tgoop.com/AfsharFoundation/4036
Last Update:
تا ز بر خاکی ای درخت برومند
مگسل ازین آب و خاک رشتۀ پیوند
مادر توست این وطن که در طلبش خصم
نار تطاول به خاندان تو افکند
هیچت اگر دانش است و غیرت و ناموس
مادر خود را به دست دشمن مپسند
تاش نبرده اسیر و نیست بر او چیر
بشکن ازو یال و برز و بگسل ازین بند
ورنه چو ناموس رفت نام نماند
خانه نپاید چو خانواده پراگند
خانه چو بر باد رفت خانه‌‌خدا را
جای نمانده به ده به جان تو سوگند
رحمتی ای باغبان، کز آتش بیداد
سوخته در باغ هر درختِ برومند
شور نشور است در جهان و تو در خواب
گیرم خواب تو مرگ تا کی و تا چند؟
خیز که در مخزن تو دزدِ تبه‌‌کار
دامان از زر، بغل ز سیم بیاگند
رو غم آینده خور گذشته رها کن
کی بود آینده با گذشته همانند؟
این وطن ما منار نور الهیست
هم ز نُبی خواندم این حدیث و هم از زند
آتشِ حبّ‌‌‌الوطن چو شعله فروزد
از دل مؤمن کند به مجمره اسپند
از دل الوند دود تیره برآید
سوز وطن گر فتد به دامنِ الوند
کوه دماوند ار این حدیث سرایی
آب شود استخوان کوه دماوند
ادیب‌‌الممالک
ادب، سال ۳، شمارۀ ۳۶، ۲۳ شوّال ۱۳۲۲ھ، ۳۱ دسامبر ۱۹۰۴م
[اشعار شاعران قاجاری در نشریّات آن عصر، جلد اوّل [آثار جم - ارمغان]، تدوین و تحقیق دکتر رقیّه فراهانی، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۴۰۳، ص ۲۶۱]
بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی، تحکیم وحدت ملّی و تمامیت ارضی
@AfsharFoundation
BY بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار
Share with your friend now:
tgoop.com/AfsharFoundation/4036