tgoop.com/akseMahtab/1623
Last Update:
در میانهٔ کشتاری که دارد با اسلحهٔ آمریکایی در غزه صورت می‌گیرد، امروز بایدن در حضور خبرنگاران بابت جنایاتشان در حق بومیان (سرخ‌پوست‌های) آمریکایی عذرخواهی کرد. البته نگفت جنایت. خیلی شیک گفت که من بابت رفتاری که با کودکان آنان داشتیم رسما عذرخواهی می‌کنم.
غرب پس از پایان ماموریتش دربارهٔ کشتارهای صورت گرفته در آن ماموریت حرف می‌زند. غرب با روایت چیزی که تمام شده مشکل چندانی ندارد، اگر این روایت چیزی را تغییر ندهد. مثلا اعتراف به کشتاری که تبعات سیاسی دارد ممکن نیست، مثلا فرانسه دربارهٔ کشتار میلیونی‌اش در الجزایر چیزی نخواهد گفت، اما معذرت‌خواهی دربارهٔ کشتاری که دیگر خون‌خواهی ندارد یا خون‌خواهانش چیز زیادی نمی‌خواهند ایرادی ندارد. وقتی کارت تمام شده و ملتی را تقریبا نابود کرده‌ای اشکالی ندارد که بازماندگان برای کشته شدگانشان مرثیه بگویند. اصلا خود قاتل برایشان مرثیه خواهد سرود یا چه بسا فیلم‌سازان غربی خودشان در این باره فیلم ساختند. ملتی که جمعیت قابل توجه ندارد و در زمین پراکنده شده انگار وجود ندارد.
مرثیه، قدرت قاتلان را به چالش نمی‌کشد و این توهمی است که اهل هنر و مبارزهٔ نرم جا انداخته‌اند. در میان ملت‌های شرق، ملت مسلمان چرکس نمونهٔ دردناکی از پاکسازی و کوچ اجباری است. روس‌ها در عرض صد سال این ملت را بی‌سرزمین و پراکنده کردند. چرکس‌ها در سرزمین‌های دیگر اسلامی پراکنده شدند و به تدریج فراموش شدند. نمونهٔ «اسرائیل» هم عملی کردن همان طرح است. شما به شناسنامهٔ بسیاری از مبارزان فلسطینی که نگاه می‌کنید محل تولدش را فلان «اردوگاه» زده است. توجه کنید که آنها حتی در وطن خودشان هم در اردوگاه به دنیا آمده‌اند. طرحی شبیه به آنچه علیه سرخ‌پوست‌ها اتفاق افتاد. آواره در سرزمین خود.
شاید تصویر «تروریست» امروز فردا روی تی‌شرت‌های بچه‌های آمریکایی چاپ شود. اما فقط یک «تروریست» مرده حق قهرمان شدن دارد. مرثیهٔ دیرهنگام هم بخشی از جنایت است.
BY عبدالله محمد
Share with your friend now:
tgoop.com/akseMahtab/1623