عبدالکریم سروش و فلاسفه

Forwarded from اتچ بات

‍ دکتر سروش در سخنرانی «اسلام در تاریخ» می‌گوید «تمدن اسلامی، بزرگ شده‌ی شخصیت پیامبر است». به عبارت دیگر «پیامبر خودش را در تاریخ نشاند، بزرگ شد، بسط یافت و فربه‌تر شد، به فربهی یک تمدن»؛ به این معنا «اسلام یعنی تاریخ اسلام». برای شناخت و فهم اسلام، باید به تاریخ آن نظر کرد، تاریخ تفسیرها و اعمال. اصل در اسلام، محمد است و اسلام، محمدیت. پس درست است اگر بگوییم تمدن و فرهنگ اسلام، چهره‌ی محمد را به ما نشان می‌دهد. مشخص است که با این تعریف، دین اسلام در تاریخ، در تجربه‌ی بشری، در میان مسلمانان، جاری می‌شود. اسلام، چیزی نیست بیرون از تاریخ.
بنابراین، مسلمانی اگر حقیقتاً پیامبر اسلام را دوست دارد و به او ایمان دارد، باید برای غنا و ارتقا و تکامل تمدن و فرهنگ اسلامی، تلاش کند و برای رشد و پیشرفت آن بکوشد.

قوت و قدرت یک تمدن و فرهنگ، به معرفت و دانش است، به معنویت و اخلاق است، به هنر و خلاقیت است، به مهر و انصاف است. و این همه، حاجت دارند به حق و آزادی بشر و به تبع آن، کثرت و تنوع. اخلاق با آزادی ممکن است، معنویت با آزادی محقق می‌شود، معرفت و دانش با آزادی رشد می‌کند، هنر و خلاقیت با آزادی نمایان می‌شود و مهر و انصاف بر آزادی استوار است. و آزادی، با خود پلورالیسم را می‌آورد. یک تمدن و فرهنگ قوی، رنگارنگ و متکثر است نه یکدست و واحد. تمدن و فرهنگ، برای رشد و پیشرفت، نیازمند دیگر تمدن‌ها و فرهنگ‌‌هاست. با تکیه بر خود، جلو نمی‌رود. باید به روی دیگر تمدن‌ها و فرهنگ‌ها گشوده باشد، این گشودگی یعنی گفت‌وگو کردن، یاد گرفتن، آموختن و در تعامل بودن.
توفیق و کامیابی تمدن و فرهنگ اسلامی، در این است که معنویت را، که گوهر ادیان است، در دل خود بنشاند. در این است که بر اخلاق انسانی بنا شود، چهره‌ی انصاف و احسان باشد و در خدمتِ انسان و انسانیتِ مشترک. و مقدمه‌ی این توفیق و کامیابی، جامعه‌ی باز و آزاد و متکثر و منصف است. بستن جامعه و سوزاندن آزادی و امحای کثرت، بزرگترین خیانت به پیامبر و چهره‌ی تمدنی اوست.

خشونت و ترور، نشانه‌ی ضعف و ناتوانی یک تمدن است نه قوت آن. خشونت و قهر جایی آغاز می‌شود که قدرت نباشد. غنای تمدن اسلامی، به تصرف جهان و مسلمان کردن دنیا نیست، به جهاد و قتال نیست. به تشکیل حکومت اسلامی و اجرای شریعت و ایدئولوژیک کردن دین و بیرون آوردن اقتصاد و سیاست از دل متون دینی نیست. با چسبیدن به فقه و شرعی که بر بدویت و خشونت و تکلیف و تحمیل و تبعیض استوار است، نمی‌توان فرهنگ اسلامی را زنده کرد. با تکیه بر دانش و معرفت کهنه و قدیمی که اعتبارش از میان رفته، نمی‌توان تمدنی را جلو برد. باید با معرفت و دانش جدید، همراه شد و تحول و تکامل فکری و علمی بشر را دید و فهمید. تمدن و فرهنگ اسلامی، نیاز به معرفت‌اندیشان و عالمان و انسان‌گرایان دارد نه فقه‌پرستان و شرع‌زدگان و عقیده‌گرایان.

@shahrvand_sabz
@Soroush_Philosopher

Telegram

attach 📎

❤2

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5976

8.37K viewsNov 4, 2020 at 04:35

‍ دکتر سروش در سخنرانی «اسلام در تاریخ» می‌گوید «تمدن اسلامی، بزرگ شده‌ی شخصیت پیامبر است». به عبارت دیگر «پیامبر خودش را در تاریخ نشاند، بزرگ شد، بسط یافت و فربه‌تر شد، به فربهی یک تمدن»؛ به این معنا «اسلام یعنی تاریخ اسلام». برای شناخت و فهم اسلام، باید به تاریخ آن نظر کرد، تاریخ تفسیرها و اعمال. اصل در اسلام، محمد است و اسلام، محمدیت. پس درست است اگر بگوییم تمدن و فرهنگ اسلام، چهره‌ی محمد را به ما نشان می‌دهد. مشخص است که با این تعریف، دین اسلام در تاریخ، در تجربه‌ی بشری، در میان مسلمانان، جاری می‌شود. اسلام، چیزی نیست بیرون از تاریخ.
بنابراین، مسلمانی اگر حقیقتاً پیامبر اسلام را دوست دارد و به او ایمان دارد، باید برای غنا و ارتقا و تکامل تمدن و فرهنگ اسلامی، تلاش کند و برای رشد و پیشرفت آن بکوشد.

قوت و قدرت یک تمدن و فرهنگ، به معرفت و دانش است، به معنویت و اخلاق است، به هنر و خلاقیت است، به مهر و انصاف است. و این همه، حاجت دارند به حق و آزادی بشر و به تبع آن، کثرت و تنوع. اخلاق با آزادی ممکن است، معنویت با آزادی محقق می‌شود، معرفت و دانش با آزادی رشد می‌کند، هنر و خلاقیت با آزادی نمایان می‌شود و مهر و انصاف بر آزادی استوار است. و آزادی، با خود پلورالیسم را می‌آورد. یک تمدن و فرهنگ قوی، رنگارنگ و متکثر است نه یکدست و واحد. تمدن و فرهنگ، برای رشد و پیشرفت، نیازمند دیگر تمدن‌ها و فرهنگ‌‌هاست. با تکیه بر خود، جلو نمی‌رود. باید به روی دیگر تمدن‌ها و فرهنگ‌ها گشوده باشد، این گشودگی یعنی گفت‌وگو کردن، یاد گرفتن، آموختن و در تعامل بودن.
توفیق و کامیابی تمدن و فرهنگ اسلامی، در این است که معنویت را، که گوهر ادیان است، در دل خود بنشاند. در این است که بر اخلاق انسانی بنا شود، چهره‌ی انصاف و احسان باشد و در خدمتِ انسان و انسانیتِ مشترک. و مقدمه‌ی این توفیق و کامیابی، جامعه‌ی باز و آزاد و متکثر و منصف است. بستن جامعه و سوزاندن آزادی و امحای کثرت، بزرگترین خیانت به پیامبر و چهره‌ی تمدنی اوست.

خشونت و ترور، نشانه‌ی ضعف و ناتوانی یک تمدن است نه قوت آن. خشونت و قهر جایی آغاز می‌شود که قدرت نباشد. غنای تمدن اسلامی، به تصرف جهان و مسلمان کردن دنیا نیست، به جهاد و قتال نیست. به تشکیل حکومت اسلامی و اجرای شریعت و ایدئولوژیک کردن دین و بیرون آوردن اقتصاد و سیاست از دل متون دینی نیست. با چسبیدن به فقه و شرعی که بر بدویت و خشونت و تکلیف و تحمیل و تبعیض استوار است، نمی‌توان فرهنگ اسلامی را زنده کرد. با تکیه بر دانش و معرفت کهنه و قدیمی که اعتبارش از میان رفته، نمی‌توان تمدنی را جلو برد. باید با معرفت و دانش جدید، همراه شد و تحول و تکامل فکری و علمی بشر را دید و فهمید. تمدن و فرهنگ اسلامی، نیاز به معرفت‌اندیشان و عالمان و انسان‌گرایان دارد نه فقه‌پرستان و شرع‌زدگان و عقیده‌گرایان.

@shahrvand_sabz
@Soroush_Philosopher

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه