tgoop.com/akseMahtab/1450
Last Update:
این تعداد سال‌ها واقعا از دستم در رفته‌اند. مثلا دیروز دوستی را دیدم که او هم دقیقا بعد از شش سال مادرش را دیده بود. بعدش دو تا از دوستانم بعد از پانزده سال همدیگر را دیدند. با این عمر، پانزده سال کم نیست واقعا. ولی این سن، سن پذیرش است. موهبت بزرگ الهی برای انسان‌ها که باعث می‌شود سرشان را به زیر بیندازند و کارشان را بکنند. تقلاهای بی‌خود بیست و چند سالگی به پایان رسیده و تو می‌دانی باید روی زمین واقعیت کارت را بکنی. بهترین کتاب‌ها با بدترین کاغذ‌ها نوشته شده‌اند. با خشنودی و پذیرش و سرسختی و صبر. و این را بگویم که خیلی از نویسنده‌های الان تلگرام، ده سال بعد رفته‌اند پی زندگی‌شان. بگویم که گفته باشم: مسئله قشنگ نوشتن نیست، روح لجوج است، ایمان است و پایداری. ایمان بدون پایداری یک خاطرهٔ خوش است فقط. که بگویی من زمانی اینطور بودم. بودی؟ ده سال بعد - اگر عمری بود - می‌بینمتان ای نویسنده‌های خوش ذوق. لطفا سالم به چهل سالگی برسید. انسان هنگام پذیرش قوی می‌شود. هنگام پذیرش ضعف خود.
BY عبدالله محمد
Share with your friend now:
tgoop.com/akseMahtab/1450