عبدالکریم سروش و فلاسفه

🌺◾️ شرحی بر #اوصاف_پارسایان

بخش نهم


■علم آموزی و ذکر حق از #اوصاف_پارسایان است



انسان پارسا حریص بر علم آموزی است. علم را با حلم و میانه روی را با غنا می آمیزد. در عبادت خاشع است و در جست و جوی هدایت و گریزان از طمع است. دل او لرزان و هراسان است. شب که می شود تمام همتش شکرگزاری است و صبح که می شود تلاشش ذکر حق کردن.

حرص در علم به معنای حرص در علم نافع است و نباید از آن افراد مذموم را فهمید. انسان پس از سنجش افعال با افراط و تفریط و اعتدال پی می برد که افعال معتدل مطلوب و افعال تفریطی نامطلوب است و به همین سبب پارسایان در علم اندوزی حریص هستند و نمی گویند که علم و تقوای زیاد خوب نیست. اما یکی از مهم ترین اوصاف پارسایان حلم است یعنی آنهایی که می توانند آتش غضب را خاموش کنند و تحمل جفای خلق را دارند. ازهمین روی باید در ارشاد به حق خود را از چنگال متجاوز بیرون کشید و در برابر دوستان و فریب خوردگان بردبار بود. همه جا نباید قانون خشک را حاکم نمود. جفاهای خلق از نوع بلاهایی است که در تربیت و تزکیه نفس آدمی موثر می افتد. بنابراین انسان پارسا در عین ثروتمندی میانه روی را برمی گزیند و می داند که مال خود را در کجا صرف کند و به خرج های بیهوده و گزاف پایان دهد. لذا عده ای از عارفان برای این که از سرکشی دور بمانند از استغنا می گریختند. چنان که قرآن کریم اشاره می کند انسان چون خود را بی نیاز می بیند سرکشی می کند. بسیاری از اندیشمندان هم چون غزالی طلب رزق را محکوم می کنند. در حالی که به دنبال رزق حلال رفتن از ارکان اصلی دین است. وانگهی اگر انسانی از راه های معمول جامعه حرکت کند تلاشش با توکل منافاتی ندارد. در نتیجه انسان پارسا می فهمد که برای گذران یک زندگی ساده نیازی به روی آوردن به محرمات نیست و حلال الهی برای گذران یک زندگی فردی و اجتماعی کافی است. این انسان ها هدایت شده هستند و از همین روی از هوی و هوس پیروی نمی کنند. انسان متقی صبح که برمی خیزد با نشاط است و بر روی هوی و هوس پای می گذارد و لازمه چنین امری این است که انسان حق پذیر باشد. ولی بالعکس کسی که وجودش از هوس پر است از ترس این که مبادا حق آشکار شود، وجود حق را کتمان می کند و طاعت الهی را به جا نمی آورد. پارسایان شکرگزار هستند و از آن نعمتی که در اختیار دارند به بهترین وجه ممکن استفاده می کنند. لذا کسانی که آگاهی بیشتری داشته باشند شاکرتر هستند. عالمان یک جامعه از نعمت های الهی هستند و اگر همین نعمت کفران شود خوف و ناامنی به بار خواهد آمد. پارسایان دائما ذکر خدا می گویند و وجودشان عینا در برابر پیشگاه خدا حاضر است. همین گزینه باعث می شود که تفکر کنند و در عین حال خداوند نیز به یاد آنها باشد. راز این که انسان بی خدا مضطرب است این است که انسان از سنخ الهی و ملکوتی است و به همین دلیل جز در پیشگاه الهی آرام نخواهد شد. مصاحبت و هم نشینی خدا در مصاحبت اولیای الهی حاصل می شود و آنان چنان از باده طور مست می شوند که شیرینی ذکر حق را احساس می کنند و از همین روی از حیوانیت که عین مرگ است می رهند.

ادامه دارد ...



✍ #عبدالکریم_سروش
📚 #اوصاف_پارسایان

https://www.tgoop.com/Soroush_Philosopher

Telegram

عبدالکریم سروش و فلاسفه

کانالی برای آن ها که می اندیشند...
اندیشه ها و آرای دکتر عبدالکریم سروش و بزرگان عرفان و فلسفه
کانال رسمی دکتر سروش : @DrSoroush

👍1

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5933

3.57K viewsedited  Sep 13, 2020 at 18:10

🌺◾️ شرحی بر #اوصاف_پارسایان

بخش نهم


■علم آموزی و ذکر حق از #اوصاف_پارسایان است



انسان پارسا حریص بر علم آموزی است. علم را با حلم و میانه روی را با غنا می آمیزد. در عبادت خاشع است و در جست و جوی هدایت و گریزان از طمع است. دل او لرزان و هراسان است. شب که می شود تمام همتش شکرگزاری است و صبح که می شود تلاشش ذکر حق کردن.

حرص در علم به معنای حرص در علم نافع است و نباید از آن افراد مذموم را فهمید. انسان پس از سنجش افعال با افراط و تفریط و اعتدال پی می برد که افعال معتدل مطلوب و افعال تفریطی نامطلوب است و به همین سبب پارسایان در علم اندوزی حریص هستند و نمی گویند که علم و تقوای زیاد خوب نیست. اما یکی از مهم ترین اوصاف پارسایان حلم است یعنی آنهایی که می توانند آتش غضب را خاموش کنند و تحمل جفای خلق را دارند. ازهمین روی باید در ارشاد به حق خود را از چنگال متجاوز بیرون کشید و در برابر دوستان و فریب خوردگان بردبار بود. همه جا نباید قانون خشک را حاکم نمود. جفاهای خلق از نوع بلاهایی است که در تربیت و تزکیه نفس آدمی موثر می افتد. بنابراین انسان پارسا در عین ثروتمندی میانه روی را برمی گزیند و می داند که مال خود را در کجا صرف کند و به خرج های بیهوده و گزاف پایان دهد. لذا عده ای از عارفان برای این که از سرکشی دور بمانند از استغنا می گریختند. چنان که قرآن کریم اشاره می کند انسان چون خود را بی نیاز می بیند سرکشی می کند. بسیاری از اندیشمندان هم چون غزالی طلب رزق را محکوم می کنند. در حالی که به دنبال رزق حلال رفتن از ارکان اصلی دین است. وانگهی اگر انسانی از راه های معمول جامعه حرکت کند تلاشش با توکل منافاتی ندارد. در نتیجه انسان پارسا می فهمد که برای گذران یک زندگی ساده نیازی به روی آوردن به محرمات نیست و حلال الهی برای گذران یک زندگی فردی و اجتماعی کافی است. این انسان ها هدایت شده هستند و از همین روی از هوی و هوس پیروی نمی کنند. انسان متقی صبح که برمی خیزد با نشاط است و بر روی هوی و هوس پای می گذارد و لازمه چنین امری این است که انسان حق پذیر باشد. ولی بالعکس کسی که وجودش از هوس پر است از ترس این که مبادا حق آشکار شود، وجود حق را کتمان می کند و طاعت الهی را به جا نمی آورد. پارسایان شکرگزار هستند و از آن نعمتی که در اختیار دارند به بهترین وجه ممکن استفاده می کنند. لذا کسانی که آگاهی بیشتری داشته باشند شاکرتر هستند. عالمان یک جامعه از نعمت های الهی هستند و اگر همین نعمت کفران شود خوف و ناامنی به بار خواهد آمد. پارسایان دائما ذکر خدا می گویند و وجودشان عینا در برابر پیشگاه خدا حاضر است. همین گزینه باعث می شود که تفکر کنند و در عین حال خداوند نیز به یاد آنها باشد. راز این که انسان بی خدا مضطرب است این است که انسان از سنخ الهی و ملکوتی است و به همین دلیل جز در پیشگاه الهی آرام نخواهد شد. مصاحبت و هم نشینی خدا در مصاحبت اولیای الهی حاصل می شود و آنان چنان از باده طور مست می شوند که شیرینی ذکر حق را احساس می کنند و از همین روی از حیوانیت که عین مرگ است می رهند.

ادامه دارد ...



✍ #عبدالکریم_سروش
📚 #اوصاف_پارسایان

https://www.tgoop.com/Soroush_Philosopher

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه