تغییر اقلیم و آلودگی هوا

‍ ‍ 💧از تراکم‌فروشی تا بی‌آبی؛ چرخه‌ی معیوب مدیریت شهری

تهرانِ امروز، با جمعیتی بیش از ۱۳ میلیون نفر (یعنی حدود پنج میلیون نفر فراتر از ظرفیت مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران)، به نماد روشنی از مدیریت ناپایدار شهری در کشور بدل شده است.

شورایی که متشکل از عالی‌ترین مقامات اجرایی کشور از جمله وزیر راه و شهرسازی، وزیر کشور، وزیر نیرو، وزیر جهاد کشاورزی، رئیس سازمان برنامه و بودجه، رئیس سازمان حفاظت محیط زیست و دیگر مسئولان ارشد است و به منظور ایجاد محیط‌زیست مطلوب شهری و اعتلای هنر و معماری و فرهنگ ایرانی تشکیل شده است، در سال ۱۳۸۷ سقف جمعیت‌پذیری پایتخت را ۸.۵ میلیون نفر اعلام کرده بود.

اما آنچه امروز می‌بینیم، عبور آشکار از این سقف است و نکته تأسف‌بار آن‌که نه تحت فشار عوامل بیرونی، بلکه دقیقاً با تصمیمات و اقدامات همان نهادهایی که خود در این شورا عضویت دارند!

شهرداری تهران که باید مجری مصوبات شورا باشد، سالانه هزاران میلیارد تومان از محل فروش غیرقانونی تراکم، کسب درآمد می‌کند، گویی توسعه‌ی شهر را نه اقلیم و ظرفیت‌های طبیعی، بلکه بودجه و تراز مالی شهرداری‌ها تعریف می‌کنند!

وزارت نیرو نیز به‌عنوان یکی از اعضای تشکیل دهنده‌ی شورا، به جای آنکه به وظیفه‌ی ذاتی خود در شورا که همانا اجرای مصوبات آن است، عمل نماید، در قالب بازوی اجرایی شهرداری و با رویکرد سیاست تامین محور، به دنبال تامین آب جمعیت رو به ازدیاد پایتخت است.

این دوگانگی در گفتار و رفتار، اکنون به یکی از خصایص رایج مدیریت شهری در کشور تبدیل شده است.

نتیجه‌ی این تضاد ساختاری، امروز در کالبد پایتخت به‌ وضوح مشهود است؛ فرونشست زمین، کاهش سطح آب‌های زیرزمینی و نابودی درصد بالایی از باغات و فضاهای سبز اطراف تهران در کمتر از دو دهه. هشدارهای سازمان محیط‌زیست نیز که از جمله اعضای شوراست، در غیاب اراده‌ی عملی، راه به جایی نبرده‌ است.

اما بحران فقط به تهران محدود نمانده است، توسعه‌ی بی‌ضابطه در پایتخت، حالا یقه‌ی سایر استان‌ها را هم گرفته است. برای تأمین منابع آبیِ مصرف‌زده‌ی تهران، پروژه‌های انتقال آب از استان‌های مجاور صورت پذیرفته و متاسفانه همچنان ادامه‌ دارد، آخرین مورد آن، انتقال ۲۵۵ میلیون متر مکعب حقابه‌ی استان قزوین از سد طالقان به تهران است.

استان‌هایی که خود با محدودیت‌های جدی منابع مواجه‌اند. این روند نگران‌کننده، به جای کاهش بحران، آن را در پهنه‌ای گسترده‌تر توزیع کرده و عملاً به سیاستی ضدپایدار بدل شده است. تهران به‌جای اصلاح درون، به بیرون دست درازی کرده و به این ترتیب، پایداری سرزمینی دیگر استان‌ها را نیز با تهدید بنیادین مواجه ساخته است.

❓پرسش اصلی اینجاست: وقتی خود اعضای شورای عالی شهرسازی و معماری، قانون‌گذاران قانون‌شکن و ناقضان اصلی مصوبات آن هستند، چه نهادی باید نظارت مؤثر بر اجرای سیاست‌ها را بر عهده گیرد؟
شورایی که ضمانت اجرایی نداشته و پاسخ‌گو نباشد، نه تنها مسأله‌ای را حل نمی‌کند، بلکه خود، بخشی از مسأله می‌شود.

تا زمانی که اصولی چون «آمایش سرزمین»، «پایداری محیط زیستی» و «عدالت بین‌نسلی» جای خود را به منافع کوتاه‌ مدت مالی و سیاسی دهند، نه فقط تهران، بلکه کشور در سراشیبی زیست‌ناپذیری قرار خواهد گرفت، آنچنان که شاهد آنیم!

نویسنده: #محمد_نوری، کارشناس ارشد مدیریت منابع آب
تماس با نویسنده:
@Mn_1091

#آب
#ابربحران_آب
#بحران_آب
#انتقال_آب
#قزوین
#تهران

کانال تغییر اقلیم و آلودگی هوا 🍀🍀🍀
ID: https://www.tgoop.com/CC_AP

👍11❤3

www.tgoop.com/CC_AP/2254

1.23K viewsedited  Aug 5 at 03:28

‍ ‍ 💧از تراکم‌فروشی تا بی‌آبی؛ چرخه‌ی معیوب مدیریت شهری

تهرانِ امروز، با جمعیتی بیش از ۱۳ میلیون نفر (یعنی حدود پنج میلیون نفر فراتر از ظرفیت مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران)، به نماد روشنی از مدیریت ناپایدار شهری در کشور بدل شده است.

شورایی که متشکل از عالی‌ترین مقامات اجرایی کشور از جمله وزیر راه و شهرسازی، وزیر کشور، وزیر نیرو، وزیر جهاد کشاورزی، رئیس سازمان برنامه و بودجه، رئیس سازمان حفاظت محیط زیست و دیگر مسئولان ارشد است و به منظور ایجاد محیط‌زیست مطلوب شهری و اعتلای هنر و معماری و فرهنگ ایرانی تشکیل شده است، در سال ۱۳۸۷ سقف جمعیت‌پذیری پایتخت را ۸.۵ میلیون نفر اعلام کرده بود.

اما آنچه امروز می‌بینیم، عبور آشکار از این سقف است و نکته تأسف‌بار آن‌که نه تحت فشار عوامل بیرونی، بلکه دقیقاً با تصمیمات و اقدامات همان نهادهایی که خود در این شورا عضویت دارند!

شهرداری تهران که باید مجری مصوبات شورا باشد، سالانه هزاران میلیارد تومان از محل فروش غیرقانونی تراکم، کسب درآمد می‌کند، گویی توسعه‌ی شهر را نه اقلیم و ظرفیت‌های طبیعی، بلکه بودجه و تراز مالی شهرداری‌ها تعریف می‌کنند!

وزارت نیرو نیز به‌عنوان یکی از اعضای تشکیل دهنده‌ی شورا، به جای آنکه به وظیفه‌ی ذاتی خود در شورا که همانا اجرای مصوبات آن است، عمل نماید، در قالب بازوی اجرایی شهرداری و با رویکرد سیاست تامین محور، به دنبال تامین آب جمعیت رو به ازدیاد پایتخت است.

این دوگانگی در گفتار و رفتار، اکنون به یکی از خصایص رایج مدیریت شهری در کشور تبدیل شده است.

نتیجه‌ی این تضاد ساختاری، امروز در کالبد پایتخت به‌ وضوح مشهود است؛ فرونشست زمین، کاهش سطح آب‌های زیرزمینی و نابودی درصد بالایی از باغات و فضاهای سبز اطراف تهران در کمتر از دو دهه. هشدارهای سازمان محیط‌زیست نیز که از جمله اعضای شوراست، در غیاب اراده‌ی عملی، راه به جایی نبرده‌ است.

اما بحران فقط به تهران محدود نمانده است، توسعه‌ی بی‌ضابطه در پایتخت، حالا یقه‌ی سایر استان‌ها را هم گرفته است. برای تأمین منابع آبیِ مصرف‌زده‌ی تهران، پروژه‌های انتقال آب از استان‌های مجاور صورت پذیرفته و متاسفانه همچنان ادامه‌ دارد، آخرین مورد آن، انتقال ۲۵۵ میلیون متر مکعب حقابه‌ی استان قزوین از سد طالقان به تهران است.

استان‌هایی که خود با محدودیت‌های جدی منابع مواجه‌اند. این روند نگران‌کننده، به جای کاهش بحران، آن را در پهنه‌ای گسترده‌تر توزیع کرده و عملاً به سیاستی ضدپایدار بدل شده است. تهران به‌جای اصلاح درون، به بیرون دست درازی کرده و به این ترتیب، پایداری سرزمینی دیگر استان‌ها را نیز با تهدید بنیادین مواجه ساخته است.

❓پرسش اصلی اینجاست: وقتی خود اعضای شورای عالی شهرسازی و معماری، قانون‌گذاران قانون‌شکن و ناقضان اصلی مصوبات آن هستند، چه نهادی باید نظارت مؤثر بر اجرای سیاست‌ها را بر عهده گیرد؟
شورایی که ضمانت اجرایی نداشته و پاسخ‌گو نباشد، نه تنها مسأله‌ای را حل نمی‌کند، بلکه خود، بخشی از مسأله می‌شود.

تا زمانی که اصولی چون «آمایش سرزمین»، «پایداری محیط زیستی» و «عدالت بین‌نسلی» جای خود را به منافع کوتاه‌ مدت مالی و سیاسی دهند، نه فقط تهران، بلکه کشور در سراشیبی زیست‌ناپذیری قرار خواهد گرفت، آنچنان که شاهد آنیم!

نویسنده: #محمد_نوری، کارشناس ارشد مدیریت منابع آب
تماس با نویسنده:
@Mn_1091

#آب
#ابربحران_آب
#بحران_آب
#انتقال_آب
#قزوین
#تهران

کانال تغییر اقلیم و آلودگی هوا 🍀🍀🍀
ID: https://www.tgoop.com/CC_AP

BY تغییر اقلیم و آلودگی هوا