مصـــاف‌ اقتصادی

📌فقرزدایی مبتنی بر بیابان‌زدایی؛ ضامن امنیت کریدور سرخس-چابهار

🔹کریدور ریلی سرخس-چابهار، که به عنوان شریان اصلی اتصال چین و آسیای مرکزی به آب‌های آزاد طراحی شده، فراتر از یک پروژه زیرساختی، یک سرمایه‌گذاری ژئوپلیتیک بلندمدت است. با این حال، بزرگترین تهدید برای این شریان حیاتی، نه رقبای منطقه‌ای، بلکه یک چالش داخلی و خاموش است: هم‌زیستی فقر شدید و بیابان‌زایی در مناطقی که این ریل از قلب آن‌ها عبور می‌کند. امنیت و پایداری این کریدور استراتژیک، به طور مستقیم با ثبات زیست‌محیطی و انسانی استان‌های خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان گره خورده است.

🔹مسیر این کریدور از مناطقی می‌گذرد که با بالاترین نرخ فرسایش بادی، خشکسالی‌های مزمن و در نتیجه، فقر و مهاجرت مواجه هستند. این وضعیت، دو تهدید همزمان را برای این سرمایه‌گذاری چند میلیارد دلاری ایجاد می‌کند. تهدید اول، عملیاتی و فیزیکی است. طوفان‌های شن و حرکت تپه‌های ماسه‌ای می‌توانند به راحتی خطوط ریلی را مدفون کرده، به ناوگان آسیب رسانده و با کاهش دید، حرکت قطارها را متوقف کنند. این پدیده، قابلیت اطمینان کریدور را از بین برده و هزینه‌های نگهداری آن را به شکل سرسام‌آوری افزایش می‌دهد. یک مسیر ترانزیتی که به دلیل شرایط محیطی غیرقابل پیش‌بینی باشد، مزیت رقابتی خود را از دست خواهد داد.

🔹تهدید دوم، امنیتی و انسانی است. فقر و ناامیدی در جوامع محلی، بستری برای رشد ناامنی، قاچاق و گرایش به گروه‌های تکفیری را فراهم می‌آورد. جمعیتی که هیچ منفعتی از عبور روزانه ثروت از سرزمین خود نمی‌برد، نه تنها انگیزه‌ای برای حفاظت از این زیرساخت ندارد، بلکه ممکن است در برابر آن قرار گیرد. خالی شدن این مناطق مرزی از سکنه به دلیل مهاجرت نیز یک خلأ امنیتی خطرناک ایجاد می‌کند و حفاظت از صدها کیلومتر خط ریلی را عملاً ناممکن می‌سازد.

🔹راه حل این معضل، تغییر نگاه از یک پروژه صرفاً ترانزیتی به یک “کریدور توسعه یکپارچه” است. فقرزدایی مبتنی بر بیابان‌زدایی، یک هزینه جانبی نیست، بلکه یک سرمایه‌گذاری ضروری برای تضمین امنیت و کارایی بلندمدت کریدور است. با پیاده‌سازی مدل‌های موفق همکاری با چین، می‌توان یک “کمربند سبز و انسانی” در حاشیه این مسیر ریلی ایجاد کرد.

🔺این مدل می‌تواند شامل تأسیس مزارع بزرگ کشت گونه‌های اقتصادی مقاوم به خشکی مانند گیاهان علوفه‌ای، گیاهان دارویی با ارزش صادراتی بالا و مزارع انرژی خورشیدی باشد. اجرای این پروژه‌ها سه دستاورد راهبردی به همراه دارد:

1️⃣ ایجاد سپر دفاعی طبیعی: کمربندهای سبز به عنوان بادشکن عمل کرده و زیرساخت ریلی را از گزند طوفان‌های شن محافظت می‌کنند.
2️⃣ خلق اقتصاد پایدار: با ایجاد شغل و درآمد برای جوامع محلی، ریشه اصلی فقر و ناامنی خشکانده می‌شود.
3️⃣ پرورش محافظان محلی: زمانی که معیشت مردم به پایداری این پروژه‌های سبز گره بخورد، آن‌ها خود به اصلی‌ترین حافظان امنیت کریدور تبدیل می‌شوند و از یک تهدید بالقوه به یک شریک استراتژیک تغییر وضعیت می‌دهند.

پیام ایران به شرکای خارجی، به ویژه چین، باید روشن باشد: امنیت سرمایه‌گذاری شما در کریدور سرخس-چابهار، نه با دوربین و حصار، بلکه با توانمندسازی جوامع محلی و احیای سرزمینی که این کریدور از آن می‌گذرد، تضمین می‌شود. سرمایه‌گذاری مشترک در این “کمربند سبز حیات”، بیمه‌نامه موفقیت بلندمدت این مسیر استراتژیک و یک الگوی برد-برد برای تبدیل یک تهدید مشترک به یک فرصت پایدار است.

#اژدهای_چینی
#همکاری_راهبردی_ایران_چین

✅ کانال واحد اقتصاد مؤسسه مصاف
@masaf_eco

👍6

www.tgoop.com/Masaf_Eco/6817

20.7K viewsedited  Aug 31 at 10:02

📌فقرزدایی مبتنی بر بیابان‌زدایی؛ ضامن امنیت کریدور سرخس-چابهار

🔹کریدور ریلی سرخس-چابهار، که به عنوان شریان اصلی اتصال چین و آسیای مرکزی به آب‌های آزاد طراحی شده، فراتر از یک پروژه زیرساختی، یک سرمایه‌گذاری ژئوپلیتیک بلندمدت است. با این حال، بزرگترین تهدید برای این شریان حیاتی، نه رقبای منطقه‌ای، بلکه یک چالش داخلی و خاموش است: هم‌زیستی فقر شدید و بیابان‌زایی در مناطقی که این ریل از قلب آن‌ها عبور می‌کند. امنیت و پایداری این کریدور استراتژیک، به طور مستقیم با ثبات زیست‌محیطی و انسانی استان‌های خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان گره خورده است.

🔹مسیر این کریدور از مناطقی می‌گذرد که با بالاترین نرخ فرسایش بادی، خشکسالی‌های مزمن و در نتیجه، فقر و مهاجرت مواجه هستند. این وضعیت، دو تهدید همزمان را برای این سرمایه‌گذاری چند میلیارد دلاری ایجاد می‌کند. تهدید اول، عملیاتی و فیزیکی است. طوفان‌های شن و حرکت تپه‌های ماسه‌ای می‌توانند به راحتی خطوط ریلی را مدفون کرده، به ناوگان آسیب رسانده و با کاهش دید، حرکت قطارها را متوقف کنند. این پدیده، قابلیت اطمینان کریدور را از بین برده و هزینه‌های نگهداری آن را به شکل سرسام‌آوری افزایش می‌دهد. یک مسیر ترانزیتی که به دلیل شرایط محیطی غیرقابل پیش‌بینی باشد، مزیت رقابتی خود را از دست خواهد داد.

🔹تهدید دوم، امنیتی و انسانی است. فقر و ناامیدی در جوامع محلی، بستری برای رشد ناامنی، قاچاق و گرایش به گروه‌های تکفیری را فراهم می‌آورد. جمعیتی که هیچ منفعتی از عبور روزانه ثروت از سرزمین خود نمی‌برد، نه تنها انگیزه‌ای برای حفاظت از این زیرساخت ندارد، بلکه ممکن است در برابر آن قرار گیرد. خالی شدن این مناطق مرزی از سکنه به دلیل مهاجرت نیز یک خلأ امنیتی خطرناک ایجاد می‌کند و حفاظت از صدها کیلومتر خط ریلی را عملاً ناممکن می‌سازد.

🔹راه حل این معضل، تغییر نگاه از یک پروژه صرفاً ترانزیتی به یک “کریدور توسعه یکپارچه” است. فقرزدایی مبتنی بر بیابان‌زدایی، یک هزینه جانبی نیست، بلکه یک سرمایه‌گذاری ضروری برای تضمین امنیت و کارایی بلندمدت کریدور است. با پیاده‌سازی مدل‌های موفق همکاری با چین، می‌توان یک “کمربند سبز و انسانی” در حاشیه این مسیر ریلی ایجاد کرد.

🔺این مدل می‌تواند شامل تأسیس مزارع بزرگ کشت گونه‌های اقتصادی مقاوم به خشکی مانند گیاهان علوفه‌ای، گیاهان دارویی با ارزش صادراتی بالا و مزارع انرژی خورشیدی باشد. اجرای این پروژه‌ها سه دستاورد راهبردی به همراه دارد:

1️⃣ ایجاد سپر دفاعی طبیعی: کمربندهای سبز به عنوان بادشکن عمل کرده و زیرساخت ریلی را از گزند طوفان‌های شن محافظت می‌کنند.
2️⃣ خلق اقتصاد پایدار: با ایجاد شغل و درآمد برای جوامع محلی، ریشه اصلی فقر و ناامنی خشکانده می‌شود.
3️⃣ پرورش محافظان محلی: زمانی که معیشت مردم به پایداری این پروژه‌های سبز گره بخورد، آن‌ها خود به اصلی‌ترین حافظان امنیت کریدور تبدیل می‌شوند و از یک تهدید بالقوه به یک شریک استراتژیک تغییر وضعیت می‌دهند.

پیام ایران به شرکای خارجی، به ویژه چین، باید روشن باشد: امنیت سرمایه‌گذاری شما در کریدور سرخس-چابهار، نه با دوربین و حصار، بلکه با توانمندسازی جوامع محلی و احیای سرزمینی که این کریدور از آن می‌گذرد، تضمین می‌شود. سرمایه‌گذاری مشترک در این “کمربند سبز حیات”، بیمه‌نامه موفقیت بلندمدت این مسیر استراتژیک و یک الگوی برد-برد برای تبدیل یک تهدید مشترک به یک فرصت پایدار است.

BY مصـــاف‌ اقتصادی