Existentialist

...
پیش‌شرط رسیدن به احساس رضایت یا خوشبختی، دوست داشتنِ نفس زندگی‌ است، همانی که نیچه آن را «آری‌گویی» به زندگی می‌نامید، در واقع آنکه زندگی را برای زندگی دوست دارد، خوشبختی را بسیار زودتر از دیگران خواهد یافت؛ ما با تمام رنج‌ها، دردها و شادی‌هایی که داریم، ناچاریم به درون خود بنگریم و آرام از خویش بپرسیم، هرگز اقبالی یافته تا این زندگی را با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هایش «آری» گفته باشیم؟ می‌دانی، بدون دوست داشتن زندگی هرگز نخواهیم توانست از رنجش‌های خویش فراتر رویم؛ «آری‌گویی» به زندگی، به دوست داشتنِ زندگی، آغاز خوشبختی و معنای زندگیست و اگر تا به امروز برآن بوده‌ای که نباید به تو آسیبی می‌رسید، پیداست آنگونه که باید زندگی را نشناخته‌ای و آنکه زندگی را نشناخته، خودش را نیز نخواهد شناخت؛ زندگی‌شناسی مقدم بر خودشناسی و دوست داشتن خویش است چرا که وقتی هستی‌مان به مخاطره می‌افتد، شفقتی بی‌کران نسبت به خویش می‌یابیم و مجبور می‌شویم خود را در آغوش بگیریم؛ اما تنها مشکل این امر در این است که شفقت با خود را بسیار زود به فراموشی می‌سپاریم، پس باید راهی بیابیم که شفقت با خویش را فراموش نکنیم، آن راه، «تداوم» نامیده می‌شود، آنچه به یک احساس، اعتبار می‌بخشد، تداومِ آن احساس است، اگر در شفقت ورزیدن به خویش، «تداوم» را برگزینیم، به تبار خوشبختان رسیده‌ایم و اگر در احساسات منفی «تداوم» داشته باشیم، شکافی عظیم میان جسم و روان خویش ایجاد خواهیم کرد.
.
.
متن: #عباس_ناظری
.
.
@Existentialistt

www.tgoop.com/Existentialistt/5167

35.7K viewsDec 5, 2020 at 18:06

...
پیش‌شرط رسیدن به احساس رضایت یا خوشبختی، دوست داشتنِ نفس زندگی‌ است، همانی که نیچه آن را «آری‌گویی» به زندگی می‌نامید، در واقع آنکه زندگی را برای زندگی دوست دارد، خوشبختی را بسیار زودتر از دیگران خواهد یافت؛ ما با تمام رنج‌ها، دردها و شادی‌هایی که داریم، ناچاریم به درون خود بنگریم و آرام از خویش بپرسیم، هرگز اقبالی یافته تا این زندگی را با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هایش «آری» گفته باشیم؟ می‌دانی، بدون دوست داشتن زندگی هرگز نخواهیم توانست از رنجش‌های خویش فراتر رویم؛ «آری‌گویی» به زندگی، به دوست داشتنِ زندگی، آغاز خوشبختی و معنای زندگیست و اگر تا به امروز برآن بوده‌ای که نباید به تو آسیبی می‌رسید، پیداست آنگونه که باید زندگی را نشناخته‌ای و آنکه زندگی را نشناخته، خودش را نیز نخواهد شناخت؛ زندگی‌شناسی مقدم بر خودشناسی و دوست داشتن خویش است چرا که وقتی هستی‌مان به مخاطره می‌افتد، شفقتی بی‌کران نسبت به خویش می‌یابیم و مجبور می‌شویم خود را در آغوش بگیریم؛ اما تنها مشکل این امر در این است که شفقت با خود را بسیار زود به فراموشی می‌سپاریم، پس باید راهی بیابیم که شفقت با خویش را فراموش نکنیم، آن راه، «تداوم» نامیده می‌شود، آنچه به یک احساس، اعتبار می‌بخشد، تداومِ آن احساس است، اگر در شفقت ورزیدن به خویش، «تداوم» را برگزینیم، به تبار خوشبختان رسیده‌ایم و اگر در احساسات منفی «تداوم» داشته باشیم، شکافی عظیم میان جسم و روان خویش ایجاد خواهیم کرد.
.
.
متن: #عباس_ناظری
.
.
@Existentialistt

BY Existentialist