آلمانی با فرشته ثمری

یادمه که سالها پیش - ایام کودکی من - عموی مامانم ، همسایه ای داشتند به اسم آقا رضا . منزل ایشون سر مسیر مدرسه دوران ابتدایی من بود و هر روز میدیدم که موقع رفتن به مدرسه دم در منزلشون روی ویلچرش نشسته و حتی تا برگشت از مدرسه هم همونجا همچنان نشسته یود. اونجا مینشست و راه رفتن آدم‌ها رو تماشا می‌کرد. همیشه مشکوک بودم که با چه انگیزه ای میتونه ساعتهای طولانی بنشینه و آدمها رو تماشا کنه. کلا من آدم شکاکی هستم.
الان که بعد از گذشت سالها از اون زمان مهاجرت کرده ام و اینجا طراحی خیابان و جاده و پیاده‌روها رو می بینم ، تازه فهمیدم که اونموقع ها شهر رو طور دیگه ای هم می‌شد طراحی کرد. با این تفکر که انسان معلول هم ، باید بتواند به همه جا دسترسی داشته باشد. اگر دلش خواست بتونه بره خیابون. رستوران. . پارک و ... هر جایی که آدم با پا میتونه بره، با ویلچر هم باید بتونه. چون انسان نیازهای طبیعی‌اش را همیشه دارد. چه با پا و چه بدون پا.
حالا دوزاری م افتاده که دم در خونشون، همه دنیای آقا رضا بود و از آن جلوتر نمیتونست بره. دست اندازها، چاله چوله ها و ... کار ایشون رو خیلی مشکل میکرد. خوب که فکر می‌کنم می‌بینم آقا رضا تنها آدمی بوده که روی ویلچر دیده‌ام. خدا میدونه چندصد هزار آدم وجود دارد که سال‌هاست در حبس خانگی به سر می‌برند. جرمشون هم اینه که پا، دست یا چشم ندارند. چه جرمی بالاتر از این !!!
این خاطره من رو به این واداشت که فکر کنم به اینکه :
راهی رو که از دو سال قبل ، در پیش گرفتم رو دوباره ادامه بدم و به خودم اجازه ندم که به خاطر بی کفایتی دولتمردان مملکتم - که به نظر من ریشه خیلی از همین مشکلات هست - قطار رو با کمک و لطف خدای خودم ، به مقصد برسونم.
ضمن اینکه کاملا دیدم که چه دوستان نازنینی با مهر و محبتشون، همچنان این انرژی رو در من ذخیره کردند.

با آخرین ویدئوی گرامر B2 شروع میکنیم و طبق برنامه های صحبت شده قبلی ادامه میدیم.


دوستتون دارم
فرشته ثمری

🕊1

www.tgoop.com/Perdeusprache/1487

59.1K viewsNov 17, 2018 at 12:36

یادمه که سالها پیش - ایام کودکی من - عموی مامانم ، همسایه ای داشتند به اسم آقا رضا . منزل ایشون سر مسیر مدرسه دوران ابتدایی من بود و هر روز میدیدم که موقع رفتن به مدرسه دم در منزلشون روی ویلچرش نشسته و حتی تا برگشت از مدرسه هم همونجا همچنان نشسته یود. اونجا مینشست و راه رفتن آدم‌ها رو تماشا می‌کرد. همیشه مشکوک بودم که با چه انگیزه ای میتونه ساعتهای طولانی بنشینه و آدمها رو تماشا کنه. کلا من آدم شکاکی هستم.
الان که بعد از گذشت سالها از اون زمان مهاجرت کرده ام و اینجا طراحی خیابان و جاده و پیاده‌روها رو می بینم ، تازه فهمیدم که اونموقع ها شهر رو طور دیگه ای هم می‌شد طراحی کرد. با این تفکر که انسان معلول هم ، باید بتواند به همه جا دسترسی داشته باشد. اگر دلش خواست بتونه بره خیابون. رستوران. . پارک و ... هر جایی که آدم با پا میتونه بره، با ویلچر هم باید بتونه. چون انسان نیازهای طبیعی‌اش را همیشه دارد. چه با پا و چه بدون پا.
حالا دوزاری م افتاده که دم در خونشون، همه دنیای آقا رضا بود و از آن جلوتر نمیتونست بره. دست اندازها، چاله چوله ها و ... کار ایشون رو خیلی مشکل میکرد. خوب که فکر می‌کنم می‌بینم آقا رضا تنها آدمی بوده که روی ویلچر دیده‌ام. خدا میدونه چندصد هزار آدم وجود دارد که سال‌هاست در حبس خانگی به سر می‌برند. جرمشون هم اینه که پا، دست یا چشم ندارند. چه جرمی بالاتر از این !!!
این خاطره من رو به این واداشت که فکر کنم به اینکه :
راهی رو که از دو سال قبل ، در پیش گرفتم رو دوباره ادامه بدم و به خودم اجازه ندم که به خاطر بی کفایتی دولتمردان مملکتم - که به نظر من ریشه خیلی از همین مشکلات هست - قطار رو با کمک و لطف خدای خودم ، به مقصد برسونم.
ضمن اینکه کاملا دیدم که چه دوستان نازنینی با مهر و محبتشون، همچنان این انرژی رو در من ذخیره کردند.

با آخرین ویدئوی گرامر B2 شروع میکنیم و طبق برنامه های صحبت شده قبلی ادامه میدیم.


دوستتون دارم
فرشته ثمری

BY آلمانی با فرشته ثمری