عبدالله محمد

ایمان برای خیلی از ما که در فضای جوامع مسلمان زندگی کرده‌ایم چیزی شبیه به آب و هواست که علی‌رغم حیاتی بودنش چون همواره بوده قدرش را نمی‌دانیم. فقط کسانی که مدتی در خلأ بی‌ایمانی زندگی کرده‌اند یا افراد بی‌ایمان را به مدتی طولانی و از نزدیک دیده‌اند می‌دانند این «پیش‌فرض» چقدر باارزش و کیمیاست. من نمی‌گویم ایمان ما خیلی قوی یا خوب است، اما همین حداقلش هم نعمت بزرگی است که خود را در سختی‌ها و مصیبت‌ها نشان می‌دهد. سطح شکنندگی مردم و به ویژه نسل‌های جدید که در فضایی رقیق‌تر از این مفاهیم ایمانی زندگی کرده‌اند به سرعت در حال افزایش است. به فرزندانتان فقط ترس یاد ندهید. اینکه از غریبه چیزی نگیرند یا شب‌ها زود به خانه بازگردند یا سمت دود نروند و این حرف‌ها همه درست و لازم است اما بنیان زندگی موقت زمینی بر مرگ و نیستی است که خیلی از بزرگ شده‌های در فضای ترس در برابر این حقیقت فرو خواهند ریخت. فرزند من شاید لذت فوری دود را بر ترس آن ترجیح دهد چون به خیال خودش می‌خواهد در «لحظه» زندگی کند. رفتارهای دینی اما شبیه پس‌انداز است. تو اکنون سالم زندگی می‌کنی تا فردا در همین دنیا و سپس در آخرت زندگی پاکی داشتی باشی. وقتی ترس محض حاکم باشد کسی پس انداز نمی‌کند، در شرایط جنگ مردم به عابربانک‌ها و پمپ بنزین حمله می‌کنند تا آخرین درجهٔ «بهره» از شرایط را ببرند. پوچی راه افتاده در شهرهای بزرگ و نگاه لحظه‌ای به زندگی حاصل زندگی در لحظاتی پیش از حملهٔ هسته‌ای است. گوش سپردن به موسیقی در لحظهٔ غرق شدن تایتانیک است. لحظاتی پیش از حملهٔ هسته‌ای چکار باید کرد؟ اصلا چه می‌شود کرد؟ حالا این را با نگاه ایمانی مقایسه کنید که پیامبرش صلی الله علیه وسلم توصیه می‌کند حتی در لحظهٔ قیام قیامت هم اگر در حال کاشتن یک درخت هستی - اگر توانستی - کارت را به پایان برسانی.

من این دیدگاه را می‌توانم به همهٔ ابعاد زندگی مخصوصا سه حادثهٔ مهم آن گسترش دهم: تولد، سکس و مرگ. این سه حلقه‌های اصلی چرخهٔ حیات هستند که یکدیگر را کامل می‌کنند و در نبود نگاه اخروی و دینی پوچ می‌شوند. پوچی یکی از اینها، دو تای دیگر را هم پوچ خواهد کرد. تولد تقریبا بی‌معنی می‌شود و نرخ زاد و ولد کم می‌شود. سکس ابزار لذت محض یا موضوع تجارت می‌شود و از ازدواج جدا می‌شود (زنا، پورن) و کارکرد اصلی خود را از دست می‌دهد و مرگ هم پوچ و بی‌معنی می‌شود و بسیاری اوقات همانند در اضطراری برای خروج تسلیم شده‌ها عمل می‌کند (خودکشی). یک مورد دیگر هم این وسط می‌آید: الکل و روان‌گردان. این دو هرچند انسان را نمی‌کشند اما او را - هرچند موقت - از شرایط زندگی دور می‌کنند.

به فرزندان خود فقط ترس یاد ندهید. این را به آنان یاد دهید که زندگی فرصت با ارزشی است. بودن موهبت است. دلیل کارهایش را فراتر از ترس و منفعت موجود در زندگی قرار دهید. «حرام» است و خداوند اینطور خواسته خیلی قوی‌تر از «خطرناک است» و «اینطوری موفق خواهی شد» است. دلیل زندگی اگر در خود زندگی باشد ما عملا او را در یک چرخه که برای خودش کار می‌کند گرفتار کرده‌ایم (کاری برای تخت، تختی برای خواب، خوابی برای جان، جانی برای مرگ).

www.tgoop.com/akseMahtab/2238

2.43K viewsedited  Aug 5 at 06:35

ایمان برای خیلی از ما که در فضای جوامع مسلمان زندگی کرده‌ایم چیزی شبیه به آب و هواست که علی‌رغم حیاتی بودنش چون همواره بوده قدرش را نمی‌دانیم. فقط کسانی که مدتی در خلأ بی‌ایمانی زندگی کرده‌اند یا افراد بی‌ایمان را به مدتی طولانی و از نزدیک دیده‌اند می‌دانند این «پیش‌فرض» چقدر باارزش و کیمیاست. من نمی‌گویم ایمان ما خیلی قوی یا خوب است، اما همین حداقلش هم نعمت بزرگی است که خود را در سختی‌ها و مصیبت‌ها نشان می‌دهد. سطح شکنندگی مردم و به ویژه نسل‌های جدید که در فضایی رقیق‌تر از این مفاهیم ایمانی زندگی کرده‌اند به سرعت در حال افزایش است. به فرزندانتان فقط ترس یاد ندهید. اینکه از غریبه چیزی نگیرند یا شب‌ها زود به خانه بازگردند یا سمت دود نروند و این حرف‌ها همه درست و لازم است اما بنیان زندگی موقت زمینی بر مرگ و نیستی است که خیلی از بزرگ شده‌های در فضای ترس در برابر این حقیقت فرو خواهند ریخت. فرزند من شاید لذت فوری دود را بر ترس آن ترجیح دهد چون به خیال خودش می‌خواهد در «لحظه» زندگی کند. رفتارهای دینی اما شبیه پس‌انداز است. تو اکنون سالم زندگی می‌کنی تا فردا در همین دنیا و سپس در آخرت زندگی پاکی داشتی باشی. وقتی ترس محض حاکم باشد کسی پس انداز نمی‌کند، در شرایط جنگ مردم به عابربانک‌ها و پمپ بنزین حمله می‌کنند تا آخرین درجهٔ «بهره» از شرایط را ببرند. پوچی راه افتاده در شهرهای بزرگ و نگاه لحظه‌ای به زندگی حاصل زندگی در لحظاتی پیش از حملهٔ هسته‌ای است. گوش سپردن به موسیقی در لحظهٔ غرق شدن تایتانیک است. لحظاتی پیش از حملهٔ هسته‌ای چکار باید کرد؟ اصلا چه می‌شود کرد؟ حالا این را با نگاه ایمانی مقایسه کنید که پیامبرش صلی الله علیه وسلم توصیه می‌کند حتی در لحظهٔ قیام قیامت هم اگر در حال کاشتن یک درخت هستی - اگر توانستی - کارت را به پایان برسانی.

من این دیدگاه را می‌توانم به همهٔ ابعاد زندگی مخصوصا سه حادثهٔ مهم آن گسترش دهم: تولد، سکس و مرگ. این سه حلقه‌های اصلی چرخهٔ حیات هستند که یکدیگر را کامل می‌کنند و در نبود نگاه اخروی و دینی پوچ می‌شوند. پوچی یکی از اینها، دو تای دیگر را هم پوچ خواهد کرد. تولد تقریبا بی‌معنی می‌شود و نرخ زاد و ولد کم می‌شود. سکس ابزار لذت محض یا موضوع تجارت می‌شود و از ازدواج جدا می‌شود (زنا، پورن) و کارکرد اصلی خود را از دست می‌دهد و مرگ هم پوچ و بی‌معنی می‌شود و بسیاری اوقات همانند در اضطراری برای خروج تسلیم شده‌ها عمل می‌کند (خودکشی). یک مورد دیگر هم این وسط می‌آید: الکل و روان‌گردان. این دو هرچند انسان را نمی‌کشند اما او را - هرچند موقت - از شرایط زندگی دور می‌کنند.

به فرزندان خود فقط ترس یاد ندهید. این را به آنان یاد دهید که زندگی فرصت با ارزشی است. بودن موهبت است. دلیل کارهایش را فراتر از ترس و منفعت موجود در زندگی قرار دهید. «حرام» است و خداوند اینطور خواسته خیلی قوی‌تر از «خطرناک است» و «اینطوری موفق خواهی شد» است. دلیل زندگی اگر در خود زندگی باشد ما عملا او را در یک چرخه که برای خودش کار می‌کند گرفتار کرده‌ایم (کاری برای تخت، تختی برای خواب، خوابی برای جان، جانی برای مرگ).

BY عبدالله محمد