عبدالکریم سروش و فلاسفه

ردولف اُتو برای تمایز میان احساس مینوی با احساسهایی که نزدیک به آن هستند، اینگونه بیان می‌کند که: احساس مینوی با ترس شیطانی تفاوت دارد، ولی احساس خشیت و خشوع حتی در بالاترین سطح تحول دینی باقی می‌ماند. به تعبیر او، حالت خشوع و تضرّع، یکی از حالتهای نزدیک به احساس مینوی است.

عنصر دیگری که می‌تواند حالت مینوی را برای انسان متجلی کند، قدرت و شکوه است. این احساس نیز می‌تواند منشأ خشوع و فروتنی گردد و نزدیک به احساس مینوی قلمداد شود.

اینگونه از احساسها، غیر عقلانی هستند و جنبه فرا عقلانی دارند و در قالب متر و معیارهای عقلی در نمی‌آیند. این احساسها، انسان را به سمت امر متعالی سوق می‌دهند و خشیت و فروتنی و همچنین محبت را در او افزایش می‌دهند.

ردولف اُتو همچنین عنوان می‌کند که احساس‌های مینوی با احساس‌های طبیعی از قبیل احساس زیبایی تفاوت دارد. احساس‌های مینوی هر چند با احساس‌های طبیعی شباهت دارند، ولی در واقع یگانه و منحصر به فردند. آن‌ها از احساس‌های طبیعی به وجود نمی‌آیند، بلکه از احساس امری مینوی نشأت می‌گیرند که ماهیت آن از طریق حالات عاطفی نمایان می‌گردد.

به باور ردولف اُتو، احساس‌های مینوی را نمی‌توان به باور عقلانی توجیه و تفسیر کرد، اما این بدان معنا نیست که احساسهای مینوی، معرفت بخش نیستند. وی بر این باور است که احساسهای مینوی، می‌توانند خود به عنوان منبعی برای معرفت محسوب شوند و ملاک و معیار در ارزیابی آنها هیچگاه امور عقلی نخواهد بود.

به نظر ردولف اُتو، عنصر غیر عقلانی امر مینوی در کانون مفهوم قدسی قرار دارد و گوهر همه ادیان است. همچنین مبنای مشترک خود آگاهی دینی است. به باور او، این احساس مبنای سلوک دینی است و پایه شناخت نفس انسان نیز از همین احساس نشأت می‌گیرد.

ردولف اُتو در مفهوم امر قدسی درباره احساس مینوی که نوعی تجربه دینی است، سخن گفته است. او تلاش می‌کند که خود آگاهی خواننده را با این احساس خاص، که در اعماق وجود او نهفته و گاه سر بر می‌آورد و در برخی انسان‌ها به اوج شکوفایی خود می‌رسد، برانگیزاند. به تعبیر او: ما خواننده را به تأمل درباره تجربه‌ای دینی، که در اعماق جان احساس می‌شود، فرا می‌خوانیم.


@Soroush_Philosopher
 

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5792

2.53K viewsJul 29, 2020 at 04:48

ردولف اُتو برای تمایز میان احساس مینوی با احساسهایی که نزدیک به آن هستند، اینگونه بیان می‌کند که: احساس مینوی با ترس شیطانی تفاوت دارد، ولی احساس خشیت و خشوع حتی در بالاترین سطح تحول دینی باقی می‌ماند. به تعبیر او، حالت خشوع و تضرّع، یکی از حالتهای نزدیک به احساس مینوی است.

عنصر دیگری که می‌تواند حالت مینوی را برای انسان متجلی کند، قدرت و شکوه است. این احساس نیز می‌تواند منشأ خشوع و فروتنی گردد و نزدیک به احساس مینوی قلمداد شود.

اینگونه از احساسها، غیر عقلانی هستند و جنبه فرا عقلانی دارند و در قالب متر و معیارهای عقلی در نمی‌آیند. این احساسها، انسان را به سمت امر متعالی سوق می‌دهند و خشیت و فروتنی و همچنین محبت را در او افزایش می‌دهند.

ردولف اُتو همچنین عنوان می‌کند که احساس‌های مینوی با احساس‌های طبیعی از قبیل احساس زیبایی تفاوت دارد. احساس‌های مینوی هر چند با احساس‌های طبیعی شباهت دارند، ولی در واقع یگانه و منحصر به فردند. آن‌ها از احساس‌های طبیعی به وجود نمی‌آیند، بلکه از احساس امری مینوی نشأت می‌گیرند که ماهیت آن از طریق حالات عاطفی نمایان می‌گردد.

به باور ردولف اُتو، احساس‌های مینوی را نمی‌توان به باور عقلانی توجیه و تفسیر کرد، اما این بدان معنا نیست که احساسهای مینوی، معرفت بخش نیستند. وی بر این باور است که احساسهای مینوی، می‌توانند خود به عنوان منبعی برای معرفت محسوب شوند و ملاک و معیار در ارزیابی آنها هیچگاه امور عقلی نخواهد بود.

به نظر ردولف اُتو، عنصر غیر عقلانی امر مینوی در کانون مفهوم قدسی قرار دارد و گوهر همه ادیان است. همچنین مبنای مشترک خود آگاهی دینی است. به باور او، این احساس مبنای سلوک دینی است و پایه شناخت نفس انسان نیز از همین احساس نشأت می‌گیرد.

ردولف اُتو در مفهوم امر قدسی درباره احساس مینوی که نوعی تجربه دینی است، سخن گفته است. او تلاش می‌کند که خود آگاهی خواننده را با این احساس خاص، که در اعماق وجود او نهفته و گاه سر بر می‌آورد و در برخی انسان‌ها به اوج شکوفایی خود می‌رسد، برانگیزاند. به تعبیر او: ما خواننده را به تأمل درباره تجربه‌ای دینی، که در اعماق جان احساس می‌شود، فرا می‌خوانیم.


@Soroush_Philosopher
 

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه