شکست تو، فتنهٔ دیگران است. مؤمنان از الله یاری می‌خواستند، برای چه؟ برای آنکه با شکست خود، کافران را به فتنه نیندازند! مؤمن حتی با پیروزی‌اش به دشمنش لطف می‌کند چون شکست او به دشمنش پیام اشتباهی را می‌رساند: اگر او برحق است، پس چرا ما همواره پیروزیم؟* خب این استدلال غلطی است، اما برای توی مؤمن، نه برای او که جز دنیا و موفقیتش چیزی نمی‌بیند. برای همین است که پس از بیست و یک سال تلاش و کوشش پیامبر صلی الله علیه وسلم و مهاجرین و انصار، تازه کی مردم «فوج فوج» وارد دین شدند؟ پس از فتح مکه! (سورهٔ نصر)

این است که داعی باید از شکست و اظهار ضعف دوری کند یا به اصطلاح با سیلی صورتش را سرخ نگه دارد، و در کل از هرگونه عامل فتنهٔ دیگری نیز باید دوری کرد.

* از قتاده در تفسیر سخن حق تعالی که می‌فرماید: {لا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا} [ممتحنة: ۵] (ما را فتنه‌ای برای کافران مگردان) آمده است: «آنان [یعنی کافران] را بر ما پیروز مگردان که دچار فتنه شوند و گمان کنند چون بر حق هستند بر ما پیروز شده‌اند». از مجاهد نیز نقل شده که در تفسیر همین آیه می‌گوید: «ما را به دست آنان عذاب مده و گرفتار عذابی از سوی خود مکن که