کنکاشی در روش

کرونا: تعلیق زمان در اضطراب مرگ صنعتی
🖋 ابوذر قاسمی نژاد

🍁 کرونای ورژن 19 در بستر مناسبات قدرت، رسانه و سبک زندگی مدرن بشر امروزی شکل گرفته است. چرخه ای از زندگی شبه ازمایشگاهی و مصنوعی در اثر مجازی شدن تفکر و صنعتی شدن اداراکات برساخت شده است که اذهان را توده ایی، بی شکل و در عین حال با بیشترین فشار روانی روبرو ساخته است.. مرگ کرونایی، مرگی صنعتی و بیمارستانی است، مرگی برآمده از همدستی قدرت و تکنولوژی های رسانه ای جهان مسلط که با گسست روانی اذهان عمومی از واقعیت موجود، زندگی ها را تکه پاره کرده اند و جهان ما را به آوردگاه داروینیسم اجتماعی مبدل ساخته است. این گسست ذهنی، اینجا مشخص می شود که در مواجهه با کرونا به مثابه یک شبح ناشناخته و همه جایی که سبب شناسی و درمان متقنی در پزشکی ندارد، همه می کوشند آن را تعبیر و تفسیر کنند، دارو تجویز کنند، سبک تغذیه خاص ارائه دهند و برخی نیز شبانه روز در شبکه های مجازی خود را مجبور می بیینند راجع به همه وجوه و زوایایی آن اصولی جزمی ابراز کنند، برخی عده ایی را محکوم به بی اعتنایی و برخی نیز عده ایی را عقب مانده، بی فرهنگ و ... می نامند.
این واقعیات فقط قسمتی از ماجرای کرونا است.
مهمتر بعد فلسفی زندگی اجتماعی بشر در وضعیت کرونایی است. «کرونا به مثابه یک اپیدیمی همه گیر زمان اجتماعی ما را متوقف کرده است و نمیگذارد مناسبات طبیعی ما سیال حرکت کند و لذا ما را در اکنون مطلق و زمان حال قرار داده و اجازه نمی دهد تاریخ ساخته شود، زیرا تضادی وجود ندارد، همه تسلیم هستیم، جبر مرگ بر سر ماست و تک زمان مسلط، زمان خطی کرونا است. نظم بیمارستانی بر آهنگ طبیعی زندگی غلبه کرده است و استراتژی خودحاشیه سازی انسانها برای مبتلا نشدن، زندگی را متوقف و همه چیز را تعلیق کرده است». در توقف زمان و تلاش برای بقاء، همه چیز انکار و معلق می شود، زیرا در این حالت ذهن انسان، بدوی و از فرهنگ و همبستگی اجتماعی تهی می شود. در واقع، زمانی که زندگی از بعد جمعی به بقای فردی برسد، اینجاست که همه چیز فارغ از تعلق می شود. انسان فارغ از تعلقات اجتماعی، انسانی تنهاست؛ تهی از تعلقاتی که عمری برای آنها تلاش کرده: پدر و مادر، ثروت و قدرت، ازدواج و اشتغال و غیره.. این است تعلیق زمان و اضطراب ناشی از آن که غریزه بقاء کرونایی به راه انداخته است و ماسک دوهزاری را به پنجاه هزار رسانده است؛ حبس در خانه ارزش می شود، و انزواء و تفرد به فرهنگ و ارزش تبدیل می شود.. مواجهه دسته جمعی و بهت آور بشر امروزی به منظور بقاء، به اضطراب «مرگ» در «تنهایی» منجر شده است.
پرسش این است که چرا مرگ بر اثر کرونا تا این حد ترسناک و جانکاه شده است؟
در اثر اضطراب «مرگ در تنهایی»، مرگ ها از بعد آرمانی و اجتماعی، یعنی مرگ همراه با مراسم تشییع باشکوه، حسرت و سوگ بازماندگان، به مرگی عمیقاً «انفرادی»، «صنعتی»، و «دور از دسترس» تبدیل شده (کفن پزشکی و صنعتی، دفن در سه متر زیر زمین با آهک و مواد ضدعفونی و احتمالا در مکانی جدا از قبرستان های معمول!) که در یک آن کل زندگی طی شده انسان را بی معنا می کند و اجازه نمی دهد افراد ارتباطی با محیط اجتماعی خود داشته باشند و در حلقه اطرافیان با مرگ روبرو شود. مرگ فارغ از مناسک مذهبی، آداب و رسوم و عرف ها می شود و لذا برای جوامعی که همه چیز در جمع و با دیگران تعریف می شود، این نوع مرگ، مرگی سخت غریبانه و بی معناست. در واقع، در اضطراب ناشی از مرگ کرونایی، بعد زیبایی شناختی مرگ که ناشی از سوگ و اندوه و نیز تمسک به اعتقادات ماست، یکباره محو می شود و مرگ بی معنا می شود، زیرا در جنگ بقاء، کشش و رانشی از سوی دیگران برای پسامرگ (کفن و دفن) ما وجود ندارد که به شکلی مقدس یاد ما را زنده نگه دارد. افزون بر این، این نوع مرگ به اشتباه با انگ و برچسب همراه شده است که ناشی از دفن متفاوت بیماران کرونایی است که در سطور پیشین به ان اشاره کردم. بنابراین، در تنهایی و حصار بیمارستان مرگ را تجربه کردن، سرتاسر زندگی را برای افراد بی معنا ساخته است، زیرا نه جاودانگی التیامبخشی و نه اندوه و سوگی.. بی نشانی مطلق است.. کرونا با حمله بر مناسک و رسوم اجتماعی بشر امروز، ما را فارغ از انتخاب کرده است؛ با یورش بر مبادی اخلاقی ما، مانند دست دادن، روبوسی، آغوش گرفتن و همنشینی های مدنی و اجتماعی، مرزهای فرهنگی و اخلاقی بشر امروزی را پس رانده و بی مایگی سبک زندگی هایمان را گوشزد می کند. غلبه و گذر از کرونا و نیل به زندگی پایدار، با همبستگی، تعلقات انسانی و بازگشت به ارزش های دینی و انسانی اصیلی است که فراتر از غریزه بقا هستند.

🌟 لینک کانال:
@Exploring_the_method

www.tgoop.com/Exploring_the_method/84

4.61K viewsedited  Apr 11, 2021 at 06:15

کرونا: تعلیق زمان در اضطراب مرگ صنعتی
🖋 ابوذر قاسمی نژاد

🍁 کرونای ورژن 19 در بستر مناسبات قدرت، رسانه و سبک زندگی مدرن بشر امروزی شکل گرفته است. چرخه ای از زندگی شبه ازمایشگاهی و مصنوعی در اثر مجازی شدن تفکر و صنعتی شدن اداراکات برساخت شده است که اذهان را توده ایی، بی شکل و در عین حال با بیشترین فشار روانی روبرو ساخته است.. مرگ کرونایی، مرگی صنعتی و بیمارستانی است، مرگی برآمده از همدستی قدرت و تکنولوژی های رسانه ای جهان مسلط که با گسست روانی اذهان عمومی از واقعیت موجود، زندگی ها را تکه پاره کرده اند و جهان ما را به آوردگاه داروینیسم اجتماعی مبدل ساخته است. این گسست ذهنی، اینجا مشخص می شود که در مواجهه با کرونا به مثابه یک شبح ناشناخته و همه جایی که سبب شناسی و درمان متقنی در پزشکی ندارد، همه می کوشند آن را تعبیر و تفسیر کنند، دارو تجویز کنند، سبک تغذیه خاص ارائه دهند و برخی نیز شبانه روز در شبکه های مجازی خود را مجبور می بیینند راجع به همه وجوه و زوایایی آن اصولی جزمی ابراز کنند، برخی عده ایی را محکوم به بی اعتنایی و برخی نیز عده ایی را عقب مانده، بی فرهنگ و ... می نامند.
این واقعیات فقط قسمتی از ماجرای کرونا است.
مهمتر بعد فلسفی زندگی اجتماعی بشر در وضعیت کرونایی است. «کرونا به مثابه یک اپیدیمی همه گیر زمان اجتماعی ما را متوقف کرده است و نمیگذارد مناسبات طبیعی ما سیال حرکت کند و لذا ما را در اکنون مطلق و زمان حال قرار داده و اجازه نمی دهد تاریخ ساخته شود، زیرا تضادی وجود ندارد، همه تسلیم هستیم، جبر مرگ بر سر ماست و تک زمان مسلط، زمان خطی کرونا است. نظم بیمارستانی بر آهنگ طبیعی زندگی غلبه کرده است و استراتژی خودحاشیه سازی انسانها برای مبتلا نشدن، زندگی را متوقف و همه چیز را تعلیق کرده است». در توقف زمان و تلاش برای بقاء، همه چیز انکار و معلق می شود، زیرا در این حالت ذهن انسان، بدوی و از فرهنگ و همبستگی اجتماعی تهی می شود. در واقع، زمانی که زندگی از بعد جمعی به بقای فردی برسد، اینجاست که همه چیز فارغ از تعلق می شود. انسان فارغ از تعلقات اجتماعی، انسانی تنهاست؛ تهی از تعلقاتی که عمری برای آنها تلاش کرده: پدر و مادر، ثروت و قدرت، ازدواج و اشتغال و غیره.. این است تعلیق زمان و اضطراب ناشی از آن که غریزه بقاء کرونایی به راه انداخته است و ماسک دوهزاری را به پنجاه هزار رسانده است؛ حبس در خانه ارزش می شود، و انزواء و تفرد به فرهنگ و ارزش تبدیل می شود.. مواجهه دسته جمعی و بهت آور بشر امروزی به منظور بقاء، به اضطراب «مرگ» در «تنهایی» منجر شده است.
پرسش این است که چرا مرگ بر اثر کرونا تا این حد ترسناک و جانکاه شده است؟
در اثر اضطراب «مرگ در تنهایی»، مرگ ها از بعد آرمانی و اجتماعی، یعنی مرگ همراه با مراسم تشییع باشکوه، حسرت و سوگ بازماندگان، به مرگی عمیقاً «انفرادی»، «صنعتی»، و «دور از دسترس» تبدیل شده (کفن پزشکی و صنعتی، دفن در سه متر زیر زمین با آهک و مواد ضدعفونی و احتمالا در مکانی جدا از قبرستان های معمول!) که در یک آن کل زندگی طی شده انسان را بی معنا می کند و اجازه نمی دهد افراد ارتباطی با محیط اجتماعی خود داشته باشند و در حلقه اطرافیان با مرگ روبرو شود. مرگ فارغ از مناسک مذهبی، آداب و رسوم و عرف ها می شود و لذا برای جوامعی که همه چیز در جمع و با دیگران تعریف می شود، این نوع مرگ، مرگی سخت غریبانه و بی معناست. در واقع، در اضطراب ناشی از مرگ کرونایی، بعد زیبایی شناختی مرگ که ناشی از سوگ و اندوه و نیز تمسک به اعتقادات ماست، یکباره محو می شود و مرگ بی معنا می شود، زیرا در جنگ بقاء، کشش و رانشی از سوی دیگران برای پسامرگ (کفن و دفن) ما وجود ندارد که به شکلی مقدس یاد ما را زنده نگه دارد. افزون بر این، این نوع مرگ به اشتباه با انگ و برچسب همراه شده است که ناشی از دفن متفاوت بیماران کرونایی است که در سطور پیشین به ان اشاره کردم. بنابراین، در تنهایی و حصار بیمارستان مرگ را تجربه کردن، سرتاسر زندگی را برای افراد بی معنا ساخته است، زیرا نه جاودانگی التیامبخشی و نه اندوه و سوگی.. بی نشانی مطلق است.. کرونا با حمله بر مناسک و رسوم اجتماعی بشر امروز، ما را فارغ از انتخاب کرده است؛ با یورش بر مبادی اخلاقی ما، مانند دست دادن، روبوسی، آغوش گرفتن و همنشینی های مدنی و اجتماعی، مرزهای فرهنگی و اخلاقی بشر امروزی را پس رانده و بی مایگی سبک زندگی هایمان را گوشزد می کند. غلبه و گذر از کرونا و نیل به زندگی پایدار، با همبستگی، تعلقات انسانی و بازگشت به ارزش های دینی و انسانی اصیلی است که فراتر از غریزه بقا هستند.

🌟 لینک کانال:
@Exploring_the_method

BY کنکاشی در روش