امام رضا علیه السلام

در سال، همهٔ ایامِ متبرک را دوست دارم اما دو روز را دوست‌تر. یکی نیمهٔ ماه شعبان و یکی امروز. که هر دو مُزیّن است به نامِ زیبایِ تو. عزیز نادیدهٔ صبور و زیبای من. عزیز بامعرفت چشم‌به‌راهِ من. که هربار عهدِ لسانی با تو می‌بندم و می‌بینی عهدشکنی‌ام را به عمل، اما باز اجازه می‌دهی نام مبارکت را به زبان بیاورم. که نمی‌دانم کجایی؛ اما خنکای سایهٔ مهربانی‌ات را حس می‌کنم. نمی‌دانم شب‌ها را کجا صبح می‌کنی؛ اما نورِ وجودت روشن می‌کند شبِ ظلمانی زندگی‌ام را. نمی‌دانم خانه‌ات کجاست! ای صاحبخانهٔ خانه‌هایِ آباد…
نمی‌دانم چندبار مهربان نگاهم کرده‌ای و بی‌اعتنا از کنارت رد شده‌ام، نمی‌دانم به وقتِ ادعاهایمان؛ چندبار دستمان را گرفته‌ای، تو که از همهٔ احوالمان باخبری! و نمی‌دانم از شرمندگیِ اینهمه «نمی‌دانم» چرا زمینِ زیرپایم، دهان باز نمی‌کند…؟
چقدر دلم برای تو تنگ است، چقدر دنیا زخمی‌ست و بی‌تابِ تو، چقدر ردایِ امامَت به قامتِ زیبا و سیمایِ همچو ماَهت می‌آید… و چقدر زیبایی تو!


و اما، چقدر بی‌معرفتیم ما.
که باز تو را برایِ شفایِ دل‌های بیمارمان، برای پرآبیِ رودخانه‌هایمان، برای سبزیِ باغ‌هایمان، برایِ رفع خستگی‌هایمان می‌طلبیم، نه برای «خودت». تو هر لحظه برایِ ما دعا می‌کنی و ما، فقط جمعه‌ها…

@ImamReza313_ir

❤114😢11👎2

www.tgoop.com/ImamReza313_ir/86170

3.4K viewsSep 2 at 05:12

در سال، همهٔ ایامِ متبرک را دوست دارم اما دو روز را دوست‌تر. یکی نیمهٔ ماه شعبان و یکی امروز. که هر دو مُزیّن است به نامِ زیبایِ تو. عزیز نادیدهٔ صبور و زیبای من. عزیز بامعرفت چشم‌به‌راهِ من. که هربار عهدِ لسانی با تو می‌بندم و می‌بینی عهدشکنی‌ام را به عمل، اما باز اجازه می‌دهی نام مبارکت را به زبان بیاورم. که نمی‌دانم کجایی؛ اما خنکای سایهٔ مهربانی‌ات را حس می‌کنم. نمی‌دانم شب‌ها را کجا صبح می‌کنی؛ اما نورِ وجودت روشن می‌کند شبِ ظلمانی زندگی‌ام را. نمی‌دانم خانه‌ات کجاست! ای صاحبخانهٔ خانه‌هایِ آباد…
نمی‌دانم چندبار مهربان نگاهم کرده‌ای و بی‌اعتنا از کنارت رد شده‌ام، نمی‌دانم به وقتِ ادعاهایمان؛ چندبار دستمان را گرفته‌ای، تو که از همهٔ احوالمان باخبری! و نمی‌دانم از شرمندگیِ اینهمه «نمی‌دانم» چرا زمینِ زیرپایم، دهان باز نمی‌کند…؟
چقدر دلم برای تو تنگ است، چقدر دنیا زخمی‌ست و بی‌تابِ تو، چقدر ردایِ امامَت به قامتِ زیبا و سیمایِ همچو ماَهت می‌آید… و چقدر زیبایی تو!


و اما، چقدر بی‌معرفتیم ما.
که باز تو را برایِ شفایِ دل‌های بیمارمان، برای پرآبیِ رودخانه‌هایمان، برای سبزیِ باغ‌هایمان، برایِ رفع خستگی‌هایمان می‌طلبیم، نه برای «خودت». تو هر لحظه برایِ ما دعا می‌کنی و ما، فقط جمعه‌ها…

@ImamReza313_ir

BY امام رضا علیه السلام