Azadism

انسانیت به واقع چیست؟!


بارها طی سال‌های اخیر به مقوله فهم درست و فهم مرسوم از انسانیت پرداخته‌ام و اینبار قصد دارم اندکی بیشتر آن را باز اندیشی کنم.

در طی سال‌های اخیر منبع لغات بنده غالبا فرهنگ لغات دهخدا بوده و پس از آن معین.
بنده در قد و قواره‌ای نیستم که بخواهم دهخدا را زیر سوال ببرم و قصد هم ندارم چنین کنم اما میخواهم به یک برداشت اشتباه و مرسوم ملی و جهانی بپردازم.
وقتی شما واژه انسانیت را در فرهنگ لغت دهخدا جستجو می‌کنید با همان معنی Humanity در فرهنگ عام غربی مواجه می‌شوید؛ یعنی نوع دوستی، مهربانی، نیک خواهی، مروت، بخشندگی و... . و اینجاست که اشتباه آغاز می‌شود.
در واقع در اینجا انسانیت یک باز تعریف اومانیستی یافته و با تکیه بر سرشاخه کرامت انسانی و بعد باز آن یک باز تعریف به نیک سرشتی و نیک خواهی شده که درست در مقابل آنچه که انسان است قرار می‌گیرد.

در واقع میخواهم دوباره به این موضوع بازگردم که انسانیت را نباید چیزی جز اعمال انسانی در یک کلیت همه شمول دانست.
این یعنی انسانیت بر خلاف نگاه غربی (که در تجربه ثابت گشته یک نگاه دروغین و فریبکارانه است) مقوله‌ای اومانیسمی نیست و دهخدا در توصیف واژه انسانیت تحت تأثیر تعریف غربی آن قرار گرفته تا رفتار حقیقی انسان.

می‌توان اینگونه گفت که اگر انسانیت آنگونه که غربی‌ها و دهخدا می‌گویند یک کل به معنای نیک نهادی و نیک خواهی و شفقت است پس ما چرا این کل یا اکثریت انسان بجای شفقت روز افزون به سوی بی رحمی، جنایت، کشتار و آزار پیش می‌رود؟
چرا مثلا در جریان جنگ اسرائیل انسانیت خاموش می‌شود و عملکرد خاصی ندارد اما در موارد بسیار کوچکتر دچار قلیان و برون ریزی می‌شود؟
چگونه است که کشوری چون لهستان درهای خود را بر پناهجو گرسنه سوری می‌بندد ولی بر پناهجو اروپایی باز می‌کند و بعد سخیفانه می‌گوید، چون آنها مثل ما موهای بوری دارند. بله دقیقا همین را گفتند.

از این مسئله بگذریم و یک سوال ساده را از خویش در حالیکه اندکی پیرامونمان را می‌نگریم بپرسیم؛ آیا انسانیتی که غربی ها ترویج می‌کنند عمل می‌شود؟ آیا انسانیتی که امروز مثلا در همین تهران می‌بینیم همان انسانیت دهخدا است؟
اگر آری، پس چرا اروپا و آمریکا پر مدعا در این‌باره کور و کر در مقابل مرگ ده‌ها هزار انسان و صدها هزار حیوانی هستند که هر روز با بمب‌هایی که روی سرشان می‌ریزد کشته می‌شوند؟!
اگر آری، این حجم از کودکان کار و خانه بدوشان و کسانی که همه عمر کار کردند و اکنون آه در بساط ندارند چرا در کشورمان وجود دارد؟!

آری این‌ها پرسش‌هایی است که نمی‌توان از آنها گریخت و با توجیه سازی از زیرشان فرار کرد.
این را همواره گفته‌ام و بازهم می‌گویم: انسانیت چیزی جز اعمال انسانی نیست. و اعمال انسانی بیش از نیک خواهی به دروغ، کینه توزی، حسادت، جنایت، قتل، خودکامگی، بی مهری، به کوری و کری و لالی و بی شرمی و ناجوانمردی شباهت دارد.
اینجاست که معتقدم دهخدا اشتباه می‌کند. اینجاست که معتقدم حتی فرد فرهیخته بزرگ و نامدار و تکرار نشدنی‌ای چون دهخدا و افرادی که در موسسه دهخدا کار می‌کنند را هم می‌شود فریب داد.
انسانیت چیزی جز اعمال انسانی نیست و اعمال انسانی قابل تشویق و دوست داشتنی نیستند.
اعمال انسانی امروز ما را در این تشویش و ترس بی پایان قرار داده. ترسی که نه از گله گرگ‌ها، نه زلزله و نه طوفان است. بلکه ترس از انسان است. انسان با اعمال انسانی‌اش، انسان و انسانیت پر افتخارش. انسان جانی و خودخواه.
و از این رو است که خود را هیچ انسان نمی‌پندارم.

#مهدی_آزاد
@ForAzadism

👍8👎4💔2😁1

www.tgoop.com/ForAzadism/5346

2.04K viewsSep 22 at 04:39

انسانیت به واقع چیست؟!


بارها طی سال‌های اخیر به مقوله فهم درست و فهم مرسوم از انسانیت پرداخته‌ام و اینبار قصد دارم اندکی بیشتر آن را باز اندیشی کنم.

در طی سال‌های اخیر منبع لغات بنده غالبا فرهنگ لغات دهخدا بوده و پس از آن معین.
بنده در قد و قواره‌ای نیستم که بخواهم دهخدا را زیر سوال ببرم و قصد هم ندارم چنین کنم اما میخواهم به یک برداشت اشتباه و مرسوم ملی و جهانی بپردازم.
وقتی شما واژه انسانیت را در فرهنگ لغت دهخدا جستجو می‌کنید با همان معنی Humanity در فرهنگ عام غربی مواجه می‌شوید؛ یعنی نوع دوستی، مهربانی، نیک خواهی، مروت، بخشندگی و... . و اینجاست که اشتباه آغاز می‌شود.
در واقع در اینجا انسانیت یک باز تعریف اومانیستی یافته و با تکیه بر سرشاخه کرامت انسانی و بعد باز آن یک باز تعریف به نیک سرشتی و نیک خواهی شده که درست در مقابل آنچه که انسان است قرار می‌گیرد.

در واقع میخواهم دوباره به این موضوع بازگردم که انسانیت را نباید چیزی جز اعمال انسانی در یک کلیت همه شمول دانست.
این یعنی انسانیت بر خلاف نگاه غربی (که در تجربه ثابت گشته یک نگاه دروغین و فریبکارانه است) مقوله‌ای اومانیسمی نیست و دهخدا در توصیف واژه انسانیت تحت تأثیر تعریف غربی آن قرار گرفته تا رفتار حقیقی انسان.

می‌توان اینگونه گفت که اگر انسانیت آنگونه که غربی‌ها و دهخدا می‌گویند یک کل به معنای نیک نهادی و نیک خواهی و شفقت است پس ما چرا این کل یا اکثریت انسان بجای شفقت روز افزون به سوی بی رحمی، جنایت، کشتار و آزار پیش می‌رود؟
چرا مثلا در جریان جنگ اسرائیل انسانیت خاموش می‌شود و عملکرد خاصی ندارد اما در موارد بسیار کوچکتر دچار قلیان و برون ریزی می‌شود؟
چگونه است که کشوری چون لهستان درهای خود را بر پناهجو گرسنه سوری می‌بندد ولی بر پناهجو اروپایی باز می‌کند و بعد سخیفانه می‌گوید، چون آنها مثل ما موهای بوری دارند. بله دقیقا همین را گفتند.

از این مسئله بگذریم و یک سوال ساده را از خویش در حالیکه اندکی پیرامونمان را می‌نگریم بپرسیم؛ آیا انسانیتی که غربی ها ترویج می‌کنند عمل می‌شود؟ آیا انسانیتی که امروز مثلا در همین تهران می‌بینیم همان انسانیت دهخدا است؟
اگر آری، پس چرا اروپا و آمریکا پر مدعا در این‌باره کور و کر در مقابل مرگ ده‌ها هزار انسان و صدها هزار حیوانی هستند که هر روز با بمب‌هایی که روی سرشان می‌ریزد کشته می‌شوند؟!
اگر آری، این حجم از کودکان کار و خانه بدوشان و کسانی که همه عمر کار کردند و اکنون آه در بساط ندارند چرا در کشورمان وجود دارد؟!

آری این‌ها پرسش‌هایی است که نمی‌توان از آنها گریخت و با توجیه سازی از زیرشان فرار کرد.
این را همواره گفته‌ام و بازهم می‌گویم: انسانیت چیزی جز اعمال انسانی نیست. و اعمال انسانی بیش از نیک خواهی به دروغ، کینه توزی، حسادت، جنایت، قتل، خودکامگی، بی مهری، به کوری و کری و لالی و بی شرمی و ناجوانمردی شباهت دارد.
اینجاست که معتقدم دهخدا اشتباه می‌کند. اینجاست که معتقدم حتی فرد فرهیخته بزرگ و نامدار و تکرار نشدنی‌ای چون دهخدا و افرادی که در موسسه دهخدا کار می‌کنند را هم می‌شود فریب داد.
انسانیت چیزی جز اعمال انسانی نیست و اعمال انسانی قابل تشویق و دوست داشتنی نیستند.
اعمال انسانی امروز ما را در این تشویش و ترس بی پایان قرار داده. ترسی که نه از گله گرگ‌ها، نه زلزله و نه طوفان است. بلکه ترس از انسان است. انسان با اعمال انسانی‌اش، انسان و انسانیت پر افتخارش. انسان جانی و خودخواه.
و از این رو است که خود را هیچ انسان نمی‌پندارم.

#مهدی_آزاد
@ForAzadism

BY Azadism