عبدالکریم سروش و فلاسفه

🔴▪️ #انتظارات_حوزه_از_دانشگاه
🔅#بخش_ششم

⭕️قدرت گرفتن روحانیون ( و عمدتا فقیهان) در حکومت های دینی، سابقه تاریخی دارد./ طعن و نقد ادبیان بر فقیهان/ دفع یک سوء فهم.

فقیهان کسانی بودند که عملاً مناصب قدرت دینی را در جامعه اشغال می‌کردند. جامعه‌ی دینی با مقررات دینی اداره می‌شد و کسی که این مقررات را می‌دانست، به طور طبیعی، این مناصب به دست او سپرده می‌شد و مرجع قرار می‌گرفت. متکلمان و فیلسوفان و مورخان، نه چندان امتیاز داشتند که فقیهان. و منزلت اجتماعی‌شان با فقیهان قابل قیاس نبود. فقر آن طوایف در قیاس با برخورداری‌های این طایفه، از موضوعات دائم ادبیات نقدی ماست و از دنیاواری فقیهان و از نزدیک شدنشان به قضا و قدرت، مذمت بسیار رفته است و ادبای تیزبین ما در این باب سخن کم نگفته‌اند. حافظ از آن متفکران است که هم درباره‌ی فقیهان و هم درباره‌ی صوفیان، که مورد توجه ارباب قدرت بوده‌اند، سخنان تلخ بسیار گفته است:

صوفی شهر بین که چون لقمه‌ی شبهه می‌خورد
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش‌علف

این تعبیر، تعبیر تندی است. لقمه‌ی شبهه خوردن کار کسی است که بر اثر آمیختن با ارباب سوء قدرت، مبالات حلال و حرام نمی‌کند. وقتی حافظ شغل‌های حکومتی و دولتی را برمی‌شمارد، چنین می‌گوید:

نه مفتی‌ام نه مدرس نه محتسب نه فقیه
مرا چه کار که منع شراب‌خواره کنم؟

حتی کسی چون فیض کاشانی، که خود فقیهی محدث و عارف بود، از فقیهان و صومعه‌داران به یک اندازه گله‌مند است:

این فقیهان بین که به ظاهر همه اخوان هستند
چون به باطن نگری دشمن ایمان همند

آه از این صومعه‌داران تهی از اخلاص
کز حسد ره‌زن ایمان مریدان همند

شاعر عربی می‌گوید:
أین قاضینا لاعمی أو تراه یتعامی
سرق العید کان العید اموال الیتامی

می‌گوید «قاضی ما یا کور است یا خود را به کوری زده است. عید (فطر) را هم می‌دزدد، گویی که عید هم جزء اموال یتیمان است.» این تعبیرات که در باب این‌گونه افراد نزدیک به قدرت به کار رفته است، برای ما عبرت‌اموز است و نشان‌دهنده‌ی این است که اگر یک محیط علمی (خواه دینی و خواه غیردینی) دسترسی‌اش به قدرت آسان باشد، چه آفات و انحرافاتی آن را تهدید می‌کند. حوزه‌های علمیه تا پیش از انقلاب این مشکل بالقوه را نداشتند. ولی امروز چنین نیست. نمی‌گویم که فارغ‌التحصیلان دانشگاه کار پیدا نمی‌کنند و یا حتی در مناصب مدیریت نمی‌نشینند. لکن وضعشان از این حیث بسیار تفاوت دارد با وضع روحانیان که اداره‌ی مملکت، نظراً به دست آنان است و عملاً هم تا هر کجا بخواهند می‌توانند در امور دخالت کنند و گذرگاه‌های مهم در اختیار آنان است و یک امام‌جمعه در یک شهر یا یک روحانی در یک دانشگاه، گاه می‌تواند در گره‌گشایی یا کارشکنی، تأثیر عظیم داشته باشد. روحانیت، همیشه یک حزب منسجم بوده است و اینک حزبی است به قدرت رسیده، که سایر احزاب مخالف را کنار نهاده است.


ادامه دارد...

برچسب: #عبدالکریم_سروش؛#فربه_تر_از_ایدئولوژی؛ #حوزه؛ #داشنگاه؛ #قدرت؛ #وحدت؛ #اخلاق؛ #عقل ؛ #نقد؛ #علوم_حوزوی؛ #انتقاد؛#ایمان

❌ #ذکر_متن_با_منبع_بلامانع_است.
✍️ دکتر #عبدالکریم_سروش.
📚 #فربه_تر_از_ایدئولوژی

@Soroush_Philosopher
❇️برای آشنایی بیشتر به ما بپیوندید💠
https://www.tgoop.com/joinchat-BlvU_j1iiYNbW8m-z3pS_A

www.tgoop.com/Soroush_Philosopher/1623

12K viewsedited  Apr 7, 2017 at 06:08

🔴▪️ #انتظارات_حوزه_از_دانشگاه
🔅#بخش_ششم

⭕️قدرت گرفتن روحانیون ( و عمدتا فقیهان) در حکومت های دینی، سابقه تاریخی دارد./ طعن و نقد ادبیان بر فقیهان/ دفع یک سوء فهم.

فقیهان کسانی بودند که عملاً مناصب قدرت دینی را در جامعه اشغال می‌کردند. جامعه‌ی دینی با مقررات دینی اداره می‌شد و کسی که این مقررات را می‌دانست، به طور طبیعی، این مناصب به دست او سپرده می‌شد و مرجع قرار می‌گرفت. متکلمان و فیلسوفان و مورخان، نه چندان امتیاز داشتند که فقیهان. و منزلت اجتماعی‌شان با فقیهان قابل قیاس نبود. فقر آن طوایف در قیاس با برخورداری‌های این طایفه، از موضوعات دائم ادبیات نقدی ماست و از دنیاواری فقیهان و از نزدیک شدنشان به قضا و قدرت، مذمت بسیار رفته است و ادبای تیزبین ما در این باب سخن کم نگفته‌اند. حافظ از آن متفکران است که هم درباره‌ی فقیهان و هم درباره‌ی صوفیان، که مورد توجه ارباب قدرت بوده‌اند، سخنان تلخ بسیار گفته است:

صوفی شهر بین که چون لقمه‌ی شبهه می‌خورد
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش‌علف

این تعبیر، تعبیر تندی است. لقمه‌ی شبهه خوردن کار کسی است که بر اثر آمیختن با ارباب سوء قدرت، مبالات حلال و حرام نمی‌کند. وقتی حافظ شغل‌های حکومتی و دولتی را برمی‌شمارد، چنین می‌گوید:

نه مفتی‌ام نه مدرس نه محتسب نه فقیه
مرا چه کار که منع شراب‌خواره کنم؟

حتی کسی چون فیض کاشانی، که خود فقیهی محدث و عارف بود، از فقیهان و صومعه‌داران به یک اندازه گله‌مند است:

این فقیهان بین که به ظاهر همه اخوان هستند
چون به باطن نگری دشمن ایمان همند

آه از این صومعه‌داران تهی از اخلاص
کز حسد ره‌زن ایمان مریدان همند

شاعر عربی می‌گوید:
أین قاضینا لاعمی أو تراه یتعامی
سرق العید کان العید اموال الیتامی

می‌گوید «قاضی ما یا کور است یا خود را به کوری زده است. عید (فطر) را هم می‌دزدد، گویی که عید هم جزء اموال یتیمان است.» این تعبیرات که در باب این‌گونه افراد نزدیک به قدرت به کار رفته است، برای ما عبرت‌اموز است و نشان‌دهنده‌ی این است که اگر یک محیط علمی (خواه دینی و خواه غیردینی) دسترسی‌اش به قدرت آسان باشد، چه آفات و انحرافاتی آن را تهدید می‌کند. حوزه‌های علمیه تا پیش از انقلاب این مشکل بالقوه را نداشتند. ولی امروز چنین نیست. نمی‌گویم که فارغ‌التحصیلان دانشگاه کار پیدا نمی‌کنند و یا حتی در مناصب مدیریت نمی‌نشینند. لکن وضعشان از این حیث بسیار تفاوت دارد با وضع روحانیان که اداره‌ی مملکت، نظراً به دست آنان است و عملاً هم تا هر کجا بخواهند می‌توانند در امور دخالت کنند و گذرگاه‌های مهم در اختیار آنان است و یک امام‌جمعه در یک شهر یا یک روحانی در یک دانشگاه، گاه می‌تواند در گره‌گشایی یا کارشکنی، تأثیر عظیم داشته باشد. روحانیت، همیشه یک حزب منسجم بوده است و اینک حزبی است به قدرت رسیده، که سایر احزاب مخالف را کنار نهاده است.


ادامه دارد...

برچسب: #عبدالکریم_سروش؛#فربه_تر_از_ایدئولوژی؛ #حوزه؛ #داشنگاه؛ #قدرت؛ #وحدت؛ #اخلاق؛ #عقل ؛ #نقد؛ #علوم_حوزوی؛ #انتقاد؛#ایمان

❌ #ذکر_متن_با_منبع_بلامانع_است.
✍️ دکتر #عبدالکریم_سروش.
📚 #فربه_تر_از_ایدئولوژی

@Soroush_Philosopher
❇️برای آشنایی بیشتر به ما بپیوندید💠
https://www.tgoop.com/joinchat-BlvU_j1iiYNbW8m-z3pS_A

BY عبدالکریم سروش و فلاسفه