tgoop.com/CFPPI3/28225
Last Update:
شعری از وریشه مرادی ، دکلمه شده با صدای خودش، در شب پیش از بمباران اوین
اگر روزی صدایم نیامد،
نپرس کجا رفتهام.
بعضی صداها، پس از خاموشی تازه شنیده میشوند.
من جایی نرفتهام،
تنها شکلِ حضورم را
به چیزی بینام، بیصدا، اما زندهتر سپردم.
اگر در لحظهای مکث کردی،
واژهای تو را به سکوت کشاند،
یا اندیشهای ناتمام ماند،
و چیزی بیدلیل در درونت نجوا کرد،
شاید من همانجا باشم.
نه بهعنوانِ کسی که بود،
بلکه چیزی که فهمیده شد.
به دنبالم نگرد؛
من از مسیرها عبور کردم،
نه برای رفتن،
که برای معنا گرفتن.
آنچه از من باقی میماند،
نه خودم است، نه صدایم،
بلکه سوالیست
که در ذهن تو باقی میماند.
و همین کافیست.
وریشه مرادی — خرداد ۱۰۴۴
«یک شب قبل از اینکه بمبارانم کنند، این را نوشتم.»
📌کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
#وریشه_مرادی
#صدایی_پس_از_خاموشی
#نه_به_اعدام
@cfppi
BY کانال رسمی کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران
Share with your friend now:
tgoop.com/CFPPI3/28225