عبدالکریم سروش و فلاسفه

‍ 🔴◾️ تاریخچه ای کوتاه از درک ما از #زمان

💠 "... پس #زمان چیست؟ اگر کسی این سوال را از من بپرسد، من میدانم که زمان چیست. اما اگر بخواهم آن را برای او تشریح کنم، قادر به انجام اینکار نخواهم بود..."
مارکوس اورلیوس اوگوستینوس (354-430م)
[Saint Augustinus]




۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح

اولین فیلسوفان یونانی روی واقعیت گذر زمان بحث می کنند. هراکلیتوس اصرار می کند که بقا یک توهم است و همه چیز پیوسته در حال تغییر است، در مقابل پارمنیدس استدلال می کند که هستی بدون تغییر، زمان را یک توهم می سازد.

سال ۱۶۸۷

آیزاک نیوتن شاهکار علمی خود «اصول ریاضی فلسفه طبیعی» را منتشر می کند که در آن حالت هستی را از «زمان مطلق» ساخت. این جریان ها مستقل از تاثیرات، دقیقا با همان ابعاد در سراسر کیهان هستند.

سال ۱۹۰۵

آلبرت اینشتین نظریه نسبیت خاص خود را منتشر می کند که بر طبق آن زمان نسبی است، نه مطلق. او پیش بینی کرد زمانی که توسط یک ساعت در حال حرکت اندازه گیری می شود، زمانی که با یک ساعت ایستا مقایسه شود به نظر آرام تر حرکت می کند.

سال ۱۹۶۷

نظریه پرداز آمریکایی برایس دویت، از ایده های پیشنهاد شده توسط جان ویلرِ نظریه پرداز، برای ترکیب نظریه کوانتوم با نسبیت در یک معادله استفاده کرد که حالت کل دنیا را توضیح می دهد، این معادله نشان می دهد که زمان یک توهم است.

سال ۱۹۹۹

فیزیکدان و فیلسوف بریتانیایی جولیان باربور «پایان زمان» را منتشر می کند که کوشش می کند شکاف بین واقعیتِ یک دنیای بی انتها [همان طور که به وسیله معادله ویلر – دویت پیش بینی شد] و ادراک ما از گذر زمان از گذشته به آینده را به هم وصل کند.

سال ۲۰۱۳

پروفسور لی اسمولین «تولد دوباره زمان» را منتشر می کند که حالت زمان را واقعی می داند، همان طور که گذر زمان از گذشته به آینده اجازه می دهد به قوانین طبیعت تا به شکلی که امروز می بینیم استنتاج شوند.

💠 ما بزودی مطلبی منتشر خواهیم نمود که بنوعی از مدخل زمان، به آتئیسم یاد خواهیم داد که؛

#چرا_بجای_آنکه_چیزی_نباشد_چیزی_هست

مهمترین مشکل و ضعف آتئیست های ایرانی اینست که در مورد اموری اظهار نظر میکنند که هیچ آشنایی با آنها ندارند. و گمان میکنند اگر یک پسوند علمی به انتهای امور و پدیده ها بچسبانند، یعنی طومار آنها را پیچیده اند. بماند که به الزامات علم هم جاهل اند.
مثلا در باب اخلاق، از تبیین علمی و تکاملی اخلاق سخن میگویند و ریشه اخلاقیات را در تکامل جستجو میکنند.
نمی فهمند که اگر واقعا چنین باشد از آن ناواقع گرایی اخلاقی استنتاج میشود که نتیجه اش کاذب و غلط بودن تمام داوری های اخلاقیست.
در حالیکه همین جماعت بسیاری پدیده ها را در ترازوی داوری و قضاوت اخلاقی قرار میدهند.

آتئیسم ایرانی در واقع همان خر بوریدان است.
نه کم
و نه بیش



@Soroush_Philosopher

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/5694

2.44K viewsedited  Jul 12, 2020 at 14:41

‍ 🔴◾️ تاریخچه ای کوتاه از درک ما از #زمان

💠 "... پس #زمان چیست؟ اگر کسی این سوال را از من بپرسد، من میدانم که زمان چیست. اما اگر بخواهم آن را برای او تشریح کنم، قادر به انجام اینکار نخواهم بود..."
مارکوس اورلیوس اوگوستینوس (354-430م)
[Saint Augustinus]




۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح

اولین فیلسوفان یونانی روی واقعیت گذر زمان بحث می کنند. هراکلیتوس اصرار می کند که بقا یک توهم است و همه چیز پیوسته در حال تغییر است، در مقابل پارمنیدس استدلال می کند که هستی بدون تغییر، زمان را یک توهم می سازد.

سال ۱۶۸۷

آیزاک نیوتن شاهکار علمی خود «اصول ریاضی فلسفه طبیعی» را منتشر می کند که در آن حالت هستی را از «زمان مطلق» ساخت. این جریان ها مستقل از تاثیرات، دقیقا با همان ابعاد در سراسر کیهان هستند.

سال ۱۹۰۵

آلبرت اینشتین نظریه نسبیت خاص خود را منتشر می کند که بر طبق آن زمان نسبی است، نه مطلق. او پیش بینی کرد زمانی که توسط یک ساعت در حال حرکت اندازه گیری می شود، زمانی که با یک ساعت ایستا مقایسه شود به نظر آرام تر حرکت می کند.

سال ۱۹۶۷

نظریه پرداز آمریکایی برایس دویت، از ایده های پیشنهاد شده توسط جان ویلرِ نظریه پرداز، برای ترکیب نظریه کوانتوم با نسبیت در یک معادله استفاده کرد که حالت کل دنیا را توضیح می دهد، این معادله نشان می دهد که زمان یک توهم است.

سال ۱۹۹۹

فیزیکدان و فیلسوف بریتانیایی جولیان باربور «پایان زمان» را منتشر می کند که کوشش می کند شکاف بین واقعیتِ یک دنیای بی انتها [همان طور که به وسیله معادله ویلر – دویت پیش بینی شد] و ادراک ما از گذر زمان از گذشته به آینده را به هم وصل کند.

سال ۲۰۱۳

پروفسور لی اسمولین «تولد دوباره زمان» را منتشر می کند که حالت زمان را واقعی می داند، همان طور که گذر زمان از گذشته به آینده اجازه می دهد به قوانین طبیعت تا به شکلی که امروز می بینیم استنتاج شوند.

💠 ما بزودی مطلبی منتشر خواهیم نمود که بنوعی از مدخل زمان، به آتئیسم یاد خواهیم داد که؛

#چرا_بجای_آنکه_چیزی_نباشد_چیزی_هست

مهمترین مشکل و ضعف آتئیست های ایرانی اینست که در مورد اموری اظهار نظر میکنند که هیچ آشنایی با آنها ندارند. و گمان میکنند اگر یک پسوند علمی به انتهای امور و پدیده ها بچسبانند، یعنی طومار آنها را پیچیده اند. بماند که به الزامات علم هم جاهل اند.
مثلا در باب اخلاق، از تبیین علمی و تکاملی اخلاق سخن میگویند و ریشه اخلاقیات را در تکامل جستجو میکنند.
نمی فهمند که اگر واقعا چنین باشد از آن ناواقع گرایی اخلاقی استنتاج میشود که نتیجه اش کاذب و غلط بودن تمام داوری های اخلاقیست.
در حالیکه همین جماعت بسیاری پدیده ها را در ترازوی داوری و قضاوت اخلاقی قرار میدهند.

آتئیسم ایرانی در واقع همان خر بوریدان است.
نه کم
و نه بیش



@Soroush_Philosopher

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه