عبدالکریم سروش و فلاسفه

عبدالکریم سروش و فلاسفه

Photo

وی کتابی را نگاشت با عنوان #مفهوم_امر_قدسی که بسیار مورد توجه قرار گرفت. این کتاب در سال ۱۹۱۷ منتشر شد و یکی از موفق‌ترین آثار الهیاتی قرن بیستم نامیده شد.

ردولف اُتو در این کتاب، امر مقدس را با “امر مینوی” توضیح می‌دهد و تشریح می‌کند. وی تلاش می‌کند میان احساسهای مینوی یا مذهبی و احساسهایی که ممکن است با آنها در آمیخته شود، تفاوت قائل شود. به باور او، احساسِ مینوی دو جنبه اصولی دارد. یک احساس وحشت دینی و یک احساس جذبه و شیفتگی دینی.

 نزدیک‌ترین مشابه برای احساس وحشت و هراس دینی عبارت است از احساس یک امر غیر عادی و مرموز؛ احساس یک نفر وقتی ترس و لرز هنگام شنیدن داستان جن و روح را پیدا می‌کند. از نظر او امر مینوی نوعی تجربه یا احساس غیر عقلانی و غیر حسی ابتدایی و بی واسطه است که در بیرون شخص قرار می‌گیرد.

ردولف اُتو برای صورتبندی دقیق از امر مینوی، سه نوع احساس را حاصل امر مینوی می‌داند: اول احساس وابستگی و تعلق. دوم: احساس خوف دینی یا خشیّت و مغلوبیت در برابر راز هیبت انگیز. سوم: احساس شوق ما به آن موجود متعالی که ما را شیفته و مجذوب خود می‌کند.

به باور ردولف اُتو، بی تابی و شوق ما به سوی خداوند جزئی از وجود ما است. وی ادعا می‌کند که همین احساسها، اصل و پایه امور دینی است و حتی تأملات فلسفی و کلامی از نتایج و تبعات ثانوی این تجربه است. به تعبیر او: اگر تجربه دینی در کار نباشد، علوم الهی یا فلسفه‌های دینی هم در کار نخواهند بود.

ردولف اُتو در ترسیم امر مینوی، بر آن است که امر قدسی از طریق تجربیات انسانی به دست می‌آید. این تجربیات سویه‌هایی زمینی ندارد و یک امر متعالی است. از این رو هیچ جنبه عقلانی نیز در آن نمی‌توان سراغ گرفت.

به نظر ردولف اُتو واژه امر قدسی کلمه کلیدی و محوری همه ادیان است. او در تحلیلی که از این مفهوم به دست می‌دهد میان آنچه وی عناصر عقلانی و غیر عقلانی می‌نامد فرق می‌گذارد. به تعبیر او: یکی از عناصر عقلانی، امر اخلاقی است. ولی در اشتباه خواهیم بود اگر بپنداریم که چنین عناصر عقلانی مفهوم امر قدسی را کاملاً تبیین می‌کند؛ زیرا دین صرفاً شامل مجموعه‌ای از احکام عقلی نیست.

ردولف اُتو در مواجهه با رویکرد عقلانی به دین عنوان می‌کند که: عناصر عقلانی برای فهم دین ضروری هستند اما آنها نه مصداق بارز معنای دین بوده و نه کاملاً آن را تبیین می‌کنند. از این رو عناصر غیر عقلانی دین را باید در امر مینوی یافت. ماهیت امر مینوی با برانگیختن ذهن از طریق احساسات و حالات عاطفی آشکار می‌شود.

ردولف اُتو همچنین عنوان می‌کند که: احساس‌های مینوی با احساس‌های زیبایی یا امر والا تفاوت دارد. احساس‌های مینوی با آن چه که “احساس مخلوقیت” خوانده می‌شود توصیف می‌شوند. احساس مزبور یا احساس خشوع یا ترس همراه با احترام از یک سو، با احساس شیفتگی و دلدادگی از سوی دیگر همراه است.

به باور ردولف اُتو، این احساس‌ها از طریق فضای حاکم بر معابد و کلیساها یعنی از طریق شکوه آداب و مناسک و با حضور یک راز غیر قابل توصیف برانگیخته می‌شوند. اُتو برای این گونه از احساسات نیز تعبیر “راز هیبت انگیز” را به کار می‌برد. یعنی ماهیت دست نیافتنی رمز و رازی که شخص با آن مواجه می‌شود و باعث احساس ترس یا دلهره و احساس خشوع می‌گردد.

به باور ردولف اُتو، همین احساس است که انگیزه اصلی و نقطه شروع تحول دینی انسان است. این احساس در انسان اولیه به صورت ترس شیطانی ظاهر شده است و به عنوان مثال در زمانهای اخیر با احساس ترس و لرز یا رعب و وحشت در اثر شنیدن داستانهای ارواح و اشباح که موجب به لرزه در آمدن اندام و راست شدن مو بر بدن می‌شود خودش را آشکار ساخته است.
👇👇👇

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5791

2.05K viewsJul 29, 2020 at 04:47

وی کتابی را نگاشت با عنوان #مفهوم_امر_قدسی که بسیار مورد توجه قرار گرفت. این کتاب در سال ۱۹۱۷ منتشر شد و یکی از موفق‌ترین آثار الهیاتی قرن بیستم نامیده شد.

ردولف اُتو در این کتاب، امر مقدس را با “امر مینوی” توضیح می‌دهد و تشریح می‌کند. وی تلاش می‌کند میان احساسهای مینوی یا مذهبی و احساسهایی که ممکن است با آنها در آمیخته شود، تفاوت قائل شود. به باور او، احساسِ مینوی دو جنبه اصولی دارد. یک احساس وحشت دینی و یک احساس جذبه و شیفتگی دینی.

 نزدیک‌ترین مشابه برای احساس وحشت و هراس دینی عبارت است از احساس یک امر غیر عادی و مرموز؛ احساس یک نفر وقتی ترس و لرز هنگام شنیدن داستان جن و روح را پیدا می‌کند. از نظر او امر مینوی نوعی تجربه یا احساس غیر عقلانی و غیر حسی ابتدایی و بی واسطه است که در بیرون شخص قرار می‌گیرد.

ردولف اُتو برای صورتبندی دقیق از امر مینوی، سه نوع احساس را حاصل امر مینوی می‌داند: اول احساس وابستگی و تعلق. دوم: احساس خوف دینی یا خشیّت و مغلوبیت در برابر راز هیبت انگیز. سوم: احساس شوق ما به آن موجود متعالی که ما را شیفته و مجذوب خود می‌کند.

به باور ردولف اُتو، بی تابی و شوق ما به سوی خداوند جزئی از وجود ما است. وی ادعا می‌کند که همین احساسها، اصل و پایه امور دینی است و حتی تأملات فلسفی و کلامی از نتایج و تبعات ثانوی این تجربه است. به تعبیر او: اگر تجربه دینی در کار نباشد، علوم الهی یا فلسفه‌های دینی هم در کار نخواهند بود.

ردولف اُتو در ترسیم امر مینوی، بر آن است که امر قدسی از طریق تجربیات انسانی به دست می‌آید. این تجربیات سویه‌هایی زمینی ندارد و یک امر متعالی است. از این رو هیچ جنبه عقلانی نیز در آن نمی‌توان سراغ گرفت.

به نظر ردولف اُتو واژه امر قدسی کلمه کلیدی و محوری همه ادیان است. او در تحلیلی که از این مفهوم به دست می‌دهد میان آنچه وی عناصر عقلانی و غیر عقلانی می‌نامد فرق می‌گذارد. به تعبیر او: یکی از عناصر عقلانی، امر اخلاقی است. ولی در اشتباه خواهیم بود اگر بپنداریم که چنین عناصر عقلانی مفهوم امر قدسی را کاملاً تبیین می‌کند؛ زیرا دین صرفاً شامل مجموعه‌ای از احکام عقلی نیست.

ردولف اُتو در مواجهه با رویکرد عقلانی به دین عنوان می‌کند که: عناصر عقلانی برای فهم دین ضروری هستند اما آنها نه مصداق بارز معنای دین بوده و نه کاملاً آن را تبیین می‌کنند. از این رو عناصر غیر عقلانی دین را باید در امر مینوی یافت. ماهیت امر مینوی با برانگیختن ذهن از طریق احساسات و حالات عاطفی آشکار می‌شود.

ردولف اُتو همچنین عنوان می‌کند که: احساس‌های مینوی با احساس‌های زیبایی یا امر والا تفاوت دارد. احساس‌های مینوی با آن چه که “احساس مخلوقیت” خوانده می‌شود توصیف می‌شوند. احساس مزبور یا احساس خشوع یا ترس همراه با احترام از یک سو، با احساس شیفتگی و دلدادگی از سوی دیگر همراه است.

به باور ردولف اُتو، این احساس‌ها از طریق فضای حاکم بر معابد و کلیساها یعنی از طریق شکوه آداب و مناسک و با حضور یک راز غیر قابل توصیف برانگیخته می‌شوند. اُتو برای این گونه از احساسات نیز تعبیر “راز هیبت انگیز” را به کار می‌برد. یعنی ماهیت دست نیافتنی رمز و رازی که شخص با آن مواجه می‌شود و باعث احساس ترس یا دلهره و احساس خشوع می‌گردد.

به باور ردولف اُتو، همین احساس است که انگیزه اصلی و نقطه شروع تحول دینی انسان است. این احساس در انسان اولیه به صورت ترس شیطانی ظاهر شده است و به عنوان مثال در زمانهای اخیر با احساس ترس و لرز یا رعب و وحشت در اثر شنیدن داستانهای ارواح و اشباح که موجب به لرزه در آمدن اندام و راست شدن مو بر بدن می‌شود خودش را آشکار ساخته است.
👇👇👇

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه