اتحاد ملی ایران

چرا آتش کم شعله به نظر می‌رسد؟
گاهی ما حس می‌کنیم آتش فروپاشی کم شعله است. دلیلش این است که به تیترهای بزرگ و تغییرات ناگهانی عادت کرده‌ایم؛ تا حادثه‌ای تکان‌دهنده نبینیم، خیال می‌کنیم سقوط دورتر است. اما اگر به زندگی روزمره مردم نگاه کنیم، واقعیت روشن است: ۴۷ سال است که هیچ بهبودی نیامده و هر روز فقط بدتر شده.
این را همیشه باید به یاد بیاوریم؛
زندگی زیر سلطه جمهوری اسلامی شبیه رابطه‌ای سمی است؛
وقتی ۴۷ سال با کسی زندگی کرده باشی که هر روز بیشتر ظلم کرده، بیشتر آسیب زده، بیشتر تحقیر کرده—کجا باید تصمیم بگیری که طلاق بگیری؟
تا کی می‌خواهیم به توسری خوردن عادت کنیم؟
تا کی می‌خواهیم ظلم‌پذیری را سرلوحهٔ زندگی فرزندان و نسل‌های آینده کنیم؟
عادت به «توسری خوردن» و پذیرش ظلم، نباید سرلوحه‌ی زندگی فرزندان آینده ایران شود.
پس بلوغ سیاسی یعنی همین:
یعنی مردم بفهمند که تغییر یک انتخاب نیست، یک ضرورت است. یعنی درک کنیم که جمهوری اسلامی با تمام تبلیغاتش تنها چیزی را به ارمغان آورده: ویرانی، دروغ و بن‌بست.
امروز صف‌های کوچک و کوچک‌تر نماز جمعه، استعفای پی‌درپی امامان جمعه، و پشت کردن مردم به دین حکومتی نشانهٔ واضح همین بیداری است. مردم خدا‌باورند، مؤمن‌اند، ایران‌دوست‌اند—اما دیگر دین جمهوری اسلامی را نمی‌خواهند.
این همان نقطهٔ بلوغی است که فروپاشی حقیقی از دل آن زاده خواهد شد.

آن لحظهٔ آتشفشانی چطور شکل می‌گیرد؟
جرقهٔ بیرونی (یک بحران اقتصادی/سیاسی/منطقه‌ای).
جرقهٔ درونی (قتل حکومتی، فاجعهٔ ملی، بی‌اعتنایی مطلق به یک مطالبهٔ عمومی).
وقتی این جرقه می‌افتد، اگر جامعه بلوغ نسبی پیدا کرده باشد → انفجار تبدیل می‌شود به حرکت سازمان‌یافته، نه فقط شور لحظه‌ای. اینجاست که فروپاشی کامل شکل می‌گیرد.

برای مدیریت احساسات خودت
هیجان را ابزار کن، نه بار: این انرژی را بریز در نوشتن، گفتگو، هنر، آگاهی‌رسانی.
به خودت یادآوری کن: تغییر پایدار همیشه کندتر از خواستهٔ قلبی ماست.
با امید واقعی زندگی کن: هر بحران تازه، هر ویدیوی شهروندی، هر شکاف در پروپاگندا نشان می‌دهد که مسیر زنده است، حتی اگر آهسته حس میشود .
ذهنیت «انفجار نزدیک است» را با ذهنیت «من بخشی از زیرساخت بلوغ سیاسی‌ام» جایگزین کن. این تغییر نگاه، اضطراب انتظار را به حس مسئولیت فعال تبدیل می‌کند.

جمع‌بندی: بلوغ سیاسی و سرنوشت فروپاشی
امروز بیش از هر زمان، جامعه ایران به بلوغ سیاسی نزدیک شده است. نسل تازه نه فریب لبخندهای دروغین را می‌خورد، نه تسلیم وعده‌های پوچ می‌شود. این بلوغ سیاسی همان زیرساختی است که دیر یا زود آتش‌فشان خشم مردم را شعله‌ور خواهد کرد.
و ما، چه در داخل و چه در خارج از ایران، باید نقش خود را درست ایفا کنیم: صبور، هوشیار و آماده.
فروپاشی این نظام، نه یک احتمال، بلکه یک سرنوشت است.
پاینده باد ایران
منصور خواننده مردمی

#اتحاد_ملی_ایران
🌐 خبرهای بیشتر را از اینجا دنبال کنید👇👇
@OmidIranAzad

👍181❤21💯8👎3👌2

www.tgoop.com/OmidIranAzad/173819

8.1K viewsAug 21 at 13:31

چرا آتش کم شعله به نظر می‌رسد؟
گاهی ما حس می‌کنیم آتش فروپاشی کم شعله است. دلیلش این است که به تیترهای بزرگ و تغییرات ناگهانی عادت کرده‌ایم؛ تا حادثه‌ای تکان‌دهنده نبینیم، خیال می‌کنیم سقوط دورتر است. اما اگر به زندگی روزمره مردم نگاه کنیم، واقعیت روشن است: ۴۷ سال است که هیچ بهبودی نیامده و هر روز فقط بدتر شده.
این را همیشه باید به یاد بیاوریم؛
زندگی زیر سلطه جمهوری اسلامی شبیه رابطه‌ای سمی است؛
وقتی ۴۷ سال با کسی زندگی کرده باشی که هر روز بیشتر ظلم کرده، بیشتر آسیب زده، بیشتر تحقیر کرده—کجا باید تصمیم بگیری که طلاق بگیری؟
تا کی می‌خواهیم به توسری خوردن عادت کنیم؟
تا کی می‌خواهیم ظلم‌پذیری را سرلوحهٔ زندگی فرزندان و نسل‌های آینده کنیم؟
عادت به «توسری خوردن» و پذیرش ظلم، نباید سرلوحه‌ی زندگی فرزندان آینده ایران شود.
پس بلوغ سیاسی یعنی همین:
یعنی مردم بفهمند که تغییر یک انتخاب نیست، یک ضرورت است. یعنی درک کنیم که جمهوری اسلامی با تمام تبلیغاتش تنها چیزی را به ارمغان آورده: ویرانی، دروغ و بن‌بست.
امروز صف‌های کوچک و کوچک‌تر نماز جمعه، استعفای پی‌درپی امامان جمعه، و پشت کردن مردم به دین حکومتی نشانهٔ واضح همین بیداری است. مردم خدا‌باورند، مؤمن‌اند، ایران‌دوست‌اند—اما دیگر دین جمهوری اسلامی را نمی‌خواهند.
این همان نقطهٔ بلوغی است که فروپاشی حقیقی از دل آن زاده خواهد شد.

آن لحظهٔ آتشفشانی چطور شکل می‌گیرد؟
جرقهٔ بیرونی (یک بحران اقتصادی/سیاسی/منطقه‌ای).
جرقهٔ درونی (قتل حکومتی، فاجعهٔ ملی، بی‌اعتنایی مطلق به یک مطالبهٔ عمومی).
وقتی این جرقه می‌افتد، اگر جامعه بلوغ نسبی پیدا کرده باشد → انفجار تبدیل می‌شود به حرکت سازمان‌یافته، نه فقط شور لحظه‌ای. اینجاست که فروپاشی کامل شکل می‌گیرد.

برای مدیریت احساسات خودت
هیجان را ابزار کن، نه بار: این انرژی را بریز در نوشتن، گفتگو، هنر، آگاهی‌رسانی.
به خودت یادآوری کن: تغییر پایدار همیشه کندتر از خواستهٔ قلبی ماست.
با امید واقعی زندگی کن: هر بحران تازه، هر ویدیوی شهروندی، هر شکاف در پروپاگندا نشان می‌دهد که مسیر زنده است، حتی اگر آهسته حس میشود .
ذهنیت «انفجار نزدیک است» را با ذهنیت «من بخشی از زیرساخت بلوغ سیاسی‌ام» جایگزین کن. این تغییر نگاه، اضطراب انتظار را به حس مسئولیت فعال تبدیل می‌کند.

جمع‌بندی: بلوغ سیاسی و سرنوشت فروپاشی
امروز بیش از هر زمان، جامعه ایران به بلوغ سیاسی نزدیک شده است. نسل تازه نه فریب لبخندهای دروغین را می‌خورد، نه تسلیم وعده‌های پوچ می‌شود. این بلوغ سیاسی همان زیرساختی است که دیر یا زود آتش‌فشان خشم مردم را شعله‌ور خواهد کرد.
و ما، چه در داخل و چه در خارج از ایران، باید نقش خود را درست ایفا کنیم: صبور، هوشیار و آماده.
فروپاشی این نظام، نه یک احتمال، بلکه یک سرنوشت است.
پاینده باد ایران
منصور خواننده مردمی

#اتحاد_ملی_ایران
🌐 خبرهای بیشتر را از اینجا دنبال کنید👇👇
@OmidIranAzad

BY اتحاد ملی ایران