دکتر حسین محمودی

زندگی و بینش تراژیک
دنیای پیرامون ما مملو از اتفاقات ناگوار و ناخوشایندی‌ست که گاه آنچنان سوگناک و تحمل‌ناپذیرند که برای نشان دادن شدت اندوه‌باری‌شان، از آنها به عنوان «امری تراژیک» یاد می‌کنیم. باری! ما به چنین جهان آشوبناکی پرتاب شده‌ایم.
چنانچه از دیدی وسیع بنگریم، خبر تلخ بزرگ این است که دور گردون بر وفق مراد ما آدمیان نمی‌گردد، اما صرف این موضوع تراژیک به شمار نمی‌آید، بلکه این نوع نگاه ما، شیوۀ تعبیر و تفسیر ما و نوع واکنش ماست که آن را تبدیل به بینشی تراژیک به جهان و زندگی می‌کند.
به تعبیر «جان مورل» ما می‌توانیم جهان و زندگی خود را «تراژیک» یا «کمیک» ببینیم. پس تراژدی و کمدی نه صرفاً به عنوان دو گونۀ ادبی بلکه به عنوان دو شیوۀ نگرش به چیزها یا دو نوع جهان‌بینی قابل بررسی هستند. به عنوان دو روش متضاد پردازش و ارزیابی تجربه‌های انسانی. پس «تراژدی» فقط در خود مصیبت نهفته نیست، بلکه حاصل تفسیری است که ما از آن می‌کنیم.
زمانی که این بینش تلاش می‌کند به یک فرم هنری دست یابد سبک هنری «تراژدی» زاده می‌شود. تراژدی یک فرم هنری است که نابسامانی‌های اندوه‌بار جهان پیرامون را به تصویر می کشد. «تراژدی» آگاهی ما از رنج زیستن در جهان، و سر و کله زدن با آن است. پس تراژدی پیش و بیش از آن که یک فرم هنری باشد،‌ یک نگرش خاص به زندگی و جهان است.
پرسش‌هایی که در این مورد رودرروی ما قرار می گیرند، از این قرارند:
بهترین واکنش به «امر تراژیک» چیست؟ آیا می‌توان گفت که زندگی از بیخ و بن سرشتی تراژیک دارد؟ «بینش تراژیک» در چه چیزهایی با «نگرش کمیک» مشترک است؟ و در چه مواردی اختلاف بنیادی دارد؟ هر کدام از این دو نگرش (تراژیک و کمیک) چه چیزهایی به ما می‌آموزند؟ و به کدام ‌نیازهای ما پاسخ می‌دهند؟ در طول تاریخ چه استفاده‌ها و یا سوءاستفاده‌هایی از این دو نگرش شده است؟
غایت و کارکرد فرم هنری تراژدی چیست؟ این فرم هنری چه تاثیری بر زندگی ما دارد و چه کمکی به ما می‌کند؟
این پرسشها در طول تاریخ ذهن اندیشمندان بزرگی را به خود مشغول داشته است.
من - حسین محمودی - در کنار دو دوست اندیشمند و بزرگوارم آقایان دکتر محمدرضا سرگلزایی و دکتر محسن یارمحمدی تلاش می‌کنیم در این وبینار با چنین پرسشهایی دست و پنجه نرم کنیم.

@DrHosseinMahmoudi

www.tgoop.com/DrHosseinMahmoudi/1106

2.18K viewsadmin 👩‍💼, Oct 23, 2021 at 12:55

زندگی و بینش تراژیک
دنیای پیرامون ما مملو از اتفاقات ناگوار و ناخوشایندی‌ست که گاه آنچنان سوگناک و تحمل‌ناپذیرند که برای نشان دادن شدت اندوه‌باری‌شان، از آنها به عنوان «امری تراژیک» یاد می‌کنیم. باری! ما به چنین جهان آشوبناکی پرتاب شده‌ایم.
چنانچه از دیدی وسیع بنگریم، خبر تلخ بزرگ این است که دور گردون بر وفق مراد ما آدمیان نمی‌گردد، اما صرف این موضوع تراژیک به شمار نمی‌آید، بلکه این نوع نگاه ما، شیوۀ تعبیر و تفسیر ما و نوع واکنش ماست که آن را تبدیل به بینشی تراژیک به جهان و زندگی می‌کند.
به تعبیر «جان مورل» ما می‌توانیم جهان و زندگی خود را «تراژیک» یا «کمیک» ببینیم. پس تراژدی و کمدی نه صرفاً به عنوان دو گونۀ ادبی بلکه به عنوان دو شیوۀ نگرش به چیزها یا دو نوع جهان‌بینی قابل بررسی هستند. به عنوان دو روش متضاد پردازش و ارزیابی تجربه‌های انسانی. پس «تراژدی» فقط در خود مصیبت نهفته نیست، بلکه حاصل تفسیری است که ما از آن می‌کنیم.
زمانی که این بینش تلاش می‌کند به یک فرم هنری دست یابد سبک هنری «تراژدی» زاده می‌شود. تراژدی یک فرم هنری است که نابسامانی‌های اندوه‌بار جهان پیرامون را به تصویر می کشد. «تراژدی» آگاهی ما از رنج زیستن در جهان، و سر و کله زدن با آن است. پس تراژدی پیش و بیش از آن که یک فرم هنری باشد،‌ یک نگرش خاص به زندگی و جهان است.
پرسش‌هایی که در این مورد رودرروی ما قرار می گیرند، از این قرارند:
بهترین واکنش به «امر تراژیک» چیست؟ آیا می‌توان گفت که زندگی از بیخ و بن سرشتی تراژیک دارد؟ «بینش تراژیک» در چه چیزهایی با «نگرش کمیک» مشترک است؟ و در چه مواردی اختلاف بنیادی دارد؟ هر کدام از این دو نگرش (تراژیک و کمیک) چه چیزهایی به ما می‌آموزند؟ و به کدام ‌نیازهای ما پاسخ می‌دهند؟ در طول تاریخ چه استفاده‌ها و یا سوءاستفاده‌هایی از این دو نگرش شده است؟
غایت و کارکرد فرم هنری تراژدی چیست؟ این فرم هنری چه تاثیری بر زندگی ما دارد و چه کمکی به ما می‌کند؟
این پرسشها در طول تاریخ ذهن اندیشمندان بزرگی را به خود مشغول داشته است.
من - حسین محمودی - در کنار دو دوست اندیشمند و بزرگوارم آقایان دکتر محمدرضا سرگلزایی و دکتر محسن یارمحمدی تلاش می‌کنیم در این وبینار با چنین پرسشهایی دست و پنجه نرم کنیم.

@DrHosseinMahmoudi

BY دکتر حسین محمودی