیواکائین 0.25–0.5٪ (حدود 20–30 میلی‌لی‌لیتر) با ادرنالین 1:200000 برای طولانی شدن اثر و کاهش دوز سیستمیک.

• مزیت: اجتناب از تهویه مکانیکی و القای افت عملکرد ریوی.

• اپیدورال کم‌دوز (Low-dose Epidural):

• در جراحی‌های ناحیه پایین تنه؛ بوپیواکائین 0.125–0.2٪ + فنتانیل 2–3 میکروگرم/میلی‌لیتر با نرخ انفیوژن 6–10 میلی‌لی‌تر/ساعت.

• کاهش نیاز به داروهای سیستمیک و حفظ عملکرد تنفسی بهتر.

• بی‌حسی نخاعی (Spinal Anaesthesia):

• دوز پایین بوپیواکائین (1.2–1.5 میلی‌گرم/کیلوگرم) + فنتانیل 10–15 میکروگرم ساژیتال.

• مزیت: بلوک سریع و دقیق، اما مراقب افت فشار سریع باشید (تزریق کورتیکوستروئید و مایعات قبل از عمل).

•✅ بیهوشی عمومی (General Anaesthesia)

• داروهای القا:

• کتامین (Ketamine): 1–2 میلی‌گرم/کیلوگرم برای القا؛ باعث برونکودیلاتاسیون می‌شود ولی می‌تواند فشار آئورت را بالا ببرد؛ در بیماران بدون ایسکمی قلبی مطلوب است.

• پروپوفول: 1–2.5 میلی‌گرم/کیلوگرم؛ شاید نیاز به حجم مایعات بیشتر برای جلوگیری از افت فشار.

• میدازولام: 0.02–0.05 میلی‌گرم/کیلوگرم برای تسکین اضطراب و جلوگیری از هیپروانتلاسیون حین القا.

• نگهداری بیهوشی:

• دسفلوران (Desflurane) یا سورفلوران (Sevoflurane) با دوز MAC 0.8–1.0؛ هر دو سرعت بالا و اثرات تحریک‌کننده کمتر روی دستگاه ریوی دارند.

• مخلوط گازی: O₂/هوا با FiO₂ حدود 50٪؛ در صورت نیاز به FiO₂ بالاتر، از FiO₂ > 60٪ خودداری کنید تا از وقوع هایپرکاپنی مفرط جلوگیری شود.

• مکانیزم تهویه مکانیکی:

• حجم کنترل‌شده (VCV): 6–8 میلی‌لیتر/کیلوگرم وزن ایده‌آل، تعداد تنفس 10–12 تنفس/دقیقه با PEEP ملایم (5 سانتی‌متر آب).

• فشار کنترل (PCV): تنظیم فشار دم تا رسیدن به حجم هدف 6–8 میلی‌لی‌تر/کیلوگرم در تعداد تنفس مشابه.

• اجتناب از هایپرکاپنی حاد:

اجازه دهید EtCO₂ در حدود 35–45 میلی‌متر جیوه باشد تا از هایپوکسی جلوگیری کند.

• داروهای محافظت‌کننده از برونکوکونستریکشن:

• فنتانیل: 1–2 میکروگرم/کیلوگرم برای القا و 0.5–1 میکروگرم/کیلوگرم/ساعت انفیوژن برای حفظ؛ کاهش پاسخ استرسی و حفظ برونکودیلاتاسیون.

• کورتیکواستروئید وریدی: دگزامتازون 6–8 میلی‌گرم داخل وریدی پس از القا برای کاهش التهاب راه‌های هوایی.

—————

⁉️2. مانیتورینگ مداوم و تنظیم تهویه

• Capnography (مونیتورینگ EtCO₂)

• پایش مداوم EtCO₂ و تنظیم تعداد تنفس تا EtCO₂ در حدود 35–45 میلی‌متر جیوه باشد.

• در صورت بالا بودن EtCO₂ (> 60 میلی‌متر جیوه) بررسی انسداد راه‌های هوایی یا کم شدن انتشار گازی آلوئولی.

• Pulse Oximetry

• هدف SpO₂ ≥ 90–92٪؛ در صورت افت، افزایش ملایم FiO₂ (تا 50–60٪) یا افزایش PEEP (تا 8 سانتی‌متر آب).

• تنظیم PEEP و تنظیم حجم مرده (Dead Space)

• پیپ متوسط (4–6 سانتی‌متر آب) برای باز نگه‌داشتن آلوئول‌ها ولی بدون ایجاد هایپرباریک (مراقب تأثیر PEEP بالا بر همودینامیک).

• مانیتورینگ فشار قفسه سینه

• نگه داشتن فشار پیک تنفس (PIP) < 30–35 سانتی‌متر آب تا از برونکواستروما و پنوموتوراکس جلوگیری شود.

• در صورت بالا رفتن PIP، بررسی انسداد جریان یا نیاز به برداشتن ترشحات (ساکشن).

3. مدیریت داروهای برونکوکونستریکتور و روش‌های حمایتی

• برونکوکودیلاتورها حین عمل:

• سالبوتامول (آلبوترول) استنشاقی: 2–4 پاف یا نِبِولیزر با 2.5 میلی‌گرم در 5 میلی‌لی‌تر سالین، در هر زمان که SpO₂ کاهش یابد یا صدای ویزینگ افزایش پیدا کند.

• ایپراتروپیوم بروماید: 250–500 میکروگرم از طریق نِبِولیزر در صورت اسپاسم برونکوئال مقاوم.

• دگزامتازون IV:
• 4–8 میلی‌گرم بعد از القا و در صورت تورم مخاطی یا نیاز به پیشگیری از التهاب شدید.