مرکزِ آموزشِ زبانِ فارسیِ دانشگاهِ شهید بهشتی

طنین صدای اسطوره ها در روزگار ما

به بهانه زادروز استاد دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور

عباس احمدوند
دانشیار تاریخ و تمدن ملل اسلامی دانشگاه شهید بهشتی


در روزگار غریبی زندگی می کنیم.دشواری ها و گرفتاری های زندگی روزمره رنگ کرونا به خود گرفته و چون آنها را لمس می کنی، تار و پودشان از تورم است و گرانی.چندان سر در گریبان خویش فرو برده ایم که با مقوله هایی چون فرهنگ، هنر، عشق، عرفان و مانند آن غریبه شده ایم.گویا در خلایی پرتاب شده ایم که هیچ نسبتی با پیش و پس خود ندارد.ما آدمیان، امروزه حافظه خود را هم در گوشه ای نهان کرده ایم و چون سرگرم گذران هستیم و بس، سراغی از خود، کیستی خود و آنچه بوده ایم و باید باشیم،نمی گیریم.شاهنامه و رستم و سهرابش، آرش و جان نهاده بر کمانش، سیاوش و سوگ جاودانش، در یادمان نیست.تصویر ایران، شعر، حماسه و اسطوره ققنوس وارش در پیش چشمان غبار آلود است.در پس پشت ذهنمان از بزرگان و نامداران علم و ادب این کهن مرز و بوم، خاطراتی داریم، اما برای معرفی و بازشناسی آنان، چندان خطر نمی کنیم.گویی مالکان خانه ای قدیمی هستیم که در پستوها و اندرونش، گوهرهایی انبوه، اما خاک گرفته افتاده، ولی کسی دل و دماغ این را ندارد که این غبار از دامن این گوهرها برگیرد و درخشش آنها را به نسل امروز بنمایاند تا که انگیزه و امید بگیرند و در کار گره گشایی وارد شوند.صحنه ای که در ذهن ماست و پیش چشمان این است، با وجود این،اگر لختی درنگ کنیم، خواهیم دید هنوز کسانی هستند که ناامید نشده اند و در غبارگیری از میراث و سنت فرهنگی ما می کوشند.
به روزگار بی خدایان، هنوز هم خدایی هست.
در این سکوت نفس گیر
صدای آشنایی هست.
استاد ابوالقاسم اسماعیل پور در زمره و از جمله چنین دانشی مردان، فرهنگ شناسان، ادبا و نویسندگانی است که هنوز از پای ننشسته و می کوشد و می جوشد.او که پرورده سنت ریشه دار آموزشی ایران و آشنا با آموزه های علمی دنیای مدرن است، یادآور و خلف صالح بزرگان علم و ادب معاصر ایران است.اسماعیل پور یک فرهنگ شناس درجه اول؛ ادیبی جامع الاطراف، شاعری خوش قریحه؛ نویسنده توانمند و مترجمی قدرتمند است که هر روزش کار است و تولید و معرفت افزایی و روشنایی بخشی.هر روز او سرشار است از سخن گفتن، سخن تازه گفتن، ترجمه یا تالیفی تازه را منتشر کردن و از همه مهم تر نسلی تازه از جوانان را پروردن است.در این سال ها شاهد بوده ام که در دانشگاه، در عرصه های مدیریت پژوهشی، همیشه پیشرو و جریان ساز بوده است.هر جا که وارد شده، اثر بخش بوده و از آن دسته اندیشمندان نبوده که فقط در مقام سخن، حاضر باشد.او پژوهشگری آشنا با مسائل روز است که در پی بازشناسی تطبیقی فرهنگ ستبر و تناور ایران است.استادی توانمند و شاگرد نواز است که پیش از همه و بیش از همه، دوست صمیمی و قدیمی دانشجویان سابق و استادان لاحق است.نویسنده ای است که در فضای گفتمان عمومی، حضور و تاثیر فراوان دارد.اندیشمند و ادیبی است که نگاهی به وسعت جهان دارد و در شرق و غرب عالم شناخته شده است.به او و جد و جهد علمی او که می نگرم، انگیزه روزافزون می گیرم و به یاد می آورم که امثال او، نه تنها اسیر روزمرگی های معمول نشده اند که پیوسته در حال دمیدن روح و روحیه نوزایی، نوآفرینی، بازشناسی و بازآفرینی اند.استاد اسماعیل پور، تجسم امروزین عشق به ایران است و یکسره این عشق جاودان را به بیان اسطوره ای و جادویی خویش، در گوش تک تک ما می خواند و تکرار می کند.اشعار نغز او نیز بازنمایی هنری از همان عشق است.
برای این استاد گرامی تنی درست، کامی شاد و دلی خوش آرزو دارم و در آستانه زادروزش،امیدوارم سایه پر مهر او، پیوسته بر سر ما باشد.

@BeheshtiPersianLearningCenter

www.tgoop.com/BeheshtiPersianLearningCenter/366

617 viewsedited  Sep 6, 2020 at 10:06

طنین صدای اسطوره ها در روزگار ما

به بهانه زادروز استاد دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور

عباس احمدوند
دانشیار تاریخ و تمدن ملل اسلامی دانشگاه شهید بهشتی


در روزگار غریبی زندگی می کنیم.دشواری ها و گرفتاری های زندگی روزمره رنگ کرونا به خود گرفته و چون آنها را لمس می کنی، تار و پودشان از تورم است و گرانی.چندان سر در گریبان خویش فرو برده ایم که با مقوله هایی چون فرهنگ، هنر، عشق، عرفان و مانند آن غریبه شده ایم.گویا در خلایی پرتاب شده ایم که هیچ نسبتی با پیش و پس خود ندارد.ما آدمیان، امروزه حافظه خود را هم در گوشه ای نهان کرده ایم و چون سرگرم گذران هستیم و بس، سراغی از خود، کیستی خود و آنچه بوده ایم و باید باشیم،نمی گیریم.شاهنامه و رستم و سهرابش، آرش و جان نهاده بر کمانش، سیاوش و سوگ جاودانش، در یادمان نیست.تصویر ایران، شعر، حماسه و اسطوره ققنوس وارش در پیش چشمان غبار آلود است.در پس پشت ذهنمان از بزرگان و نامداران علم و ادب این کهن مرز و بوم، خاطراتی داریم، اما برای معرفی و بازشناسی آنان، چندان خطر نمی کنیم.گویی مالکان خانه ای قدیمی هستیم که در پستوها و اندرونش، گوهرهایی انبوه، اما خاک گرفته افتاده، ولی کسی دل و دماغ این را ندارد که این غبار از دامن این گوهرها برگیرد و درخشش آنها را به نسل امروز بنمایاند تا که انگیزه و امید بگیرند و در کار گره گشایی وارد شوند.صحنه ای که در ذهن ماست و پیش چشمان این است، با وجود این،اگر لختی درنگ کنیم، خواهیم دید هنوز کسانی هستند که ناامید نشده اند و در غبارگیری از میراث و سنت فرهنگی ما می کوشند.
به روزگار بی خدایان، هنوز هم خدایی هست.
در این سکوت نفس گیر
صدای آشنایی هست.
استاد ابوالقاسم اسماعیل پور در زمره و از جمله چنین دانشی مردان، فرهنگ شناسان، ادبا و نویسندگانی است که هنوز از پای ننشسته و می کوشد و می جوشد.او که پرورده سنت ریشه دار آموزشی ایران و آشنا با آموزه های علمی دنیای مدرن است، یادآور و خلف صالح بزرگان علم و ادب معاصر ایران است.اسماعیل پور یک فرهنگ شناس درجه اول؛ ادیبی جامع الاطراف، شاعری خوش قریحه؛ نویسنده توانمند و مترجمی قدرتمند است که هر روزش کار است و تولید و معرفت افزایی و روشنایی بخشی.هر روز او سرشار است از سخن گفتن، سخن تازه گفتن، ترجمه یا تالیفی تازه را منتشر کردن و از همه مهم تر نسلی تازه از جوانان را پروردن است.در این سال ها شاهد بوده ام که در دانشگاه، در عرصه های مدیریت پژوهشی، همیشه پیشرو و جریان ساز بوده است.هر جا که وارد شده، اثر بخش بوده و از آن دسته اندیشمندان نبوده که فقط در مقام سخن، حاضر باشد.او پژوهشگری آشنا با مسائل روز است که در پی بازشناسی تطبیقی فرهنگ ستبر و تناور ایران است.استادی توانمند و شاگرد نواز است که پیش از همه و بیش از همه، دوست صمیمی و قدیمی دانشجویان سابق و استادان لاحق است.نویسنده ای است که در فضای گفتمان عمومی، حضور و تاثیر فراوان دارد.اندیشمند و ادیبی است که نگاهی به وسعت جهان دارد و در شرق و غرب عالم شناخته شده است.به او و جد و جهد علمی او که می نگرم، انگیزه روزافزون می گیرم و به یاد می آورم که امثال او، نه تنها اسیر روزمرگی های معمول نشده اند که پیوسته در حال دمیدن روح و روحیه نوزایی، نوآفرینی، بازشناسی و بازآفرینی اند.استاد اسماعیل پور، تجسم امروزین عشق به ایران است و یکسره این عشق جاودان را به بیان اسطوره ای و جادویی خویش، در گوش تک تک ما می خواند و تکرار می کند.اشعار نغز او نیز بازنمایی هنری از همان عشق است.
برای این استاد گرامی تنی درست، کامی شاد و دلی خوش آرزو دارم و در آستانه زادروزش،امیدوارم سایه پر مهر او، پیوسته بر سر ما باشد.

@BeheshtiPersianLearningCenter

BY مرکزِ آموزشِ زبانِ فارسیِ دانشگاهِ شهید بهشتی