هر روز با قرآن

سوره مبارکه فاتحه الکتاب آیه ۱ :
بِسْمِ اللَّه الْرَّحْمَنِ الْرَّحِيمِ‏
به نام خداوند بخشنده‏ ى مهربان‏
در میان اقوام و ملل مختلف، رسم است كه كارهاى مهم و با ارزش را به نام بزرگى از بزرگان خویش كه مورد احترام و علاقه‏ ى آنهاست، شروع می كنند تا آن كار میمون و مبارك گردد و به انجام رسد. البتّه آنان بر اساس اعتقادات صحیح یا فاسد خویش عمل می كنند. گاهى به نام بت‏ها وطاغوت‏ها وگاهى با نام خدا و به دست اولیاى خدا، كار را شروع می ‏كنند. چنانكه در جنگ خندق، اوّلین كلنگ را رسول خداصلى الله علیه وآله بر زمین زد.
«بسم ‏اللَّه الرّحمن الرّحیم» سر آغاز كتاب الهى است. «بسم‏ اللَّه» نه تنها در ابتداى قرآن، بلكه در آغاز تمام كتاب‏هاى آسمانى بوده است. در سر لوحه‏ ى كار و عمل همه‏ ى انبیا «بسم‏ اللَّه» قرار داشت. وقتى كشتى حضرت نوح در میان امواج طوفان به راه افتاد، نوح علیه السلام به یاران خود گفت: سوار شوید كه «بسم ‏اللَّه مجراها و مرساها» یعنى حركت و توقّف این كشتى با نام خداست. حضرت سلیمان‏ علیه السلام نیز وقتى ملكه سبا را به ایمان فراخواند، دعوتنامه خود را با جمله‏ ى «بسم ‏اللَّه الرّحمن الرّحیم» آغاز نمود.
حضرت على علیه السلام فرمود: «بسم ‏اللّه »، مایه بركت كارها و ترك آن موجب نافرجامى است. همچنین آن حضرت به شخصى كه جمله‏ ى «بسم ‏اللَّه» را می ‏نوشت، فرمود: «جَوِّدها» آنرا نیكو بنویس.
بر زبان آوردن «بسم ‏اللَّه» در شروع هر كارى سفارش شده است؛ در خوردن و خوابیدن ونوشتن، سوارشدن بر مركب ومسافرت وبسیارى كارهاى دیگر. حتّى اگر حیوانى بدون نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است و این رمز آن است كه خوراك انسان‏هاى هدف‏دار و موحّد نیز باید جهت الهى داشته باشد.
در حدیث مى‏خوانیم: «بسم ‏اللَّه» را فراموش نكن، حتّى در نوشتن یك بیت شعر. و روایاتى در پاداش كسى كه اوّلین بار «بسم ‏اللَّه» را به كودك یاد بدهد، وارد شده است.
امامان معصوم ‏علیهم السلام اصرار داشتند كه در نماز، بسم ‏اللَّه را بلند بگویند. امام باقرعلیه السلام در مورد كسانى كه «بسم ‏اللَّه» را در نماز نمى ‏خواندند و یا جزء سوره نمى ‏شمردند، مى ‏فرمود: «سَرقوا اكرم آیة» بهترین آیه قرآن را به سرقت بردند. در سنن بیهقى در ضمن حدیثى آمده است: چرا بعضى «بسم ‏اللَّه» را جزء سوره قرار نداده ‏اند!
شهید مطهّرى‏ قدس سره در تفسیر سوره حمد، ابن عباس، عاصم، كسایى، ابن‏عمر، ابن‏زبیر، عطاء، ابن‏طاووس، فخررازى وسیوطى را از جمله كسانى معرّفى مى ‏كند كه بسم اللَّه را جزء سوره مى ‏دانستند.
در تفسیر قرطبى از امام صادق ‏علیه السلام نقل شده است: «بسم ‏اللَّه» تاج سوره ‏هاست. تنها در آغاز سوره برائت (سوره توبه) «بسم ‏اللَّه» نیامده و این به فرموده حضرت على علیه السلام به خاطر آن است كه «بسم ‏اللَّه» كلمه امان و رحمت است، واعلام برائت از كفّار و مشركان، با اظهار محبّت ورحمت سازگار نیست.
سیماى «بسم اللّه»
1. «بسم ‏اللَّه» نشانگر رنگ وصبغه ‏ى الهى وبیانگر جهت ‏گیرى توحیدى ماست.
2. «بسم ‏اللَّه» رمز توحید است وذكر نام دیگران به جاى آن رمز كفر، و قرین كردن نام خدا بانام دیگران، نشانه‏ ى شرك. نه در كنار نام خدا، نام دیگرى را ببریم ونه به جاى نام او.
3. «بسم ‏اللَّه» رمز بقا ودوام است. زیرا هرچه رنگ خدایى نداشته باشد، فانى است.
4. «بسم ‏اللَّه» رمز عشق به خدا وتوكّل به اوست. به كسى ‏كه رحمان و رحیم است عشق مى ‏ورزیم و كارمان را با توكّل به او آغاز مى ‏كنیم، كه بردن نام او سبب جلب رحمت است.
5. «بسم ‏اللَّه» رمز خروج از تكبّر و اظهار عجز به درگاه الهى است.
6. «بسم ‏اللَّه» گام اوّل در مسیر بندگى و عبودیّت است.
7. «بسم ‏اللَّه» مایه فرار شیطان است. كسى كه خدا را همراه داشت، شیطان در او مؤثّر نمى‏افتد.
8. «بسم ‏اللَّه» عامل قداست یافتن كارها و بیمه كردن آنهاست.
9. «بسم ‏اللَّه» ذكر خداست، یعنى خدایا! من تو را فراموش نكرده ‏ام.
10. «بسم ‏اللَّه» بیانگر انگیزه ماست، یعنى خدایا هدفم تو هستى نه مردم، نه طاغوت‏ها ونه جلوه ‏ها و نه هوس‏ها.
11. امام رضاعلیه السلام فرمود: «بسم ‏اللَّه» به اسم اعظم الهى، از سیاهى چشم به سفیدى آن نزدیك‏تر است.

www.tgoop.com/Every_day_Quran/5

1.27K viewsedited  Oct 11, 2015 at 07:35

سوره مبارکه فاتحه الکتاب آیه ۱ :
بِسْمِ اللَّه الْرَّحْمَنِ الْرَّحِيمِ‏
به نام خداوند بخشنده‏ ى مهربان‏
در میان اقوام و ملل مختلف، رسم است كه كارهاى مهم و با ارزش را به نام بزرگى از بزرگان خویش كه مورد احترام و علاقه‏ ى آنهاست، شروع می كنند تا آن كار میمون و مبارك گردد و به انجام رسد. البتّه آنان بر اساس اعتقادات صحیح یا فاسد خویش عمل می كنند. گاهى به نام بت‏ها وطاغوت‏ها وگاهى با نام خدا و به دست اولیاى خدا، كار را شروع می ‏كنند. چنانكه در جنگ خندق، اوّلین كلنگ را رسول خداصلى الله علیه وآله بر زمین زد.
«بسم ‏اللَّه الرّحمن الرّحیم» سر آغاز كتاب الهى است. «بسم‏ اللَّه» نه تنها در ابتداى قرآن، بلكه در آغاز تمام كتاب‏هاى آسمانى بوده است. در سر لوحه‏ ى كار و عمل همه‏ ى انبیا «بسم‏ اللَّه» قرار داشت. وقتى كشتى حضرت نوح در میان امواج طوفان به راه افتاد، نوح علیه السلام به یاران خود گفت: سوار شوید كه «بسم ‏اللَّه مجراها و مرساها» یعنى حركت و توقّف این كشتى با نام خداست. حضرت سلیمان‏ علیه السلام نیز وقتى ملكه سبا را به ایمان فراخواند، دعوتنامه خود را با جمله‏ ى «بسم ‏اللَّه الرّحمن الرّحیم» آغاز نمود.
حضرت على علیه السلام فرمود: «بسم ‏اللّه »، مایه بركت كارها و ترك آن موجب نافرجامى است. همچنین آن حضرت به شخصى كه جمله‏ ى «بسم ‏اللَّه» را می ‏نوشت، فرمود: «جَوِّدها» آنرا نیكو بنویس.
بر زبان آوردن «بسم ‏اللَّه» در شروع هر كارى سفارش شده است؛ در خوردن و خوابیدن ونوشتن، سوارشدن بر مركب ومسافرت وبسیارى كارهاى دیگر. حتّى اگر حیوانى بدون نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است و این رمز آن است كه خوراك انسان‏هاى هدف‏دار و موحّد نیز باید جهت الهى داشته باشد.
در حدیث مى‏خوانیم: «بسم ‏اللَّه» را فراموش نكن، حتّى در نوشتن یك بیت شعر. و روایاتى در پاداش كسى كه اوّلین بار «بسم ‏اللَّه» را به كودك یاد بدهد، وارد شده است.
امامان معصوم ‏علیهم السلام اصرار داشتند كه در نماز، بسم ‏اللَّه را بلند بگویند. امام باقرعلیه السلام در مورد كسانى كه «بسم ‏اللَّه» را در نماز نمى ‏خواندند و یا جزء سوره نمى ‏شمردند، مى ‏فرمود: «سَرقوا اكرم آیة» بهترین آیه قرآن را به سرقت بردند. در سنن بیهقى در ضمن حدیثى آمده است: چرا بعضى «بسم ‏اللَّه» را جزء سوره قرار نداده ‏اند!
شهید مطهّرى‏ قدس سره در تفسیر سوره حمد، ابن عباس، عاصم، كسایى، ابن‏عمر، ابن‏زبیر، عطاء، ابن‏طاووس، فخررازى وسیوطى را از جمله كسانى معرّفى مى ‏كند كه بسم اللَّه را جزء سوره مى ‏دانستند.
در تفسیر قرطبى از امام صادق ‏علیه السلام نقل شده است: «بسم ‏اللَّه» تاج سوره ‏هاست. تنها در آغاز سوره برائت (سوره توبه) «بسم ‏اللَّه» نیامده و این به فرموده حضرت على علیه السلام به خاطر آن است كه «بسم ‏اللَّه» كلمه امان و رحمت است، واعلام برائت از كفّار و مشركان، با اظهار محبّت ورحمت سازگار نیست.
سیماى «بسم اللّه»
1. «بسم ‏اللَّه» نشانگر رنگ وصبغه ‏ى الهى وبیانگر جهت ‏گیرى توحیدى ماست.
2. «بسم ‏اللَّه» رمز توحید است وذكر نام دیگران به جاى آن رمز كفر، و قرین كردن نام خدا بانام دیگران، نشانه‏ ى شرك. نه در كنار نام خدا، نام دیگرى را ببریم ونه به جاى نام او.
3. «بسم ‏اللَّه» رمز بقا ودوام است. زیرا هرچه رنگ خدایى نداشته باشد، فانى است.
4. «بسم ‏اللَّه» رمز عشق به خدا وتوكّل به اوست. به كسى ‏كه رحمان و رحیم است عشق مى ‏ورزیم و كارمان را با توكّل به او آغاز مى ‏كنیم، كه بردن نام او سبب جلب رحمت است.
5. «بسم ‏اللَّه» رمز خروج از تكبّر و اظهار عجز به درگاه الهى است.
6. «بسم ‏اللَّه» گام اوّل در مسیر بندگى و عبودیّت است.
7. «بسم ‏اللَّه» مایه فرار شیطان است. كسى كه خدا را همراه داشت، شیطان در او مؤثّر نمى‏افتد.
8. «بسم ‏اللَّه» عامل قداست یافتن كارها و بیمه كردن آنهاست.
9. «بسم ‏اللَّه» ذكر خداست، یعنى خدایا! من تو را فراموش نكرده ‏ام.
10. «بسم ‏اللَّه» بیانگر انگیزه ماست، یعنى خدایا هدفم تو هستى نه مردم، نه طاغوت‏ها ونه جلوه ‏ها و نه هوس‏ها.
11. امام رضاعلیه السلام فرمود: «بسم ‏اللَّه» به اسم اعظم الهى، از سیاهى چشم به سفیدى آن نزدیك‏تر است.

BY هر روز با قرآن