انجمن ادبیات داستانی دریچه

Forwarded from Marzi Ganji

#اخبار‌دریچه

رمان «وسترن لین» ضربان‌های روحِ خانواده‌ای است که در سکوت، شکست‌ها و امیدهایشان را تاب می‌آورند.
صبا صحبتی، مترجم و منتقد در یادداشتی بر رمان «وسترن لین» اثر چنتا مارو نوشته است: «وسترن لین»، نخستین رمان چتنا مارو نویسنده بریتانیایی هندی‌تبار، که در سال ۲۰۲۳ منتشر شده و اکنون با ترجمه محمدرضا جوانیان از سوی نشر نون در دسترس خوانندگان فارسی‌زبان قرار گرفته، روایتی کوتاه، پرکشش و ظریف است درباره غم، پیوند میان خواهران و تلاش دختری ورزشکار برای عبور از مرزهای توانایی‌هایش. این اثر تحسین‌شده به فهرست نهایی جایزه بوکر راه یافت، در فهرست بلند جایزه ادبی زنان قرار گرفت، از سوی نیویورک تایمز به‌عنوان یکی از کتاب‌های برگزیده سال معرفی شد و در فهرست بهترین کتاب‌های سالِ گاردین، رادیو ملی آمریکا و کِرکِس نیز جای گرفت. آراویند آدیگا، نویسنده هندی و برنده جایزه بوکر برای رمان «ببر سفید»، درباره آن می‌گوید: «داستانی که همچون شعری لطیف و صمیمی آغاز می‌شود، به‌تدریج گسترش می‌یابد و به اثری وسیع، ژرف و پرطنین همچون سمفونی‌ای باشکوه بدل می‌شود. به بیان دیگر، این اثر درخشان است و خواننده دلش می‌خواهد بارها و بارها آن را بخواند.»
«وسترن لین» اثری کم‌حجم اما بزرگ است؛ بزرگ نه به آن خاطر که مثل «در جستجوی زمان از دست‌رفته»‌ی پروست شرح مفصلی است بر رویدادهای زندگی راوی، نه به آن خاطر که مثل «هملت» و «مکبثِ» شکسپیر روایت پادشاهان و شاهزادگان و نجیب‌زادگان است، بلکه به این دلیل که خواننده‌اش را با شخصیت‌هایی مواجه می‌سازد که با چالشی بزرگ دست‌وپنجه نرم می‌کنند: تنهایی. تنهایی آدم‌های «وسترن لین» شاید از تنهایی آنتوان روکانتن در «تهوعِ» سارتر هم عمیق‌تر و غریب‌تر باشد؛ چون آنجا آنتوان می‌گوید که «من تنها هستم در میان این صداهای شاد و پر از منطق. تمام این موجودات زمان‌شان را صرف توضیح دادن می‌کنند و در نهایت شادمان نتیجه‌گیری می‌کنند که با یکدیگر موافقند.» در «وسترن لین» حتی کسی نیست که زمانش را صرف توضیح دادن کند چون هر یک از اعضای این خانواده گلیم خودش را نیز نمی‌تواند از آب بیرون بکشد چه برسد به آنکه تسلی خاطر دیگران باشد: یک تنهایی جمعی.
isna.ir/xdTZ5s
@daricheh93
dariche93.ir

www.tgoop.com/Daricheh93/29884

186 viewsAug 27 at 17:48

#اخبار‌دریچه

رمان «وسترن لین» ضربان‌های روحِ خانواده‌ای است که در سکوت، شکست‌ها و امیدهایشان را تاب می‌آورند.
صبا صحبتی، مترجم و منتقد در یادداشتی بر رمان «وسترن لین» اثر چنتا مارو نوشته است: «وسترن لین»، نخستین رمان چتنا مارو نویسنده بریتانیایی هندی‌تبار، که در سال ۲۰۲۳ منتشر شده و اکنون با ترجمه محمدرضا جوانیان از سوی نشر نون در دسترس خوانندگان فارسی‌زبان قرار گرفته، روایتی کوتاه، پرکشش و ظریف است درباره غم، پیوند میان خواهران و تلاش دختری ورزشکار برای عبور از مرزهای توانایی‌هایش. این اثر تحسین‌شده به فهرست نهایی جایزه بوکر راه یافت، در فهرست بلند جایزه ادبی زنان قرار گرفت، از سوی نیویورک تایمز به‌عنوان یکی از کتاب‌های برگزیده سال معرفی شد و در فهرست بهترین کتاب‌های سالِ گاردین، رادیو ملی آمریکا و کِرکِس نیز جای گرفت. آراویند آدیگا، نویسنده هندی و برنده جایزه بوکر برای رمان «ببر سفید»، درباره آن می‌گوید: «داستانی که همچون شعری لطیف و صمیمی آغاز می‌شود، به‌تدریج گسترش می‌یابد و به اثری وسیع، ژرف و پرطنین همچون سمفونی‌ای باشکوه بدل می‌شود. به بیان دیگر، این اثر درخشان است و خواننده دلش می‌خواهد بارها و بارها آن را بخواند.»
«وسترن لین» اثری کم‌حجم اما بزرگ است؛ بزرگ نه به آن خاطر که مثل «در جستجوی زمان از دست‌رفته»‌ی پروست شرح مفصلی است بر رویدادهای زندگی راوی، نه به آن خاطر که مثل «هملت» و «مکبثِ» شکسپیر روایت پادشاهان و شاهزادگان و نجیب‌زادگان است، بلکه به این دلیل که خواننده‌اش را با شخصیت‌هایی مواجه می‌سازد که با چالشی بزرگ دست‌وپنجه نرم می‌کنند: تنهایی. تنهایی آدم‌های «وسترن لین» شاید از تنهایی آنتوان روکانتن در «تهوعِ» سارتر هم عمیق‌تر و غریب‌تر باشد؛ چون آنجا آنتوان می‌گوید که «من تنها هستم در میان این صداهای شاد و پر از منطق. تمام این موجودات زمان‌شان را صرف توضیح دادن می‌کنند و در نهایت شادمان نتیجه‌گیری می‌کنند که با یکدیگر موافقند.» در «وسترن لین» حتی کسی نیست که زمانش را صرف توضیح دادن کند چون هر یک از اعضای این خانواده گلیم خودش را نیز نمی‌تواند از آب بیرون بکشد چه برسد به آنکه تسلی خاطر دیگران باشد: یک تنهایی جمعی.
isna.ir/xdTZ5s
@daricheh93
dariche93.ir

BY انجمن ادبیات داستانی دریچه