tgoop.com/Iranbio_ir/3914
Last Update:
✅ فلات ایران و رشته کوه‌های زاگرس، منطقه احتمالی برخورد و آمیزش دو زیرگونه‌ی انسان مدرن و نئاندرتال!
🔸 بر اساس مقاله‌ای که اخیرا در ژورنال Nature به همت دکتر حیدری گوران و تیمش منتشر شد، احتمالا رشته کوه‌های زاگرس در حدود ۱۲۰ تا ۸۰ هزار سال پیش، میزبان آمیزش دو زیرگونه‌ی هومو ساپینس و نئاندرتال بوده است(تصویر ۳).
🔸 اگرچه مدتی‌ست که به لطف علم ژنتیک، آمیزش بین انسان نئاندرتال و مدرن، به اثبات رسیده است، اما متاسفانه به دلیل کمبود شواهد فسیلی و چالش‌های بررسی DNA باستانی، زمان و مکان دقیق این آمیزش هنوز مشخص نیست.
🔸 در بررسی جدید، برای "اولین‌بار" از مدل سازی کنام اکولوژیکی (Ecological Niche Modelling) یا ENM و همچنین سیستم اطلاعات جغرافیایی(GIS)، جهت بازسازی پراکنش نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن و نیز شناسایی منطقه‌ی برخورد و آمیزش آن‌ها در بخش‌هایی از جنوب غرب آسیا و جنوب شرق اروپا، استفاده شد.
🔸 هم‌پوشانی مدل‌ها نشان می‌دهد که رشته کوه‌های زاگرس، یک ناحیه بالقوه برای برخورد این دو گونه انسانی بوده است. در واقع رشته کوه‌های زاگرس به عنوان مسیری استراتژیک عمل کرده که پراکنش انسان مدرن به سمت شمال و انسان نئاندرتال به سمت جنوب را تسهیل کرده است. همچنین باید در نظر داشت که "آب و هوا" به عنوان فاکتوری اساسی در پراکنش انسان "نئاندرتال" عمل کرده است.
🔸 جالب این‌که این نتایج، با شواهد باستان شناسی و ژنتیکی که پیشتر به دست آمد، مطابقت دارد.
🔸 شایان ذکر است که نتایج این مطالعه اهمیت ویژه‌ای در تعیین اولویت‌های تحقیقات و کاوش‌های میدانی آینده دارد. چرا که اکنون می‌توان در انتخاب مناطق کاوش، هدفمندتر عمل کرد تا به بالاترین بازدهی رسید.
🔸 نتیجه این بررسی زمانی جذاب‌تر می‌شود که در کنار یافته‌های پیشین که "فلات ایران" را به عنوان یکی از مراکز مهم تجمع انسان‌های مدرن پس از خروج از آفریقا معرفی می‌کند، قرار دهیم. این امر می‌تواند نویدبخش کشفیات شگفت‌انگیزی در آینده باشد که پرده از چگونگی تحول و پراکنش انسان‌ها برمی‌دارد.
رفرنس:
https://www.nature.com/articles/s41598-024-70206-y
🖋 سحر مرتضی نژاد
https://www.instagram.com/sahar_mortezanejad?igsh=MXYyOWpobzQwdjF5OQ==
---------------------‐----
گروه تنوع زیستی ایران
@Iranbio_ir
BY کانال تنوع زیستی ایران
Share with your friend now:
tgoop.com/Iranbio_ir/3914