«کنار دروازهٔ مسجد الاقصی یک اتیوپیایی و یک روس و یک آلمانی و یک لهستانی مسلح ایستاده‌اند و جلوی تو که فرزند همین سرزمین هستی را می‌گیرند تا کارت شناسایی‌ات را چک کنند و بپرسند که از کجا می‌آیی و قرار است کجا بروی و اصلا چرا به اینجا آمده‌ای».

- از نوشته‌های یک مسلمان اهل بیت المقدس در توییتر

با نگاهی به کارنامهٔ ناسیونالیسم در شرق اسلامی، یک نکته به شدت خودنمایی می‌کند. ناسیونالیسم توانسته میان مردمی با هویت‌هایی به شدت شبیه به هم جدایی اندازد تا جایی که یک «اردنی» که زبانش و هم حتی لهجه‌اش و آداب و رسوم و مذهبش با «فلسطینی» یکی است، او را از «ملیتی» دیگر بداند، اما با این حال نسخهٔ ناسیونالیسم یهودی متفاوت است، آنها توانسته‌اند «یهودیت» را که در اصل یک دین است به عنوان هویت «ملی» خود تعریف کنند. همین مسئله دربارهٔ هند هم صادق است. احزاب تندرو و مذهبی هندی، همان احزاب ناسیونالیست هستند! این قضیه تا حدی دربارهٔ اروپا هم صادق است، به طوری که یک راست‌گرای افراطی اروپایی، مسیحیت را یکی از عناصر اصلی هویت خود می‌داند.

تنها در ناسیونالیسم خاورمیانه‌ای (کشورهای مسلمان) است که با اسلام و زبان عربی (زبان واسطهٔ بین مسلمانان) به شدت دشمنی می‌شود. با نگاه به نقشهٔ خاورمیانه مخصوصا آنجایی که موجودیتی به نام «اسرائیل» قرار دارد می‌توان به چیز مهمی پی برد: «اسرائیل» تنها کشور ساختگی این منطقه نیست، «کشورهای» مجاور هم مشخصات واحدی را دارند که مشخص است در یک مهمانی توسط چند نفر با خط کش رسم شده‌اند. اطراف این کشور ساختگی باید مملو از تفرقه باشد.

همان ایده‌ای که یک لهستانی و یمنی و روس و آلمانی و ایرانی را تحت نام یهودی - به زور - متحد کرده است، باعث تفرقهٔ زورکی مردمی شده که اشتراکاتشان بسیار بیشتر از اختلافاتشان است.