عبدالکریم سروش و فلاسفه

🔴▪️ #انتظارات_حوزه_از_دانشگاه
🔅#بخش_یازدهم
⭕️سوال را بدل به《شبهه》کردن، آفت یک نهاد تعلیمی است./رشد علم در گرو طرح سوال است./ حوزه و دانشگاه وقتی به یکدیگر نزدیک می شوند که روش برخوردشان با سوالات یکسان باشد.

امروز شبهه، کلمه‌ای است که شما هیچ معادلی برای آن در دانشگاه پیدا نمی‌کنید. شبهه عبارت است از سؤالی که به ذهن طلبه‌ای یا جوان جست‌وجوگری می‌رسد که علی‌الظاهر آب مبانی مقبول‌افتاده‌ی دینی موافقت و سازگاری ندارد. این را شبهه می‌نامند. همین که اسم شبهه روی سؤالی رفت، دیگر خاصیت سؤال بودن خود را از دست خواهد داد. خاصیت مهم سؤال این است که شما را بدواند دنبال تحقیق. اما وقتی اسم شبهه روی آن گذاشتید، بار ارزشی به آن داده‌اید. شبهه یعنی سؤالی شیطانی که به هر نحو باید سرکوب شود و مهم‌ترین وظیفه‌ی شما خاموش کردن‌ آن و سرپوش نهادن بر آن است. ولی سؤال این طور نیست. به پرسش‌گر می‌گوییم که اوّلاً خودت آن را فراموش مکن و بپرس، و احیاناً به دیگران هم بگو، برای این که شاید منبع تحریک و تحقیق علمی شود. اصلاً جامعه‌ی بی‌سؤال، جامعه‌ی مرده‌ای خواهد بود. علمی که در او سؤال نباشد، رشدش متوقف خواهد شد. اگر در یک نهاد علمی، این آفت تحقق یابد که با سؤال مواجهه‌ی نامطلوبی بشود و از یک جایی به بعد، اسم آن سؤال شبهه بشود و کسی که دنبال آن را می‌گیرد، آدم مسأله‌دار و شبهه‌ناک و بوداری محسوب بشود، آن نهاد زیان خواهد کرد. در یک نهاد علمی، آدم پرسش‌گر و مساله‌دار باید محترم‌ترین آدم باشد؛ نه آدم جزوه‌نویس که فقط بلد است هر چه به او گفتند ‌آن‌ها را حفظ نکد و به‌تر تحویل بدهد. شخص پرسش‌گر و مساله‌دار، محترم‌ترین شخص است، برای این که بهترین خدمت را به آن نهاد می‌کند. اما اگر کسی در دل همیشه خائف بود که سؤالاتم را از یک جایی به بعد باید نه به خودم بگویم و نه به دیگری، هم خودش ضرر خواهد کرد هم دیگران.

آفت یک محیط تعلیمی (من بر این جنبه تأکید می‌کنم و عجالتاً به جنبه‌های دیگر نظر ندارم)، این است که بر سؤال اسم شبهه نهاده شود که در آن صورت آن محیط را از تعلیمی بودن خواهد انداخت. ملاک رشید بودن یک نهاد تعلیمی، آن است که در اعضای خود جسارت سؤال را بدمد و آنان را از پرسیدن نترساند. و این در لفظ نباشد و در عمل هم دیده شود. در هر محیط تعلیمی، تقلید و تحقیق توأمانند. لکن غلبه‌ی تقلید بر تحقیق آفت‌زاست و باید از بروز این آفت پیش‌گیری کرد. سؤال مثل خواب دیدن است. غیراختیاری است و حلال و حرام ندارد. بل‌که سؤال چون مبهماتی است که باید عزیزش داشت، نه طردش کرد. هم میهمان ذهن است و هم میهمان جامعه‌ی علمی. آن وحدت روش که از او یاد خواهیم کرد، همین جا دیده می‌شود. هر دو نهاد وقتی به یکدیگر نزدیک می‌شوند که روش برخوردشان با سؤالات، یکسان باشد.


ادامه دارد...


برچسب: #عبدالکریم_سروش؛#فربه_تر_از_ایدئولوژی؛ #حوزه؛ #داشنگاه؛ #قدرت؛ #وحدت؛ #اخلاق؛ #عقل ؛ #نقد؛ #علوم_حوزوی؛ #انتقاد؛ #ایمان

❌ #ذکر_متن_با_منبع_بلامانع_است.
✍️ دکتر #عبدالکریم_سروش.
📚 #فربه_تر_از_ایدئولوژی

@Soroush_Philosopher
❇️ به ما بپیوندید💠
https://www.tgoop.com/joinchat-BlvU_j1iiYNbW8m-z3pS_A

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/1668

15.7K viewsedited  Apr 24, 2017 at 05:40

🔴▪️ #انتظارات_حوزه_از_دانشگاه
🔅#بخش_یازدهم
⭕️سوال را بدل به《شبهه》کردن، آفت یک نهاد تعلیمی است./رشد علم در گرو طرح سوال است./ حوزه و دانشگاه وقتی به یکدیگر نزدیک می شوند که روش برخوردشان با سوالات یکسان باشد.

امروز شبهه، کلمه‌ای است که شما هیچ معادلی برای آن در دانشگاه پیدا نمی‌کنید. شبهه عبارت است از سؤالی که به ذهن طلبه‌ای یا جوان جست‌وجوگری می‌رسد که علی‌الظاهر آب مبانی مقبول‌افتاده‌ی دینی موافقت و سازگاری ندارد. این را شبهه می‌نامند. همین که اسم شبهه روی سؤالی رفت، دیگر خاصیت سؤال بودن خود را از دست خواهد داد. خاصیت مهم سؤال این است که شما را بدواند دنبال تحقیق. اما وقتی اسم شبهه روی آن گذاشتید، بار ارزشی به آن داده‌اید. شبهه یعنی سؤالی شیطانی که به هر نحو باید سرکوب شود و مهم‌ترین وظیفه‌ی شما خاموش کردن‌ آن و سرپوش نهادن بر آن است. ولی سؤال این طور نیست. به پرسش‌گر می‌گوییم که اوّلاً خودت آن را فراموش مکن و بپرس، و احیاناً به دیگران هم بگو، برای این که شاید منبع تحریک و تحقیق علمی شود. اصلاً جامعه‌ی بی‌سؤال، جامعه‌ی مرده‌ای خواهد بود. علمی که در او سؤال نباشد، رشدش متوقف خواهد شد. اگر در یک نهاد علمی، این آفت تحقق یابد که با سؤال مواجهه‌ی نامطلوبی بشود و از یک جایی به بعد، اسم آن سؤال شبهه بشود و کسی که دنبال آن را می‌گیرد، آدم مسأله‌دار و شبهه‌ناک و بوداری محسوب بشود، آن نهاد زیان خواهد کرد. در یک نهاد علمی، آدم پرسش‌گر و مساله‌دار باید محترم‌ترین آدم باشد؛ نه آدم جزوه‌نویس که فقط بلد است هر چه به او گفتند ‌آن‌ها را حفظ نکد و به‌تر تحویل بدهد. شخص پرسش‌گر و مساله‌دار، محترم‌ترین شخص است، برای این که بهترین خدمت را به آن نهاد می‌کند. اما اگر کسی در دل همیشه خائف بود که سؤالاتم را از یک جایی به بعد باید نه به خودم بگویم و نه به دیگری، هم خودش ضرر خواهد کرد هم دیگران.

آفت یک محیط تعلیمی (من بر این جنبه تأکید می‌کنم و عجالتاً به جنبه‌های دیگر نظر ندارم)، این است که بر سؤال اسم شبهه نهاده شود که در آن صورت آن محیط را از تعلیمی بودن خواهد انداخت. ملاک رشید بودن یک نهاد تعلیمی، آن است که در اعضای خود جسارت سؤال را بدمد و آنان را از پرسیدن نترساند. و این در لفظ نباشد و در عمل هم دیده شود. در هر محیط تعلیمی، تقلید و تحقیق توأمانند. لکن غلبه‌ی تقلید بر تحقیق آفت‌زاست و باید از بروز این آفت پیش‌گیری کرد. سؤال مثل خواب دیدن است. غیراختیاری است و حلال و حرام ندارد. بل‌که سؤال چون مبهماتی است که باید عزیزش داشت، نه طردش کرد. هم میهمان ذهن است و هم میهمان جامعه‌ی علمی. آن وحدت روش که از او یاد خواهیم کرد، همین جا دیده می‌شود. هر دو نهاد وقتی به یکدیگر نزدیک می‌شوند که روش برخوردشان با سؤالات، یکسان باشد.


ادامه دارد...


برچسب: #عبدالکریم_سروش؛#فربه_تر_از_ایدئولوژی؛ #حوزه؛ #داشنگاه؛ #قدرت؛ #وحدت؛ #اخلاق؛ #عقل ؛ #نقد؛ #علوم_حوزوی؛ #انتقاد؛ #ایمان

❌ #ذکر_متن_با_منبع_بلامانع_است.
✍️ دکتر #عبدالکریم_سروش.
📚 #فربه_تر_از_ایدئولوژی

@Soroush_Philosopher
❇️ به ما بپیوندید💠
https://www.tgoop.com/joinchat-BlvU_j1iiYNbW8m-z3pS_A

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه