عبدالکریم سروش و فلاسفه

Forwarded from شهروند سبز(رضا زمان)

مشکل ما با پادشاهی‌خواهان، ولایت‌مداری آنهاست. ولایت سلطنتی، چیزی است که در ایده پادشاهی‌خواهی نشسته است. دفاع سلطنت‌طلبان از رژیم پهلوی، مبتنی بر همین ولایت‌مداری‌ست. استبداد پهلوی، استبدادی روشنگر بود که تلاش می‌کرد برای تربیت و هدایت مردم به سوی جهان جدید. جامعه‌ای عقب‌مانده و منحط و بی‌سواد، با سلطانی آگاه و وطن‌پرست. انقلاب، گناهی بزرگ بود از سوی مردمی که از ولایت شاه بیرون آمدند و علیه‌اش شوریدند. آنان برضد تربیت و هدایت خود، قیام کردند. شاه پدری دلسوز و وطن‌دوست بود، او پدری کرد. اما پدر و پدری‌کردن، نامی‌ست که بر ولی و ولایت‌کردن می‌نهند تا شاید سختی و زمختی‌اش را بگیرند. اما اگر بگوییم ولی و ولایت، به واقعیت نزدیک‌تر است. ذوب در ولایت، چیزی که در میان سلطنت‌طلب جماعت هم دیده می‌شود. این‌بار ذوب در ولایت شاه، نه ولایت فقیه.

به گمانم ایده‌ی بنیادین و محوری در اندیشه پادشاهی‌خواهان، همچنان ولایت سلطنتی است؛ برای تربیت و هدایت مردم، برای رشد و پیشرفت «ایران»، برای توسعه و تعالی «ایران». پادشاه هم، پادشاهِ ایران است. ایران چیست؟ یک اَبَرشخصِ مستقل، مستقل از آدم‌ها. افراد باید برای چنین ایرانی، تربیت شوند. و این کاری‌ست که ولایت می‌کند. ولایت، راهی را به مردم نشان می‌دهد که اگر عاقل و میهن‌دوست باشند، اگر «ایرانی» باشند، به آن راه باید بروند. باید با شاه همراه شوند. شاه خیر ایران را می‌خواهد. به راه دیگر رفتن، یعنی کنار گذاشتن عقل، یعنی ضدیت با میهن و ایران‌ستیزی. همان چیزی که در ایده‌ی حزب رستاخیز نهفته بود. پذیرش ولایت شاه، یعنی رشد و ارتقای ایران. بله، شاه قرار نیست در تمام ابعاد زندگی، مداخله کند. اما راهی که در سیاست روشن می‌کند، راه هدایت است، راه رشد است و در آنجا شاه ولایت سیاسی دارد.

به این معنا، گمانم این است که اگر پادشاهی‌خواهان بتوانند در ایران نظامی سیاسی تشکیل دهند، آن نظام ولایتی خواهد بود، مبتنی بر ولایت سلطنتی. باورپذیر نیست که پادشاهی برای آنان، صرفاً یک فرم باشد. باورپذیر نیست که خواسته اصلی و نهایی‌شان، پادشاهی مشروطه و دموکراتیک باشد. باورپذیر نیست که دغدغه سلطنت‌طلبان، صرفاً زنده کردن چیزی باشد که یکی از اجزای مهم سنت ایرانی بوده، آن‌هم پس از چهل‌ویک‌سال از نابود شدن‌اش. ضرورت احیای پادشاهی، در همین ولایت است. برای همین، پادشاهی‌خواهان نمی‌توانند هواداران حقِ فردی باشند؛ آنان به‌دنبال ولایت‌اند و ولایت، بر سر حق و حقوق مردمان می‌کوبد.

لیبرالیسم ایرانی، باید با حقِ فردی آغاز کند و به ولایت، چه سلطنتی چه فقهی، با صدای بلند نه بگوید.

@shahrvand_sabz

https://bit.ly/3clXCyc

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5940

5.47K viewsSep 22, 2020 at 15:24

مشکل ما با پادشاهی‌خواهان، ولایت‌مداری آنهاست. ولایت سلطنتی، چیزی است که در ایده پادشاهی‌خواهی نشسته است. دفاع سلطنت‌طلبان از رژیم پهلوی، مبتنی بر همین ولایت‌مداری‌ست. استبداد پهلوی، استبدادی روشنگر بود که تلاش می‌کرد برای تربیت و هدایت مردم به سوی جهان جدید. جامعه‌ای عقب‌مانده و منحط و بی‌سواد، با سلطانی آگاه و وطن‌پرست. انقلاب، گناهی بزرگ بود از سوی مردمی که از ولایت شاه بیرون آمدند و علیه‌اش شوریدند. آنان برضد تربیت و هدایت خود، قیام کردند. شاه پدری دلسوز و وطن‌دوست بود، او پدری کرد. اما پدر و پدری‌کردن، نامی‌ست که بر ولی و ولایت‌کردن می‌نهند تا شاید سختی و زمختی‌اش را بگیرند. اما اگر بگوییم ولی و ولایت، به واقعیت نزدیک‌تر است. ذوب در ولایت، چیزی که در میان سلطنت‌طلب جماعت هم دیده می‌شود. این‌بار ذوب در ولایت شاه، نه ولایت فقیه.

به گمانم ایده‌ی بنیادین و محوری در اندیشه پادشاهی‌خواهان، همچنان ولایت سلطنتی است؛ برای تربیت و هدایت مردم، برای رشد و پیشرفت «ایران»، برای توسعه و تعالی «ایران». پادشاه هم، پادشاهِ ایران است. ایران چیست؟ یک اَبَرشخصِ مستقل، مستقل از آدم‌ها. افراد باید برای چنین ایرانی، تربیت شوند. و این کاری‌ست که ولایت می‌کند. ولایت، راهی را به مردم نشان می‌دهد که اگر عاقل و میهن‌دوست باشند، اگر «ایرانی» باشند، به آن راه باید بروند. باید با شاه همراه شوند. شاه خیر ایران را می‌خواهد. به راه دیگر رفتن، یعنی کنار گذاشتن عقل، یعنی ضدیت با میهن و ایران‌ستیزی. همان چیزی که در ایده‌ی حزب رستاخیز نهفته بود. پذیرش ولایت شاه، یعنی رشد و ارتقای ایران. بله، شاه قرار نیست در تمام ابعاد زندگی، مداخله کند. اما راهی که در سیاست روشن می‌کند، راه هدایت است، راه رشد است و در آنجا شاه ولایت سیاسی دارد.

به این معنا، گمانم این است که اگر پادشاهی‌خواهان بتوانند در ایران نظامی سیاسی تشکیل دهند، آن نظام ولایتی خواهد بود، مبتنی بر ولایت سلطنتی. باورپذیر نیست که پادشاهی برای آنان، صرفاً یک فرم باشد. باورپذیر نیست که خواسته اصلی و نهایی‌شان، پادشاهی مشروطه و دموکراتیک باشد. باورپذیر نیست که دغدغه سلطنت‌طلبان، صرفاً زنده کردن چیزی باشد که یکی از اجزای مهم سنت ایرانی بوده، آن‌هم پس از چهل‌ویک‌سال از نابود شدن‌اش. ضرورت احیای پادشاهی، در همین ولایت است. برای همین، پادشاهی‌خواهان نمی‌توانند هواداران حقِ فردی باشند؛ آنان به‌دنبال ولایت‌اند و ولایت، بر سر حق و حقوق مردمان می‌کوبد.

لیبرالیسم ایرانی، باید با حقِ فردی آغاز کند و به ولایت، چه سلطنتی چه فقهی، با صدای بلند نه بگوید.

@shahrvand_sabz

https://bit.ly/3clXCyc

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه