عبدالکریم سروش و فلاسفه

جان رالز در «لیبرالیسم سیاسی» این نکته را آورده که یکی از موضوعات ثابت در مبحث آزادی بیان سیاسی، «بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت» است.
رالز با صراحت می‌گوید: «چیزی به‌نام جُرمِ بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت وجود ندارد» یعنی «هیچ‌گونه قید پیشاپیشی درباره‌ی آزادی مطبوعات، وجود ندارد». در آزادی بیان سیاسی، «از هواداری آموزه‌های انقلابی و شورشگرانه به‌گونه‌ای کامل پاسداری می‌شود». از نگاه جان رالز «یک جامعه‌ی آزاد، جامعه‌ای‌ست که در آن جُرمی به‌نام بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت وجود ندارد». به تعبیر کالون که رالز هم بر آن صحه نهاده است:«نبودِ بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت چونان یک جُرم آزمونِ عملیِ راستینِ آزادی بیان است».
ممکن است آزادی‌های بسیار به مردم دهند، اما آزمون راستین آزادی بیان، جواز بدگویی شورشگرانه علیه نظام سیاسی‌ست. به تعبیر رالز این حق، همه‌ی آزادی سیاسی نیست اما یک شرط لازم و ضروری‌ست.

حکومت‌های جبار و دیکتاتوری با بهره‌گیری از بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت چونان یک جُرم، انتقاد و دگراندیشی را سرکوب و از این راه قدرت نامشروع خود را حفظ کرده‌اند. رالز به‌درستی می‌گوید که مادامی که این جُرم وجود دارد، «رسانه‌های همگانی» و «گفت‌وگوی آزاد» نمی‌توانند نقشی در «آگاه‌سازی رأی‌دهندگان» بازی کنند؛ به این معنا «امکانات گسترده‌تر دموکراسی» را ویران می‌کند.
کارل پوپر بر این باور بود که دموکراسی آن نوع حکومتی‌ست که می‌توان حاکم را بدون خونریزی و انقلاب عزل کرد. در واقع در نظام دموکراتیک، مردم می‌توانند بر رفتار و افعال سیاستمداران نظارت و کنترل داشته باشند و قدرت آنان را مهار کنند و به شکل قانونی کنارشان بزنند؛ این نظارت و مهار، پیوندی وثیق با آزادی انتقاد دارد. جُرم بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت، به آسانی می‌تواند حق انتقاد از حاکمان را سرکوب و نقض کند و نظارت بر حاکمان و مهار قدرت را که، لازمه‌ی دموکراسی‌ست، بی‌معنا و بی‌جان کند.

جان رالز می‌گوید آزادی بیان سیاسی، گزینه‌ای را در برابر انقلاب و بهره‌گیری از زور و خشونت، پدید می‌آورد. آزادی بیان سیاسی، راهی را به روی مردم می‌گشاید تا از آن طریق بتوانند بی‌عدالتی‌ها و محرومیت‌های خود را نشان دهند و داد خود را بستانند؛ اگر این راه به‌راستی باز شود، هم نظام سیاسی اصلاح‌پذیر خواهد شد و هم انقلابی‌گری و خشونت تضعیف. آزادی بیان سیاسی، بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت را نیز آزاد و مجاز می‌انگارد.

به معنایی که آمد، جامعه‌ی آزاد و باز سیاسی، جامعه‌ای است که در آن آزادی بیان سیاسی یک اصل و بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت یک حق است.

@shahrvand_sabz
@Soroush_Philosopher

https://bit.ly/3iwvbzq

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5949

7.39K viewsOct 3, 2020 at 03:59

جان رالز در «لیبرالیسم سیاسی» این نکته را آورده که یکی از موضوعات ثابت در مبحث آزادی بیان سیاسی، «بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت» است.
رالز با صراحت می‌گوید: «چیزی به‌نام جُرمِ بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت وجود ندارد» یعنی «هیچ‌گونه قید پیشاپیشی درباره‌ی آزادی مطبوعات، وجود ندارد». در آزادی بیان سیاسی، «از هواداری آموزه‌های انقلابی و شورشگرانه به‌گونه‌ای کامل پاسداری می‌شود». از نگاه جان رالز «یک جامعه‌ی آزاد، جامعه‌ای‌ست که در آن جُرمی به‌نام بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت وجود ندارد». به تعبیر کالون که رالز هم بر آن صحه نهاده است:«نبودِ بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت چونان یک جُرم آزمونِ عملیِ راستینِ آزادی بیان است».
ممکن است آزادی‌های بسیار به مردم دهند، اما آزمون راستین آزادی بیان، جواز بدگویی شورشگرانه علیه نظام سیاسی‌ست. به تعبیر رالز این حق، همه‌ی آزادی سیاسی نیست اما یک شرط لازم و ضروری‌ست.

حکومت‌های جبار و دیکتاتوری با بهره‌گیری از بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت چونان یک جُرم، انتقاد و دگراندیشی را سرکوب و از این راه قدرت نامشروع خود را حفظ کرده‌اند. رالز به‌درستی می‌گوید که مادامی که این جُرم وجود دارد، «رسانه‌های همگانی» و «گفت‌وگوی آزاد» نمی‌توانند نقشی در «آگاه‌سازی رأی‌دهندگان» بازی کنند؛ به این معنا «امکانات گسترده‌تر دموکراسی» را ویران می‌کند.
کارل پوپر بر این باور بود که دموکراسی آن نوع حکومتی‌ست که می‌توان حاکم را بدون خونریزی و انقلاب عزل کرد. در واقع در نظام دموکراتیک، مردم می‌توانند بر رفتار و افعال سیاستمداران نظارت و کنترل داشته باشند و قدرت آنان را مهار کنند و به شکل قانونی کنارشان بزنند؛ این نظارت و مهار، پیوندی وثیق با آزادی انتقاد دارد. جُرم بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت، به آسانی می‌تواند حق انتقاد از حاکمان را سرکوب و نقض کند و نظارت بر حاکمان و مهار قدرت را که، لازمه‌ی دموکراسی‌ست، بی‌معنا و بی‌جان کند.

جان رالز می‌گوید آزادی بیان سیاسی، گزینه‌ای را در برابر انقلاب و بهره‌گیری از زور و خشونت، پدید می‌آورد. آزادی بیان سیاسی، راهی را به روی مردم می‌گشاید تا از آن طریق بتوانند بی‌عدالتی‌ها و محرومیت‌های خود را نشان دهند و داد خود را بستانند؛ اگر این راه به‌راستی باز شود، هم نظام سیاسی اصلاح‌پذیر خواهد شد و هم انقلابی‌گری و خشونت تضعیف. آزادی بیان سیاسی، بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت را نیز آزاد و مجاز می‌انگارد.

به معنایی که آمد، جامعه‌ی آزاد و باز سیاسی، جامعه‌ای است که در آن آزادی بیان سیاسی یک اصل و بدگویی فتنه‌گرانه به حکومت یک حق است.

@shahrvand_sabz
@Soroush_Philosopher

https://bit.ly/3iwvbzq

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه