تاریخ فلسفه از صفر

⚡️ ما نه داشته ایم و نه خواهیم داشت...

شوپنهاور می گفت ما میان دو ابدیت گرفتار آمده ایم، قبلن گفته ام اما تکرارش هم بد نیست، گذشته ای که نمی دانیم تا کجا بوده منتها می دانیم که تا بوده ما نبوده ایم، در لذت ها و شادی ها و فتح ها و شکست ها و غم ها و رنج ها و... نبوده ایم و هیچ نداشته ایم...

همچنین آینده ای که نمی‌دانیم تا کی و کجا هست اما می دانیم که در تمامی پای کوبی ها و عیش و نوش ها و بیماری ها و مصیبت ها و سرمایه و سیم و زرش هیچ نخواهیم داشت!

بله ما نه داشته ایم و نه خواهیم داشت! اسپینوزا نیز تا حدودی همین مساله را مراد می کرد وقتی که می گفت از چشم انداز ابدیت به زندگی و این عالم نظر کنید که در این منظر و با این نظر دیگر هیچ چیز حقیر شما را آزرده و یا بیش از حد دچار هیجان نخواهد کرد.

اما تعبیر نیچه از این هم جالب تر بود: "بودن میانِ دو هیچ"

و تعبیر حافظ از آن نیز هم؛

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است/هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق

و اما تعبیر خیام؛

دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است/و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است

سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است/و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است

بودنِ میان دو هیچ نتیجا به هیچ ختم خواهد شد. فهم همین یک نکته یعنی رفتن به سوی هیچ می تواند زندگی را از تملق گویی و چاپلوسی و نیز از دور رقابت با دیگران و حرص و طمع و ولع و دیگری-آزاری و نفرت و کینه و عقده خارج کند.

این چشم انداز، چشم اندازِ قرب هستی ست. پس من از چشم انداز ابدیت و قربِ هستی (آنجا که به تعبیر هایدگر فقط شاعران و متفکران سکنی می گزینند) بر تمامی کسانی که روزی روزگاری دوست و رفیق بودند یا عاشق و دلسوخته و اما امروز دشمن اند و کینه توز و پاپوش دوز، از صمیمِ جان درود می فرستم. چرا که نه از دشمنی و کینه و عقده ی آنان و آرزوی ضایع کردن و تباه ساختنشان اثری خواهد ماند و نه از تباه شدگی و تضییع ما...

باری، زیستن میانِ دو هیچ حتی به کینه و نفرت هم نمی ارزد... چه می گویم؟ وقتی به هیچ نیارزیده چطور به غم و کینه و نفرت بیارزد؟

#ابوذر_شریعتی
#چشم_انداز_ابدیت
#قرب_هستی

www.tgoop.com/abouzar_shariati/10367

7.6K viewsedited  Mar 9, 2022 at 08:00

⚡️ ما نه داشته ایم و نه خواهیم داشت...

شوپنهاور می گفت ما میان دو ابدیت گرفتار آمده ایم، قبلن گفته ام اما تکرارش هم بد نیست، گذشته ای که نمی دانیم تا کجا بوده منتها می دانیم که تا بوده ما نبوده ایم، در لذت ها و شادی ها و فتح ها و شکست ها و غم ها و رنج ها و... نبوده ایم و هیچ نداشته ایم...

همچنین آینده ای که نمی‌دانیم تا کی و کجا هست اما می دانیم که در تمامی پای کوبی ها و عیش و نوش ها و بیماری ها و مصیبت ها و سرمایه و سیم و زرش هیچ نخواهیم داشت!

بله ما نه داشته ایم و نه خواهیم داشت! اسپینوزا نیز تا حدودی همین مساله را مراد می کرد وقتی که می گفت از چشم انداز ابدیت به زندگی و این عالم نظر کنید که در این منظر و با این نظر دیگر هیچ چیز حقیر شما را آزرده و یا بیش از حد دچار هیجان نخواهد کرد.

اما تعبیر نیچه از این هم جالب تر بود: "بودن میانِ دو هیچ"

و تعبیر حافظ از آن نیز هم؛

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است/هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق

و اما تعبیر خیام؛

دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است/و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است

سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است/و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است

بودنِ میان دو هیچ نتیجا به هیچ ختم خواهد شد. فهم همین یک نکته یعنی رفتن به سوی هیچ می تواند زندگی را از تملق گویی و چاپلوسی و نیز از دور رقابت با دیگران و حرص و طمع و ولع و دیگری-آزاری و نفرت و کینه و عقده خارج کند.

این چشم انداز، چشم اندازِ قرب هستی ست. پس من از چشم انداز ابدیت و قربِ هستی (آنجا که به تعبیر هایدگر فقط شاعران و متفکران سکنی می گزینند) بر تمامی کسانی که روزی روزگاری دوست و رفیق بودند یا عاشق و دلسوخته و اما امروز دشمن اند و کینه توز و پاپوش دوز، از صمیمِ جان درود می فرستم. چرا که نه از دشمنی و کینه و عقده ی آنان و آرزوی ضایع کردن و تباه ساختنشان اثری خواهد ماند و نه از تباه شدگی و تضییع ما...

باری، زیستن میانِ دو هیچ حتی به کینه و نفرت هم نمی ارزد... چه می گویم؟ وقتی به هیچ نیارزیده چطور به غم و کینه و نفرت بیارزد؟

#ابوذر_شریعتی
#چشم_انداز_ابدیت
#قرب_هستی

BY تاریخ فلسفه از صفر