نحوہ صحیح
استفادہ از لوازم آرایشی🤗

تفاوت ظریفی بین کنترل کردن و مراقبت و مدیریت کردن هست
و تشخیص این تفاوت اغلب دشواره

شادمانی را تا وقتی در دستانت نگه‌داری،
همیشه کوچک به نظر می‌رسد،
ولی هنگامی که آن را از دست می‌دهی،
خواهی‌دید که چقدر بزرگ و ارزشمند است...

چقدر بودنتون قشنگہ
بہ رسم همیشگے مون مرسے ڪہ هستین ...🩷

اینکه بشقاب صبحونه ت رو قشنگ بچینی...
توی بطری آب، لیمو بندازی...

میشه شور زندگی...
به نظر بیهوده میاد؛
اما با همینا به زندگی وصل میشی.

‍ ‍ ‍ #اعتراض بخش مهمی از #رشد است. اعتراض بخشی از فرایند طولانیِ تبدیل شدن به فردی مستقل است. آن‌گاه که کودکان نوپا مدعی استقلال خود می‌شوند و فریاد می‌زنند "نه!"

اگر بخواهیم پدر و مادر کاملی باشیم، ناگزیر شکست خواهیم خورد. شکست‌های جزئی نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر هستند، بلکه بخش ضروری و پیچیده‌ای از رشد فرزندان ما هستند که آنها را به سمت #احساس_عاملیت سوق می‌دهد.

اصطلاح #مادر_نسبتا_خوب، اهمیت #ناکامی و اعتراض را به‌عنوان تجربیات رشدی حیاتی برای نوزادان برجسته می‌کند.
شکست‌های جزئی(برای مثال؛ نرساندن شیر به #نوزاد در لحظه‌ای که او احساس گرسنگی می‌کند) به #کودک کمک می‌کند تا به‌تدریج بفهمد باید نیازش را با مراقب درمیان بگذارد.

نوزاد گریه می‌کند تا به مادر یا مراقب خود بفهماند گرسنه است. وقتی مادر به گریه‌اش پاسخ می‌دهد و به او غذا می‌دهد، او با افتخار احساس عاملیت خود و قدرتش در تأثیرگذاری بر دنیا را کشف می‌کند.

همان‌طور که کودکان مستقل‌تر می‌شوند، شکل اعتراض آنها تکامل یافته و پیچیده‌تر می‌شود. آن روزها که گریه می‌کردند تا سیر شوند گذشت!
اکنون وقتی می‌گوییم زباله‌ها را بیرون بگذارید سر ما داد می‌زنند. آنها لباس‌هایی می‌پوشند که می‌دانند ما تأییدشان نمی‌کنیم.

آنها راه‌های خلاقانه‌ای برای #سرپیچی از ما پیدا می‌کنند و در حوزه‌های خاصی، از طریق این نوع شورش است که جدایی سالم را تجربه می‌کنند.

وقتی بچه‌ها علیه ما شورش می‌کنند این #احساسات را پیدا می‌کنند؛
-شجاعت؛ زیرا آنها خشم و عدم تأیید ما را برانگیخته و قوانین ما را به خطر می‌اندازند.
-تسلط/عاملیت؛ آنها با وجود محدودیت‌های ما، به این شکل نیازها و خواسته‌های خود را برآورده می‌کنند.
-غرور از آنچه به دست آورده‌اند؛ و احساس هویتی که در خودِ عمل شورش نهفته است.

#استقلال می‌تواند برای کودک و والدین، یک فرایند ترسناک باشد. پرواضح است که کودکان به والدین خود وابسته هستند، اما چیزی که کمتر مورد تأیید قرار می‌گیرد این است که والدین می‌توانند به فرزندان خود متکی شوند.

خوب یا بد، ما خودمان را در فرزندانمان می‌بینیم و با آنها #همانندسازی می‌کنیم. وقتی جوانی، عاملیت و امید آنها را می‌بینیم (مثلاً وقتی با افتخار دستاوردهای آنها را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاریم) احساس می‌کنیم جایگزینی به دست آورده‌ایم.

باید توجه داشته باشیم که؛
#احساس_فقدان و #تنهایی قریب‌الوقوع ما درحالی‌که فرزندانمان بدون ما وارد دنیا می‌شوند، ممکن است باعث شود که بخواهیم آنها را نگه داریم یا تصاحب‌شان کنیم.
تمایل ما به حمایت زیاد، می‌تواند حس ریسک‌پذیری که لازمه ارتقا حس شجاعت و غرور است را در فرزندانمان از بین ببرد.

میل شخصی ما درمورد تغییرات اجتماعی ممکن است منجر به #احساس_گناه و تمایل به #دخالت کردن در اعتراض فرزندانمان شود. حسادت ما نسبت به توانایی و امیدواری فرزندانمان ممکن است باعث شود که ناخواسته این مؤلفه‌ها را در آنها تخریب کنیم.

ما به‌عنوان بزرگسالان باید مراقب راه‌های ظریفی باشیم که ممکن است توسط آن، ناخواسته اعتراض فرزندانمان را تضعیف کنیم.
به‌جای عمل کردن و به عهده گرفتن مسئولیت، باید مطمئن شویم که گاهی اوقات عقب‌تر می‌ایستیم. ما باید به فرزندانمان اجازه اعتراض بدهیم.

از درخت بیاموزیم
براے بعضے ها باید ریشہ بود
تا امید بہ زندگے را بہ آنها بدهیم..
براے بعضے ها باید تنہ بود
تا تڪیہ گاہ آنها باشیم..
براے بعضے ها باید شاخ و برگ بود
تا عیب هاے آنها را بپوشانیم...
براے بعضے ها باید میوہ بود
تا طعم زندگے ڪردن را بہ آنها بیاموزیم نہ زندہ ماندن را...

یعنے ڪار ڪے بوده؟!

ڪدوم چاے بیشتر میچسبه؟🫖☕️

اونی رو كه از نظر دنيا زيباست انتخاب نكن!
بلكه
كسی رو انتخاب كن كه دنيای تو یکی رو زيبا ميكنه...

بہ قول جناب مولانا ڪہ میگه:
یڪ دو روزے جهد ڪن، باقے بخند🤍ㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ

🧠 حواس‌پرتے، بی‌قرارے، ناتموم گذاشتن ڪارها… ممڪنہ نشونه‌هاے ADHD باشن!

تمرینے براے آرامش و ڪاهش استرس

هنگام بزرگ شدن دایرہ عمل دم
هنگام ڪوچڪ شدن دایرہ عمل بازدم

روزے ۵ بار انجام بدهيد.

یڪے از دردناڪ‌ترین لحظه‌ها در زندگے احتمالا لحظه‌اے است ڪہ آدم می‌بیند سال‌هاے پیشِ رویش، ڪمتر از سال‌هاے پشتِ سرش هستند.
📕 مردے بہ نام اُوِه
✍🏻 #فردریڪ_بڪمن

و اما تظاهر بہ شادی،
رنجی‌ست ژرف‌تر از خودِ اَندوه...

- گوستاو فلوبر