دموکراسی رادیکال

♦️ گذار بی‌پایان تونس

✍️ دنیل برومبرگ و مریم بن سالم
ترجمهٔ خسرو آقایی


🔻 گذار تونس با توافق یا «پیمانی» میسر گردید که به گروه‌های سیاسی جدید و نیروهای رژیم کهن، هر دو در سیستم سیاسی جدید این کشور جایی می‌داد. در دسامبر 2010 بهار عربی در تونس آغاز شد و کمتر از یک ماه بعد بن علی که سلطه 33 ساله‌اش در هم شکسته بود با پروازی به تبعید همیشگی در عربستان رفت. قدرت و نفوذ بسیاری از مؤتلفین بن علی، که عمیقاً در نهادهای دولتی، اقتصاد، و حزب حاکم ریشه دوانده بودند، هنوز آنقدر بود که رهبران جدید به معامله با آنها وادار شوند. تونس می‌رفت که دموکراتیک‌تر شود، اما با سازش با جاخوش‌کرده‌های  رژیم سابق، و با محافظت از منافعی که به‌خصوص برای آنها مهم بود.

🔻 در سیستم تشریک-قدرت تونس، احزاب اپوزیسیون یا آنها که پیشتر حذف شده بودند (از قبیل النهضه) به معامله‌هایی رضایت دادند که از منافع حیاتیِ نه فقط جاخوش‌کرده‌های رژیم قدیم بلکه همچنین گروه‌های اپوزیسیون رقیب محافظت می‌کرد.بایستۀ سیستم تشریک-قدرت تونس ضمانت‌هایی بوده است که به گروه‌های اسلام‌گرا و گروه‌های «مدرنیست» یا متمایل به سکولاریسم یا «مدرنیست»، هر دو از بابت محافظت از منافع پایه‌ای‌شان اطمینان خاطر می‌دادند.  از این رو هرچند انتخابات‌های آزاد برگزار می‌شود، پس از ریخته شدن آراء به صندوق‌ها، اتخاذ تصمیم‌ها یا اجتناب از تصمیم‌گیری به‌واسطه یک فرایند کند و دیرجنبِ  مبتنی-بر-اجماع انجام می‌گیرد که با آنکه مانع از حذف سیاسی احتمالی می‌شود، انسداد به بار می‌آورد.

🔻 در اوت 2013، باجی قائد السِبْسی ، در پاریس به نمایندگی از نیروهای «مدرنیست» با رهبر النهضه، راشد الغنوشی، دیدار کرد. به دنبالِ این لحظۀ نمادین آشتی، «گفتگوی ملی» را شاهد بودیم، کوششی در جهت ایجاد یک پیمان که توسط سازمان قدرتمند «اتحادیه عمومی کارگران تونس»  (UGTT)، همراه با «اتحادیه حقوق بشر تونس» ، «سامان ملی وکلاء»  و «کنفدراسیون صنعت، تجارت، و صنایع دستی»  (UTICA) رهبری می‌شد. اعضای این به اصطلاح «چهارگانه گفتگوی ملی» ، که سوء‌ظنی دیرپا به اسلام‌گراها آنها را به یکدیگر پیوند داده بود، فضایی باز کردند تا جا‌خوش‌کرده‌های رژیم قدیم به پروسه ایجاد پیمان وارد شده و به این ترتیب با النهضه مقابله کنند.

🔻 تونسی‌های متمایل به سکولاریسم از این می‌ترسیدند که اسلام‌گراها قصد پیشبرد یک دستورکار ضدمدرن را داشته باشند، و کنش‌های النهضه به این ترس آنان دامن زد. غنوشی در سال 2016 النهضه را «حزب دموکرات‌های مسلمانی» اعلام کرده بود «که دیگر مبلّغ اسلام سیاسی نیستند»  حال منتقدان این را فریبکاری می دانستند. در این اثناء رهبران النهضه از این شکایت داشتند (و بیراه هم نمی‌گفتند) که با آنها مشورت نشده است، و اینکه «چپگراهای» COLIBE در تلاشند تا دستورکاری که به‌نحوی رادیکال سکولار است را بر کشور تحمیل کنند. النهضه مانده بود که ترس‌های رهبران سکولار را برطرف کند یا به احساسات پایگاه توده‌ای اسلام‌گرای سنتی‌اش احترام بگذارد، و دومی را انتخاب کرد. زمانی که هنجارهایی که احساسات آدم‌ها را عمیقاً درگیر می‌کنند در تعارض با یکدیگر قرار گرفتند – اتفاقی که در مناقشه بر سر وراثت روی داد - خیلی زود محدودیت‌های مهندسی سیاسیِ مبتنی-بر-اجماع آشکار شد.

🔻 سه عامل مانع از تحکیم حزبی در تونس شده است. نخست آنکه النهضه به نسبت احزاب «مدرنیست»، که بسیاری از رهبرانشان یا از رژیم قدیم آمده بودند یا در پیوند با آن بودند، از یک مزیت ساختاری و ایدئولوژیک برخوردار بود. رهبران پیش‌گفته به کار کردن تحت یک دولت قوی خو گرفته بودند و از این رو آن غریزۀ اکتیویسم و بسیج مستقل سیاسیِ رقبای اسلام‌گرایشان را فاقد بودند. دوم اینکه، با آنکه UGTT وزنه‌ای در مقابل النهضه بود، قدرت آن به یک حزب کارگری متحد شیفت پیدا نکرد. در سمت چپ طیف احزاب سیاسی، احزاب مهترانی  رقیب غالب بودند، احزابی که سابقه بسیاریشان به دوران بن علی برمی‌گشت. و نهایتاً اینکه سیاست اجماعیْ رهبران حزبی را به سازش‌هایی ملزم ساخته بود که پایگاه‌های توده‌ای‌شان و نیز آنها که بالفعل یا بالقوه بر سر رهبریِ احزاب رقابت داشتند را به خشم آورده بود. از این رو همان سازش‌هایی که تشریک قدرت مهتران ایجاب می‌کرد، با دامن زدن به کشمکش‌های درون‌حزبی، احزاب پیشتاز را تحلیل برد.

متن کامل را اینجا بخوانید👈 https://radicald.net/7hxm
➖➖➖➖➖➖
#انقلاب_یاس #انقلاب_تونس #رژیمهای_پساانقلابی #گذار_به_دموکراسی #تحکیم_دموکراسی #سیاست_حزبی #اجماع_سیاسی #اجماع #گذار_بی‌پایان #گذار_بی_پایان #نظام_پارلمانی #نظام_ریاستی #دنیل_برومبرگ #مریم_بن_سالم #خسرو_آقایی

دموکراسی رادیکال

گذار بی‌پایان تونس - دموکراسی رادیکال

چنانکه پیدا است 2020 نیز برای دموکراسی تونس که عمرش هنوز به یک دهه هم نمی‌رسد سال پرتنش و سختی خواهد بود. حال که انتخابات پارلمانی و ریاست‌جمهوری در سپتامبر و اکتبر 2019 به انجام رسیده‌اند

www.tgoop.com/RadicalD/330

1.89K viewsedited  Jul 31, 2023 at 18:33

♦️ گذار بی‌پایان تونس

✍️ دنیل برومبرگ و مریم بن سالم
ترجمهٔ خسرو آقایی


🔻 گذار تونس با توافق یا «پیمانی» میسر گردید که به گروه‌های سیاسی جدید و نیروهای رژیم کهن، هر دو در سیستم سیاسی جدید این کشور جایی می‌داد. در دسامبر 2010 بهار عربی در تونس آغاز شد و کمتر از یک ماه بعد بن علی که سلطه 33 ساله‌اش در هم شکسته بود با پروازی به تبعید همیشگی در عربستان رفت. قدرت و نفوذ بسیاری از مؤتلفین بن علی، که عمیقاً در نهادهای دولتی، اقتصاد، و حزب حاکم ریشه دوانده بودند، هنوز آنقدر بود که رهبران جدید به معامله با آنها وادار شوند. تونس می‌رفت که دموکراتیک‌تر شود، اما با سازش با جاخوش‌کرده‌های  رژیم سابق، و با محافظت از منافعی که به‌خصوص برای آنها مهم بود.

🔻 در سیستم تشریک-قدرت تونس، احزاب اپوزیسیون یا آنها که پیشتر حذف شده بودند (از قبیل النهضه) به معامله‌هایی رضایت دادند که از منافع حیاتیِ نه فقط جاخوش‌کرده‌های رژیم قدیم بلکه همچنین گروه‌های اپوزیسیون رقیب محافظت می‌کرد.بایستۀ سیستم تشریک-قدرت تونس ضمانت‌هایی بوده است که به گروه‌های اسلام‌گرا و گروه‌های «مدرنیست» یا متمایل به سکولاریسم یا «مدرنیست»، هر دو از بابت محافظت از منافع پایه‌ای‌شان اطمینان خاطر می‌دادند.  از این رو هرچند انتخابات‌های آزاد برگزار می‌شود، پس از ریخته شدن آراء به صندوق‌ها، اتخاذ تصمیم‌ها یا اجتناب از تصمیم‌گیری به‌واسطه یک فرایند کند و دیرجنبِ  مبتنی-بر-اجماع انجام می‌گیرد که با آنکه مانع از حذف سیاسی احتمالی می‌شود، انسداد به بار می‌آورد.

🔻 در اوت 2013، باجی قائد السِبْسی ، در پاریس به نمایندگی از نیروهای «مدرنیست» با رهبر النهضه، راشد الغنوشی، دیدار کرد. به دنبالِ این لحظۀ نمادین آشتی، «گفتگوی ملی» را شاهد بودیم، کوششی در جهت ایجاد یک پیمان که توسط سازمان قدرتمند «اتحادیه عمومی کارگران تونس»  (UGTT)، همراه با «اتحادیه حقوق بشر تونس» ، «سامان ملی وکلاء»  و «کنفدراسیون صنعت، تجارت، و صنایع دستی»  (UTICA) رهبری می‌شد. اعضای این به اصطلاح «چهارگانه گفتگوی ملی» ، که سوء‌ظنی دیرپا به اسلام‌گراها آنها را به یکدیگر پیوند داده بود، فضایی باز کردند تا جا‌خوش‌کرده‌های رژیم قدیم به پروسه ایجاد پیمان وارد شده و به این ترتیب با النهضه مقابله کنند.

🔻 تونسی‌های متمایل به سکولاریسم از این می‌ترسیدند که اسلام‌گراها قصد پیشبرد یک دستورکار ضدمدرن را داشته باشند، و کنش‌های النهضه به این ترس آنان دامن زد. غنوشی در سال 2016 النهضه را «حزب دموکرات‌های مسلمانی» اعلام کرده بود «که دیگر مبلّغ اسلام سیاسی نیستند»  حال منتقدان این را فریبکاری می دانستند. در این اثناء رهبران النهضه از این شکایت داشتند (و بیراه هم نمی‌گفتند) که با آنها مشورت نشده است، و اینکه «چپگراهای» COLIBE در تلاشند تا دستورکاری که به‌نحوی رادیکال سکولار است را بر کشور تحمیل کنند. النهضه مانده بود که ترس‌های رهبران سکولار را برطرف کند یا به احساسات پایگاه توده‌ای اسلام‌گرای سنتی‌اش احترام بگذارد، و دومی را انتخاب کرد. زمانی که هنجارهایی که احساسات آدم‌ها را عمیقاً درگیر می‌کنند در تعارض با یکدیگر قرار گرفتند – اتفاقی که در مناقشه بر سر وراثت روی داد - خیلی زود محدودیت‌های مهندسی سیاسیِ مبتنی-بر-اجماع آشکار شد.

🔻 سه عامل مانع از تحکیم حزبی در تونس شده است. نخست آنکه النهضه به نسبت احزاب «مدرنیست»، که بسیاری از رهبرانشان یا از رژیم قدیم آمده بودند یا در پیوند با آن بودند، از یک مزیت ساختاری و ایدئولوژیک برخوردار بود. رهبران پیش‌گفته به کار کردن تحت یک دولت قوی خو گرفته بودند و از این رو آن غریزۀ اکتیویسم و بسیج مستقل سیاسیِ رقبای اسلام‌گرایشان را فاقد بودند. دوم اینکه، با آنکه UGTT وزنه‌ای در مقابل النهضه بود، قدرت آن به یک حزب کارگری متحد شیفت پیدا نکرد. در سمت چپ طیف احزاب سیاسی، احزاب مهترانی  رقیب غالب بودند، احزابی که سابقه بسیاریشان به دوران بن علی برمی‌گشت. و نهایتاً اینکه سیاست اجماعیْ رهبران حزبی را به سازش‌هایی ملزم ساخته بود که پایگاه‌های توده‌ای‌شان و نیز آنها که بالفعل یا بالقوه بر سر رهبریِ احزاب رقابت داشتند را به خشم آورده بود. از این رو همان سازش‌هایی که تشریک قدرت مهتران ایجاب می‌کرد، با دامن زدن به کشمکش‌های درون‌حزبی، احزاب پیشتاز را تحلیل برد.

متن کامل را اینجا بخوانید👈 https://radicald.net/7hxm
➖➖➖➖➖➖
#انقلاب_یاس #انقلاب_تونس #رژیمهای_پساانقلابی #گذار_به_دموکراسی #تحکیم_دموکراسی #سیاست_حزبی #اجماع_سیاسی #اجماع #گذار_بی‌پایان #گذار_بی_پایان #نظام_پارلمانی #نظام_ریاستی #دنیل_برومبرگ #مریم_بن_سالم #خسرو_آقایی

BY دموکراسی رادیکال