عبدالکریم سروش و فلاسفه

Forwarded from اتچ بات

‍ نفرت و بیزاری از مارکسیسم و سنت چپ ایرانی، در میان بیشتر پادشاهی‌خواهان، کسانی که با رژیم پهلوی همدلی دارند و به‌دنبال احیای پادشاهی‌اند، دیده می‌‌شود. و این بیشتر ریشه در حضور مؤثر و فعال مارکسیسم در انقلابی دارد که یکی از اهداف و نتایج‌اش سرنگونی پادشاهی بود. از این جهت، در میان بخشی از پادشاهی‌خواهان گرایشی به لیبرالیسم پدید آمد. به تعبیری، بخشی از پادشاهی‌خواهی از شر چپی که علیه سلطنت انقلاب به راه انداخت، به لیبرالیسم پناه برد.

اما لیبرالیسم برای پادشاهی‌خواهی، غالباً ابزار و سلاح است، ابزار و سلاحی برای کوبیدن مارکسیسم، برای جنگ با چپ ایرانی که در برابر سلطنت و پادشاهی ایستاد. گمان می‌کنم که بیشتر پادشاهی‌خواهان، چیزی بیش از این، از لیبرالیسم نمی‌خواهند. اصل برای‌شان، احیای سنت پادشاهی در ایران است. به لیبرالیسمی نیاز دارند که مزاحم چنین خواسته‌ای نباشد. برای همین، وقتی به اصول و مبانی فکری لیبرالیسم می‌رسند، شک و تردیدشان هم آغاز می‌شود. گویی به میان آوردن حقوق‌مداری، آزادی‌های سیاسی، نظارت بر دولت، حق عزل و نصب و نقد حاکمان، نفی ولایت و برابری مدنی، چندان برای‌شان خوشایند و دلپذیر نیست. گویی حق مردم در برابر حکومت برای‌‌شان اولویت ندارد. به همین سبب، در برابر عناصر محوری و اساسی لیبرالیسم، گرفتار تذبذب می‌‌شوند. در نگاه‌شان گویا ما مردم، هنوز مستحقِ داشتنِ آزادی و حقی که لیبرالیسم برای فرد تعریف کرده است، نیستیم. عقب‌تر از آن هستیم که لیاقت یک حکومت انتخابی را داشته باشیم. تذبذب فکری و مواضع متناقض، به گمانم نشان می‌دهد که پادشاهی‌خواهی، عمیقاً پای‌بند لیبرالیسم و دموکراسی لیبرال نیست؛ بیش از دموکراسی و حقوق بشر و آزادی‌های سیاسی، دل‌نگران پادشاهی‌‌ست که ایران به راه سعادت ببرد.

از این حیث، نگاه و نگرش پادشاهی‌‌خواهی، به فرد و حکومت، به نگاه مارکسیستی بیشتر نزدیک است تا نگرش لیبرالیستی. یعنی، بیش از آنکه به حق فردی هر انسان تکیه کند(لیبرالیسم)، به‌دنبال نظم و نظامی است که مردم را، از بالا، به راه درست، هدایت و راهنمایی کند؛ این بار نه مسیری که تاریخ روشن کرده است بلکه راهی که پادشاهی یا نخبگان تشخیص داده‌اند.

ليبرال‌هایی که عمیقاً به دموکراسی، در هر فرمی، متعهد هستند و برای‌شان حقوق مردمان و آزادی‌های اساسی ارجحیت دارند، باید تکلیف خودشان را با لیبرالیسم و انتظاری که از آن دارند، روشن کنند! اینکه آیا لیبرالیسم بناست که ما را به دموکراسی، حقوق بشر و آزادی و در یک کلام، عدالت، برساند یا آنکه صرفاً در خدمت پادشاهی باشد یا سلاحی در برابر مارکسیسم؟

@shahrvand_sabz

Telegram

attach 📎

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5755

1.39K viewsJul 21, 2020 at 01:42

‍ نفرت و بیزاری از مارکسیسم و سنت چپ ایرانی، در میان بیشتر پادشاهی‌خواهان، کسانی که با رژیم پهلوی همدلی دارند و به‌دنبال احیای پادشاهی‌اند، دیده می‌‌شود. و این بیشتر ریشه در حضور مؤثر و فعال مارکسیسم در انقلابی دارد که یکی از اهداف و نتایج‌اش سرنگونی پادشاهی بود. از این جهت، در میان بخشی از پادشاهی‌خواهان گرایشی به لیبرالیسم پدید آمد. به تعبیری، بخشی از پادشاهی‌خواهی از شر چپی که علیه سلطنت انقلاب به راه انداخت، به لیبرالیسم پناه برد.

اما لیبرالیسم برای پادشاهی‌خواهی، غالباً ابزار و سلاح است، ابزار و سلاحی برای کوبیدن مارکسیسم، برای جنگ با چپ ایرانی که در برابر سلطنت و پادشاهی ایستاد. گمان می‌کنم که بیشتر پادشاهی‌خواهان، چیزی بیش از این، از لیبرالیسم نمی‌خواهند. اصل برای‌شان، احیای سنت پادشاهی در ایران است. به لیبرالیسمی نیاز دارند که مزاحم چنین خواسته‌ای نباشد. برای همین، وقتی به اصول و مبانی فکری لیبرالیسم می‌رسند، شک و تردیدشان هم آغاز می‌شود. گویی به میان آوردن حقوق‌مداری، آزادی‌های سیاسی، نظارت بر دولت، حق عزل و نصب و نقد حاکمان، نفی ولایت و برابری مدنی، چندان برای‌شان خوشایند و دلپذیر نیست. گویی حق مردم در برابر حکومت برای‌‌شان اولویت ندارد. به همین سبب، در برابر عناصر محوری و اساسی لیبرالیسم، گرفتار تذبذب می‌‌شوند. در نگاه‌شان گویا ما مردم، هنوز مستحقِ داشتنِ آزادی و حقی که لیبرالیسم برای فرد تعریف کرده است، نیستیم. عقب‌تر از آن هستیم که لیاقت یک حکومت انتخابی را داشته باشیم. تذبذب فکری و مواضع متناقض، به گمانم نشان می‌دهد که پادشاهی‌خواهی، عمیقاً پای‌بند لیبرالیسم و دموکراسی لیبرال نیست؛ بیش از دموکراسی و حقوق بشر و آزادی‌های سیاسی، دل‌نگران پادشاهی‌‌ست که ایران به راه سعادت ببرد.

از این حیث، نگاه و نگرش پادشاهی‌‌خواهی، به فرد و حکومت، به نگاه مارکسیستی بیشتر نزدیک است تا نگرش لیبرالیستی. یعنی، بیش از آنکه به حق فردی هر انسان تکیه کند(لیبرالیسم)، به‌دنبال نظم و نظامی است که مردم را، از بالا، به راه درست، هدایت و راهنمایی کند؛ این بار نه مسیری که تاریخ روشن کرده است بلکه راهی که پادشاهی یا نخبگان تشخیص داده‌اند.

ليبرال‌هایی که عمیقاً به دموکراسی، در هر فرمی، متعهد هستند و برای‌شان حقوق مردمان و آزادی‌های اساسی ارجحیت دارند، باید تکلیف خودشان را با لیبرالیسم و انتظاری که از آن دارند، روشن کنند! اینکه آیا لیبرالیسم بناست که ما را به دموکراسی، حقوق بشر و آزادی و در یک کلام، عدالت، برساند یا آنکه صرفاً در خدمت پادشاهی باشد یا سلاحی در برابر مارکسیسم؟

@shahrvand_sabz

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه