عبدالکریم سروش و فلاسفه

Forwarded from شهروند سبز(رضا زمان)

نقش ارزشمند و ممتاز عبدالکریم سروش، گشودن راهی نو و باز کردن روزنه‌ای جدید بود در سنت دینی و جامعه‌ی مذهبی، در دین و دین‌ورزی، در فرهنگ و گفتمان عمومی؛ راه و روزنه‌ای به روی معرفت و آزادی، عشق و رهایی، به روی یک افق انسانی و معنوی در دنیای مدرن. و خبر از جهانی داد که در آن مؤمن و عالم، برای آبادی‌اش تلاش می‌کنند. اول و وسط و آخر این راه، هر گوشه و هر دم از آن، آموختن و یاد گرفتن است، اندیشیدن و فکر کردن است، از بند و زنجیر رها شدن و از امر و نهی آزاد شدن است. برای ساختن‌اش، برای باز کردن‌اش، از استدلال و برهان، از مهر و ایمان یاری گرفت. متاع‌اش، هم فلسفه است هم علم، هم عرفان است هم هنر، هم وحی است هم عقل؛ اما هریک جای خود. نه چنان تنگ است که جز یک فرقه و قبیله توان همراه‌شدن نداشته باشد و نه چنان فراخ که هر رسم و آیینی در آن راه یابد. سرتاسر این راه، سلوک است، جست‌وجوست، سلوک معنوی و فکری، جست‌وجوی حقیقت و راستی. گوهرش، انسانیت و آدمیتِ مشترک است که در خواسته‌ها و آرزوهای متنوع نشسته است. نهایت و غایتِ این راه، گشودگی است به روی همه‌ی جان‌ها و نو شدن ایمان‌ها و تازه شدن اندیشه‌ها. و برای همین، از این راه با سلامت و ایمنی می‌توان گذشت.

قدم نهادن در این راه اما، شهامت و جسارت می‌خواهد، شهامت و جسارتِ دانستن و عقل ورزیدن؛ دانستنی که بر پرسیدن و شک کردن، به تیغ نقد گرفتن و چون و چرا آوردن استوار است و عقل ورزیدنی که مقدسات را می‌شکافد و بت‌ها را می‌شکند و از یقین و تعبد رها می‌شود و به جهل و تعصب پشت می‌کند. سروش چنان جرأتی در دل داشت که چنین راهی ساخت. در این راه، نه جایی برای ایدئولوژی است نه مجالی برای استبداد، نه مقصدی برای ناکجاآباد و نه حرکتی به سوی خشونت.

گمانم این است که مصلحت و خیرِ همگان، بادین و بی‌دین، در گشودن چنین راه پُربرکتی است. این راه، دیندارانِ گشوده‌ای را پرورانده است که می‌کوشند با دیگران زندگی کنند و در یک هم‌زیستی مسالمت‌آمیز، مشارکت داشته باشند. دیندارانِ محقق و مُحقی که اندیشه خود را خردورزانه برگزیده‌اند و ایمان خود را آزادانه اختیار کرده‌اند و در پی تحمیل و تلقین آیین خویش بر دیگران نیستند. دیندارانِ معاصری که می‌خواهند زندگی مؤمنانه در جهان مدرن داشته باشند. این راه و این سلوک، در نهایت به جامعه باز و متکثر و رنگارنگی می‌رسد که در آن هر انسانی، سزاوارِ حق و آزادی است و هیچ کسی به جُرم باور و عقیده‌اش، از هیچ امتیازی محروم نمی‌شود.
درست به همین دلیل، باید قدردان سروش بود و شاکر بود که چشم به این جهان گشود و از خدا و بخت و طبیعت، برای آموزگار معرفت و عشق، طلب سلامتی و شادی کرد.

@shahrvand_sabz

https://www.tgoop.com/shahrvand_sabz/514

Telegram

شهروند سبز(رضا زمان)

نقش ارزشمند و ممتاز عبدالکریم سروش، گشودن راهی نو و باز کردن روزنه‌ای جدید بود در سنت دینی و جامعه‌ی مذهبی، در دین و دین‌ورزی، در فرهنگ و گفتمان عمومی؛ راه و روزنه‌ای به روی معرفت و آزادی، عشق و رهایی، به روی یک افق انسانی و معنوی در دنیای مدرن.

@shahrvand_sabz

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/6003

11.5K viewsDec 15, 2020 at 20:11

نقش ارزشمند و ممتاز عبدالکریم سروش، گشودن راهی نو و باز کردن روزنه‌ای جدید بود در سنت دینی و جامعه‌ی مذهبی، در دین و دین‌ورزی، در فرهنگ و گفتمان عمومی؛ راه و روزنه‌ای به روی معرفت و آزادی، عشق و رهایی، به روی یک افق انسانی و معنوی در دنیای مدرن. و خبر از جهانی داد که در آن مؤمن و عالم، برای آبادی‌اش تلاش می‌کنند. اول و وسط و آخر این راه، هر گوشه و هر دم از آن، آموختن و یاد گرفتن است، اندیشیدن و فکر کردن است، از بند و زنجیر رها شدن و از امر و نهی آزاد شدن است. برای ساختن‌اش، برای باز کردن‌اش، از استدلال و برهان، از مهر و ایمان یاری گرفت. متاع‌اش، هم فلسفه است هم علم، هم عرفان است هم هنر، هم وحی است هم عقل؛ اما هریک جای خود. نه چنان تنگ است که جز یک فرقه و قبیله توان همراه‌شدن نداشته باشد و نه چنان فراخ که هر رسم و آیینی در آن راه یابد. سرتاسر این راه، سلوک است، جست‌وجوست، سلوک معنوی و فکری، جست‌وجوی حقیقت و راستی. گوهرش، انسانیت و آدمیتِ مشترک است که در خواسته‌ها و آرزوهای متنوع نشسته است. نهایت و غایتِ این راه، گشودگی است به روی همه‌ی جان‌ها و نو شدن ایمان‌ها و تازه شدن اندیشه‌ها. و برای همین، از این راه با سلامت و ایمنی می‌توان گذشت.

قدم نهادن در این راه اما، شهامت و جسارت می‌خواهد، شهامت و جسارتِ دانستن و عقل ورزیدن؛ دانستنی که بر پرسیدن و شک کردن، به تیغ نقد گرفتن و چون و چرا آوردن استوار است و عقل ورزیدنی که مقدسات را می‌شکافد و بت‌ها را می‌شکند و از یقین و تعبد رها می‌شود و به جهل و تعصب پشت می‌کند. سروش چنان جرأتی در دل داشت که چنین راهی ساخت. در این راه، نه جایی برای ایدئولوژی است نه مجالی برای استبداد، نه مقصدی برای ناکجاآباد و نه حرکتی به سوی خشونت.

گمانم این است که مصلحت و خیرِ همگان، بادین و بی‌دین، در گشودن چنین راه پُربرکتی است. این راه، دیندارانِ گشوده‌ای را پرورانده است که می‌کوشند با دیگران زندگی کنند و در یک هم‌زیستی مسالمت‌آمیز، مشارکت داشته باشند. دیندارانِ محقق و مُحقی که اندیشه خود را خردورزانه برگزیده‌اند و ایمان خود را آزادانه اختیار کرده‌اند و در پی تحمیل و تلقین آیین خویش بر دیگران نیستند. دیندارانِ معاصری که می‌خواهند زندگی مؤمنانه در جهان مدرن داشته باشند. این راه و این سلوک، در نهایت به جامعه باز و متکثر و رنگارنگی می‌رسد که در آن هر انسانی، سزاوارِ حق و آزادی است و هیچ کسی به جُرم باور و عقیده‌اش، از هیچ امتیازی محروم نمی‌شود.
درست به همین دلیل، باید قدردان سروش بود و شاکر بود که چشم به این جهان گشود و از خدا و بخت و طبیعت، برای آموزگار معرفت و عشق، طلب سلامتی و شادی کرد.

@shahrvand_sabz

https://www.tgoop.com/shahrvand_sabz/514

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه