کانال رسمی کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران

اعدام و زخم‌های ماندگار بر دل کودکان

✍️ #رضا_محمدحسینی از زندان قزلحصار

دوشنبه ۱۷ شهریور ماه ۱۴۰۴، فرزندان #بابک_شهبازی، زندانی محکوم به اعدام، به ملاقات او آمده بودند. دخترش ۱۸ ساله و پسرش ۱۲ ساله است.
پسرش با دستان کوچکش برای پدرش نقاشی کشیده بود: نقشه‌ای از ایران، قلبی سرخ، و تصویر ساده‌ای از خودش و پدرش با نوشته‌ای کودکانه: «بابا دوستت دارم.»

وقتی این نقاشی‌ها را گرفتم و نگاه کردم، به اتاقی رفتم و بی‌اختیار گریستم.
از پشت شیشه‌های بهداری توانستم لحظه‌ای آن‌ها را ببینم، اما نتوانستم جلو بروم و در آغوششان بگیرم. تصویر آن چشم‌ها و آن صورت‌های معصوم، قلبم را می‌فشارد. تنها یک فکر آزارم می‌دهد: اگر بابک را اعدام کنند، قلب این کودکان تا ابد پر از اندوهی خواهد شد که هیچ‌گاه از یادشان نمی‌رود.

اعدام فقط به معنای گرفتن جان یک انسان نیست؛ این حکم خانواده‌ها را نابود می‌کند و بر روان فرزندان اعدامیان زخم‌هایی عمیق و ماندگار می‌گذارد. کودکی که پدرش اعدام می‌شود یا با غیاب ناگهانی او بزرگ می‌شود، با دنیایی از پرسش‌های بی‌پاسخ، خشم فروخورده و غمی پایان‌ناپذیر وارد زندگی می‌شود.

جامعه ما باید بداند که اعدام تنها یک مجازات نیست، بلکه بازتولید چرخه خشونت است. وقتی یک پدر یا مادر جان خود را در پای طناب دار از دست می‌دهد، کودکان او در حقیقت قربانیان پنهان این حکم هستند. آنان در بزرگسالی با خاطره تلخ محرومیت و خشم زیسته، بار مضاعفی بر دوش خواهند داشت؛ باری که می‌توانست هرگز شکل نگیرد.

من، رضا محمدحسینی، از زندان قزلحصار این حقیقت را شهادت می‌دهم: هر بار که طناب دار بر گردن انسانی انداخته می‌شود، در چشم‌های کودکانی که عزیزشان را از دست داده‌اند، زندگی فرو می‌ریزد. اعدام نه عدالت است و نه آرامش برای جامعه می‌آورد. آنچه باقی می‌ماند، فقط نسل‌هایی زخمی است که با رنج و خشم بزرگ می‌شوند.

این موضوع فارغ از این است که اصولاً روند دادرسی عادلانه‌ای در جمهوری اسلامی نداریم و بسیاری از احکام نه بر اساس مستندات، بلکه بر اساس اعتراف اجباری و پرونده‌سازی بازجویان صادر می‌شود.


#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

www.tgoop.com/CFPPI3/29302

60 viewsSep 10 at 08:05

اعدام و زخم‌های ماندگار بر دل کودکان

✍️ #رضا_محمدحسینی از زندان قزلحصار

دوشنبه ۱۷ شهریور ماه ۱۴۰۴، فرزندان #بابک_شهبازی، زندانی محکوم به اعدام، به ملاقات او آمده بودند. دخترش ۱۸ ساله و پسرش ۱۲ ساله است.
پسرش با دستان کوچکش برای پدرش نقاشی کشیده بود: نقشه‌ای از ایران، قلبی سرخ، و تصویر ساده‌ای از خودش و پدرش با نوشته‌ای کودکانه: «بابا دوستت دارم.»

وقتی این نقاشی‌ها را گرفتم و نگاه کردم، به اتاقی رفتم و بی‌اختیار گریستم.
از پشت شیشه‌های بهداری توانستم لحظه‌ای آن‌ها را ببینم، اما نتوانستم جلو بروم و در آغوششان بگیرم. تصویر آن چشم‌ها و آن صورت‌های معصوم، قلبم را می‌فشارد. تنها یک فکر آزارم می‌دهد: اگر بابک را اعدام کنند، قلب این کودکان تا ابد پر از اندوهی خواهد شد که هیچ‌گاه از یادشان نمی‌رود.

اعدام فقط به معنای گرفتن جان یک انسان نیست؛ این حکم خانواده‌ها را نابود می‌کند و بر روان فرزندان اعدامیان زخم‌هایی عمیق و ماندگار می‌گذارد. کودکی که پدرش اعدام می‌شود یا با غیاب ناگهانی او بزرگ می‌شود، با دنیایی از پرسش‌های بی‌پاسخ، خشم فروخورده و غمی پایان‌ناپذیر وارد زندگی می‌شود.

جامعه ما باید بداند که اعدام تنها یک مجازات نیست، بلکه بازتولید چرخه خشونت است. وقتی یک پدر یا مادر جان خود را در پای طناب دار از دست می‌دهد، کودکان او در حقیقت قربانیان پنهان این حکم هستند. آنان در بزرگسالی با خاطره تلخ محرومیت و خشم زیسته، بار مضاعفی بر دوش خواهند داشت؛ باری که می‌توانست هرگز شکل نگیرد.

من، رضا محمدحسینی، از زندان قزلحصار این حقیقت را شهادت می‌دهم: هر بار که طناب دار بر گردن انسانی انداخته می‌شود، در چشم‌های کودکانی که عزیزشان را از دست داده‌اند، زندگی فرو می‌ریزد. اعدام نه عدالت است و نه آرامش برای جامعه می‌آورد. آنچه باقی می‌ماند، فقط نسل‌هایی زخمی است که با رنج و خشم بزرگ می‌شوند.

این موضوع فارغ از این است که اصولاً روند دادرسی عادلانه‌ای در جمهوری اسلامی نداریم و بسیاری از احکام نه بر اساس مستندات، بلکه بر اساس اعتراف اجباری و پرونده‌سازی بازجویان صادر می‌شود.


#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

BY کانال رسمی کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران