Silence

دختری که مواد مصرف می‌کرد و خانواده‌ای که در ناکجا آبادی در خارج از کشور به وضعیت فروپاشی رسیده، و در آن مکان ابتذال و بی‌بندو باری موج می‌زند. با خودم فکر کردم سال 1399 است و همچنان چنین فیلم‌هایی سعی دارند برای مخاطب خود کشش ایجاد کنند و آن‌ها در روایت خود غرق کنند. اما مزخرف است. انگار حال درستی ندارند. شاید از بی‌کار بودن زیاد است که چنین وضعیتی را برای خود ایجاد می‌کنند. انگار می‌دانند می‌شود گاهی از جشنواره گل‌آلود ماهی گرفت. و امسال هم حقیقتا جشنواره در اوج گل‌آلود بودن خود دارد حرکت می‌کند و هر لحظه از قبل بدتر می‌شود. با تمام اخباری که دنبال نکردم و برایم اهمیتی نداشت، اما در میان صحبت اطرافیان متوجه شدم که چه دسته از فیلمسازانی نتوانستند آثار خود را در این جشنواره وارد کنند. بدون در نظر گرفتن ارزش‌گذاری آثار، شاید تنها نام آن‌ها می‌توانست رنگ و لعاب جشنواره را حرفه‌ای تر کند و در آن میان فیلم‌سازان فیلم اولی نیز خودنمایی کنند.
هر چه بود در نهایت تصمیم گرفتم خودم را از آن مصیبت نجات دهم. نمی‌توانستم بیش از این آن کثافت را تحمل کنم. هر لحظه بوی گندی که در سالن ایجاد می‌کرد آزار دهنده بود. نگاهی به ساعت انداختم به امید آن که دیگر به انتها رسیده باشد و بتوانم از آن تاریکی خارج شوم. اما در نهایت تاسف تنها 45 دقیقه از مدت زمان فیلم گذشته بود. در حالی که گمان می‌کردم 90 دقیقه آن پر شده. اما انگار قرار نبود به این راحتی‌ها دست بردارد. اما دو قطبی بودن روایت کار را برایم ساده کرد و با خیال راحت توانستم از جایم بلند شوم و به سوی درب خروجی حرکت کنم. پس از خروج خیالم راحت بود که دیگر اولین فیلم جشنواره امسال هم به اتمام رسید. حالا دوباره فرصتی دارم که دست به قلم شوم و باز هم بنویسم. تمام لذت جشنواره برای من این یادداشت‌هایی است که تا سال‌ها باقی می‌ماند. شکنجه را در سالن سینما به جان می‌خرم و در نهایت با لذت نوشتار از شر آن خلاص می‌شوم. روز اول گنجایش یک فیلم در من وجود داشت و شاید روز‌های دیگر نیز تنها یک فیلم را مشاهده کنم. به نظرم کافی باشد. تا همین حد نیز کافی است. اما امیدوارم که در روز‌های آینده دوباره آن جمیعت پر اشتیاق و زیاد را در سالن مشاهده کنم. تمام ارزش جشنواره به مردمی است که در آن شرکت می‌کنند.

💌 | ارادت
🖋 - کیان زندی
© - @Silence4z

www.tgoop.com/Silence4z/544

1.39K viewsJan 31, 2021 at 21:04

دختری که مواد مصرف می‌کرد و خانواده‌ای که در ناکجا آبادی در خارج از کشور به وضعیت فروپاشی رسیده، و در آن مکان ابتذال و بی‌بندو باری موج می‌زند. با خودم فکر کردم سال 1399 است و همچنان چنین فیلم‌هایی سعی دارند برای مخاطب خود کشش ایجاد کنند و آن‌ها در روایت خود غرق کنند. اما مزخرف است. انگار حال درستی ندارند. شاید از بی‌کار بودن زیاد است که چنین وضعیتی را برای خود ایجاد می‌کنند. انگار می‌دانند می‌شود گاهی از جشنواره گل‌آلود ماهی گرفت. و امسال هم حقیقتا جشنواره در اوج گل‌آلود بودن خود دارد حرکت می‌کند و هر لحظه از قبل بدتر می‌شود. با تمام اخباری که دنبال نکردم و برایم اهمیتی نداشت، اما در میان صحبت اطرافیان متوجه شدم که چه دسته از فیلمسازانی نتوانستند آثار خود را در این جشنواره وارد کنند. بدون در نظر گرفتن ارزش‌گذاری آثار، شاید تنها نام آن‌ها می‌توانست رنگ و لعاب جشنواره را حرفه‌ای تر کند و در آن میان فیلم‌سازان فیلم اولی نیز خودنمایی کنند.
هر چه بود در نهایت تصمیم گرفتم خودم را از آن مصیبت نجات دهم. نمی‌توانستم بیش از این آن کثافت را تحمل کنم. هر لحظه بوی گندی که در سالن ایجاد می‌کرد آزار دهنده بود. نگاهی به ساعت انداختم به امید آن که دیگر به انتها رسیده باشد و بتوانم از آن تاریکی خارج شوم. اما در نهایت تاسف تنها 45 دقیقه از مدت زمان فیلم گذشته بود. در حالی که گمان می‌کردم 90 دقیقه آن پر شده. اما انگار قرار نبود به این راحتی‌ها دست بردارد. اما دو قطبی بودن روایت کار را برایم ساده کرد و با خیال راحت توانستم از جایم بلند شوم و به سوی درب خروجی حرکت کنم. پس از خروج خیالم راحت بود که دیگر اولین فیلم جشنواره امسال هم به اتمام رسید. حالا دوباره فرصتی دارم که دست به قلم شوم و باز هم بنویسم. تمام لذت جشنواره برای من این یادداشت‌هایی است که تا سال‌ها باقی می‌ماند. شکنجه را در سالن سینما به جان می‌خرم و در نهایت با لذت نوشتار از شر آن خلاص می‌شوم. روز اول گنجایش یک فیلم در من وجود داشت و شاید روز‌های دیگر نیز تنها یک فیلم را مشاهده کنم. به نظرم کافی باشد. تا همین حد نیز کافی است. اما امیدوارم که در روز‌های آینده دوباره آن جمیعت پر اشتیاق و زیاد را در سالن مشاهده کنم. تمام ارزش جشنواره به مردمی است که در آن شرکت می‌کنند.

💌 | ارادت
🖋 - کیان زندی
© - @Silence4z

BY Silence