عبدالله محمد

دربارهٔ پذیرش و افسار خاطره

پذیرش، نعمت است. پذیرش به موقع البته. بسیاری اوقات تردیدها و پافشاری‌های ما «صبر» نیست، عمر تلف کردن است. من فکر می‌کنم کاری که کمپانی‌ها با محصولات کم‌سود می‌کنند بسیار عاقلانه است. گاه محصولی که یک کمپانی برایش میلیاردها خرج کرده ناگهان با اعلام آن شرکت از خط تولید خارج می‌شود. به همین راحتی! چرا؟ چون ماندن بر زیان بدتر از نپذیرفتن این است که این سرمایه‌گذاری بی‌فایده است. اما در برابر این عملکرد بسیار منطقی و سرد کمپانی‌ها، نگاه عاطفی مصرف‌کنندگان قرار دارد. آنان برای تولید نشدن یک محصول «پرخاطره» غمگین می‌شوند.

شاید شما داستان «ویندوز فون» را یادتان باشد. مایکروسافت می‌خواست پس از موفقیت آیفون با آی او اس و سپس موفقیت اندروید، سیستم عامل سومی را به میان بیاورد و شاید هم موفقیت ویندوز در کامپیوترهای شخصی را تکرار کند. آنان حتی نوکیا را به قیمت بیش از هفت میلیارد دلار خریدند و گوشی‌های خوبی هم در آغاز تولید کردند. خودم یکی از نسخه‌های گران‌قیمت ویندوز فون را خریدم. اما اوضاع خوب پیش نرفت و دیگر کمپانی‌ها از ویندوز فون استقبال نکردند و مثلا بسیاری از اپ‌های مشهور، نسخهٔ ویندوز فون نداشتند! بعد از گذر مدتی کوتاه، مایکروسافت کل این پروژهٔ پرهزینه را کنار گذاشت. به همین راحتی!

اما ببینید ما دربارهٔ تنها سرمایهٔ خودمان که همین عمر است اینطور فکر نمی‌کنیم و اگر در مسیری اشتباه افتادیم چون در این مسیر وقت زیادی گذرانده‌ایم حیفمان می‌آید رهایش کنیم. به پاهای زخمی‌مان نگاه می‌کنیم و می‌گوییم حیف این زخم‌ها نیست که مسیر را کامل نکنم؟ ولی به عمر نگاه نمی‌کنیم که دارد بر سر یک پافشاری احمقانه می‌رود و فرصتمان برای وارد شدن به راه‌های درست را از دست می‌دهیم.

منطق کمپانی‌ها خیلی سرد و خشک است. این همان چیزی است که لازمش داریم. ترک مسیرهای اشتباه چند ساله، آدم‌های اشتباه قدیمی و کلی زخم قدیمی دیگر که برایش هزینه کرده‌ایم. گرفتار تلهٔ خاطرات نشو. جلوگیری از زیان‌های بعدی سود است.

www.tgoop.com/akseMahtab/1826

3.42K viewsedited  Dec 24, 2024 at 07:49

دربارهٔ پذیرش و افسار خاطره

پذیرش، نعمت است. پذیرش به موقع البته. بسیاری اوقات تردیدها و پافشاری‌های ما «صبر» نیست، عمر تلف کردن است. من فکر می‌کنم کاری که کمپانی‌ها با محصولات کم‌سود می‌کنند بسیار عاقلانه است. گاه محصولی که یک کمپانی برایش میلیاردها خرج کرده ناگهان با اعلام آن شرکت از خط تولید خارج می‌شود. به همین راحتی! چرا؟ چون ماندن بر زیان بدتر از نپذیرفتن این است که این سرمایه‌گذاری بی‌فایده است. اما در برابر این عملکرد بسیار منطقی و سرد کمپانی‌ها، نگاه عاطفی مصرف‌کنندگان قرار دارد. آنان برای تولید نشدن یک محصول «پرخاطره» غمگین می‌شوند.

شاید شما داستان «ویندوز فون» را یادتان باشد. مایکروسافت می‌خواست پس از موفقیت آیفون با آی او اس و سپس موفقیت اندروید، سیستم عامل سومی را به میان بیاورد و شاید هم موفقیت ویندوز در کامپیوترهای شخصی را تکرار کند. آنان حتی نوکیا را به قیمت بیش از هفت میلیارد دلار خریدند و گوشی‌های خوبی هم در آغاز تولید کردند. خودم یکی از نسخه‌های گران‌قیمت ویندوز فون را خریدم. اما اوضاع خوب پیش نرفت و دیگر کمپانی‌ها از ویندوز فون استقبال نکردند و مثلا بسیاری از اپ‌های مشهور، نسخهٔ ویندوز فون نداشتند! بعد از گذر مدتی کوتاه، مایکروسافت کل این پروژهٔ پرهزینه را کنار گذاشت. به همین راحتی!

اما ببینید ما دربارهٔ تنها سرمایهٔ خودمان که همین عمر است اینطور فکر نمی‌کنیم و اگر در مسیری اشتباه افتادیم چون در این مسیر وقت زیادی گذرانده‌ایم حیفمان می‌آید رهایش کنیم. به پاهای زخمی‌مان نگاه می‌کنیم و می‌گوییم حیف این زخم‌ها نیست که مسیر را کامل نکنم؟ ولی به عمر نگاه نمی‌کنیم که دارد بر سر یک پافشاری احمقانه می‌رود و فرصتمان برای وارد شدن به راه‌های درست را از دست می‌دهیم.

منطق کمپانی‌ها خیلی سرد و خشک است. این همان چیزی است که لازمش داریم. ترک مسیرهای اشتباه چند ساله، آدم‌های اشتباه قدیمی و کلی زخم قدیمی دیگر که برایش هزینه کرده‌ایم. گرفتار تلهٔ خاطرات نشو. جلوگیری از زیان‌های بعدی سود است.

BY عبدالله محمد