عبدالکریم سروش و فلاسفه

🌺◾️ شرحی بر #اوصاف_پارسایان

بخش یازدهم

■همت پارسایان مساوی با طمع ورزی نیست


""روشنایی چشم پارسایان در اموری است که باقی می مانند. حلم را با علم و قول را با عمل درمی آمیزند. آرزویش را کوتاه لغزشش را اندک و قلبش را خاشع و سپس نفسش را قانع می بینی""

یکی از برجسته ترین نکات این بیانات دل نبستن به دنیا است و قناعت ورزیدن و اجتناب از بلندپروازی ها. پارسایان همواره از خدا می خواهند که محبت دنیا را دل آنها سرد کند و از دار غرور یعنی سرابی که فنا می شود به سرای خلود و جاودان سوق دهد. به همین صورت است که می توان فهمید مذمت و سرزنش دنیا فقط در راستای ناپایداری آن است. عجیب نیست که بنگریم و دریابیم که انسان متقی نزد خود محاسبه می کند که چه چیز ماندنی و چه چیز رفتنی است. آنها که به دنبال بقای عمر هستند آیا اندیشیده اند که در صورت بقا چه چیزی از دنیا می خواهند؟ ما انسان ها به قدری در تنگناهای زندگی گرفتار شده ایم که مجال اندیشیدن نمی یابیم. اما بالعکس انسان متقی نزد خود محاسبه می کند و سپس زیادت عمر را از خدا طلب می کند. آیا واقعا رواست که انسان عمر طولانی بخواهد و سپس در گمراهی به سر ببرد؟ پس باید اول حساب کار را داشته باشیم و این دنیا که سرای گذر است را دست خوش نکنیم. در نتیجه انسان متقی عمر خود را صرف ماندنی ها می کند نه اموری که بقا ندارند. اما انسانی که خودش به جهان شکل و صورت می دهد آن را مطلوب خود می کند و بدان دل می بندد. ما گمان کرده ایم که بت پرستی فقط تراشیدن سنگ و تعظیم در برابر آن است. در حالی که بدترین نوع بت پرستی این است که انسان چیزی را بیافریند که حتی عینیت سنگ را هم ندارد و سپس در برابر آن تعظیم کند و این از بت پرستی سنگ هم بدتر است. اما راه گریز از این بندگی چیست؟ اولا توجه به آخرت و این که این امور به دست انسان ساخته شده است. اگر بدانیم جهان با این عظمت نابود می شود باید پی برد که به تبع ساخته های دست انسان از بین خواهد رفت با درک این نکته انسان خود را مسافری در مسافرخانه می بیند و راز بی رغبتی متقیان به این دنیا همین است. آنها آرزوهای بزرگ ندارند ولی این بدان معنی نیست که در زندگی سهل انگاری را پیشه خود کنند. آرزوی بلند نداشتن عمل به این نکته است که انسان فزون طلبی را در خود از بین ببرد و با تمسک به قناعت به آنچه که به او عطا شده است راضی باشد. اگر انسان بداند که روزی خواهد مرد و مورد محاسبه قرار خواهد گرفت همین یاد مرگ فضیلت او را به حد اعلا سوق می دهد و سرکشی را در او از بین می برد؛ در غیر این صورت او دچار فرون طلبی می شود. لذا مقصود از آرزوی بلند نداشتن این است که انسان بداند هرآنچه که او را از یاد آخرت و مرگ و خدا غافل می کند و بلندپروازی هایی که یاد خدا را از بین می برد در زمره فزون طلبی قرار گرفته است. در نتیجه زهد با فضیلت ارتباط دارد چرا که شخص قانع به آنچه که به او می دهند راضی است. ازهمین روی انسان باید دست از طمع بردارد و به اصلی ترین سرمایه آرامش روح خود یعنی قناعت چنگ اندازد و به رضای الهی راضی باشد.

ادامه دارد ...

✍ #عبدالکریم_سروش
📚 #اوصاف_پارسایان

https://www.tgoop.com/Soroush_Philosopher

Telegram

عبدالکریم سروش و فلاسفه

کانالی برای آن ها که می اندیشند...
اندیشه ها و آرای دکتر عبدالکریم سروش و بزرگان عرفان و فلسفه
کانال رسمی دکتر سروش : @DrSoroush

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5947

5.89K viewsedited  Sep 27, 2020 at 18:50

🌺◾️ شرحی بر #اوصاف_پارسایان

بخش یازدهم

■همت پارسایان مساوی با طمع ورزی نیست


""روشنایی چشم پارسایان در اموری است که باقی می مانند. حلم را با علم و قول را با عمل درمی آمیزند. آرزویش را کوتاه لغزشش را اندک و قلبش را خاشع و سپس نفسش را قانع می بینی""

یکی از برجسته ترین نکات این بیانات دل نبستن به دنیا است و قناعت ورزیدن و اجتناب از بلندپروازی ها. پارسایان همواره از خدا می خواهند که محبت دنیا را دل آنها سرد کند و از دار غرور یعنی سرابی که فنا می شود به سرای خلود و جاودان سوق دهد. به همین صورت است که می توان فهمید مذمت و سرزنش دنیا فقط در راستای ناپایداری آن است. عجیب نیست که بنگریم و دریابیم که انسان متقی نزد خود محاسبه می کند که چه چیز ماندنی و چه چیز رفتنی است. آنها که به دنبال بقای عمر هستند آیا اندیشیده اند که در صورت بقا چه چیزی از دنیا می خواهند؟ ما انسان ها به قدری در تنگناهای زندگی گرفتار شده ایم که مجال اندیشیدن نمی یابیم. اما بالعکس انسان متقی نزد خود محاسبه می کند و سپس زیادت عمر را از خدا طلب می کند. آیا واقعا رواست که انسان عمر طولانی بخواهد و سپس در گمراهی به سر ببرد؟ پس باید اول حساب کار را داشته باشیم و این دنیا که سرای گذر است را دست خوش نکنیم. در نتیجه انسان متقی عمر خود را صرف ماندنی ها می کند نه اموری که بقا ندارند. اما انسانی که خودش به جهان شکل و صورت می دهد آن را مطلوب خود می کند و بدان دل می بندد. ما گمان کرده ایم که بت پرستی فقط تراشیدن سنگ و تعظیم در برابر آن است. در حالی که بدترین نوع بت پرستی این است که انسان چیزی را بیافریند که حتی عینیت سنگ را هم ندارد و سپس در برابر آن تعظیم کند و این از بت پرستی سنگ هم بدتر است. اما راه گریز از این بندگی چیست؟ اولا توجه به آخرت و این که این امور به دست انسان ساخته شده است. اگر بدانیم جهان با این عظمت نابود می شود باید پی برد که به تبع ساخته های دست انسان از بین خواهد رفت با درک این نکته انسان خود را مسافری در مسافرخانه می بیند و راز بی رغبتی متقیان به این دنیا همین است. آنها آرزوهای بزرگ ندارند ولی این بدان معنی نیست که در زندگی سهل انگاری را پیشه خود کنند. آرزوی بلند نداشتن عمل به این نکته است که انسان فزون طلبی را در خود از بین ببرد و با تمسک به قناعت به آنچه که به او عطا شده است راضی باشد. اگر انسان بداند که روزی خواهد مرد و مورد محاسبه قرار خواهد گرفت همین یاد مرگ فضیلت او را به حد اعلا سوق می دهد و سرکشی را در او از بین می برد؛ در غیر این صورت او دچار فرون طلبی می شود. لذا مقصود از آرزوی بلند نداشتن این است که انسان بداند هرآنچه که او را از یاد آخرت و مرگ و خدا غافل می کند و بلندپروازی هایی که یاد خدا را از بین می برد در زمره فزون طلبی قرار گرفته است. در نتیجه زهد با فضیلت ارتباط دارد چرا که شخص قانع به آنچه که به او می دهند راضی است. ازهمین روی انسان باید دست از طمع بردارد و به اصلی ترین سرمایه آرامش روح خود یعنی قناعت چنگ اندازد و به رضای الهی راضی باشد.

ادامه دارد ...

✍ #عبدالکریم_سروش
📚 #اوصاف_پارسایان

https://www.tgoop.com/Soroush_Philosopher

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه