tgoop.com/RahmanInstitute/3152
Last Update:
▫️آوارگی را می‌توان یکی از خصایص تعیین‌کنندۀ دورانی دانست که در آن زندگی می‌کنیم. در دورانِ جدال‌های مداوم داخلی و میانی دولت‌ها و تداوم نابرابری‌های جهانی و تأثیرات مختلف تغییرات اقلیمی، پناهندگان و دیگر افرادی که ــ به طرق دیگر ــ بی‌کشور شده‌اند، همانطور که آرنت در میانۀ قرن بیست با هوشمندی اشاره کرد، بهاحتمالزیاد تبدیل به «بیمارگون‌ترین گروه در سیاست معاصر» خواهند شد. جای تعجب نیست اگر میهمان‌نوازی (مجموعه‌ای از اعمال در فضای تعاملات میان میزبان و میهمان، مکان‌دار و آواره و شهروند و پناهنده) تبدیل به مضمونی کلیدی در علوم اجتماعی شدهاست.
میهمان‌نوازی چیست؟ هرچند این پرسشْ ساده به‌نظر می‌رسد، سادگی‌اش فریبنده است. تعاریف میهمان‌نوازی ایرانی حول نشانه‌های کلیدی مشخصی همچون سفره و درهای گشوده ساخته می‌شوند. ایرانیان عموماً میهمان‌نوازی را فضیلتی ملی، خصیصۀ بنیادینی برای ایرانیبودن، و تجلی ماندگار هویتشان می‌دانند. به‌نظر می‌رسد که میهمان‌نوازی با اَعمالِ آشکار خودتحقیری و ابرازهای اغراق‌آمیز ادب و احترام پیوند خورده‌است؛ چیزی که با کد زبانیـفرهنگی «تعارف» نیز مطابقت دارد.
پناهندگان افغانستانی در ایران میهمان‌نوازی را عمدتاً با نبودِ آن می‌شناسند. یکی از زنان جوان افغانستانی، با ابراز تأسف از دستنیافتنیبودن میهمان‌نوازی ایرانیها، به من می‌گوید: «تمام چیزی که می‌خواهم این است که دیگر پناهنده نباشم. می‌خواهم روزی جایی را پیدا کنم که بتوانم آن را خانه بنامم.»
🔖منبع: دریداخوانی در تهران: در میان دری گشوده و سفره‌ای خالی، الیزابت یاربخش، منتشر شده در شماره پنجم هایا
@rahmaninstitute
BY مؤسسهٔ رحمان
Share with your friend now:
tgoop.com/RahmanInstitute/3152