Abduvahob Abduqahhorov | Blogi📝

0:57

This media is not supported in your browser

VIEW IN TELEGRAM

Ҳаётда қандай лавозимда ишлашингиздан қатъий назар, инсонларга нисбатан позициянгизни тўғри танланг. Чунки даражангиз эмас, муносабатингиз қадрингизни белгилайди.

Менинг бир яқин ҳамкасбим ҳаётда жуда қаттиқ синовдан ўтди. Аллоҳ аввал уни йўқчилик билан синади. Ҳа, у камбағал оиладан эди. Атрофида ўзига ўхшаган ўртоқлари бор эди. Кейин тўқчилик даври келди. Ютуқларга эришгач: “Ҳаммасига ўзим эришганман, менда зеҳн кучли”, дерди. Ўзгалар ёрдам сўраб келса: “Ҳеч нимам йўқ бўлган пайтда қаерда эдинг?” дерди. Ёрдам бериш ўрнига, рад жавобини бериб, жиркиб кузатиб юборарди. Ўртоқларини эсламасди. Гапга айтишса, “Шулар билан ўтираманми?” деб, улардан юз ўгирарди.

Кейин яна йўқчилик даври келди. Ҳа, хайри бўлмаган ишнинг давоми ҳам бўлмайди. Банкрот бўлди. Яна ўша оддий бола. Машина, яширинча олинган уйлар — ҳаммаси кетди. Лекин бу сафар ўша ўртоқлари ҳам йўқ эди.

Яқинда уни Авғонбоғда кўриб қолдим. Автобус кутяпти экан. “Чиқ”, дедим, машинам эшигини очиб. Чиқди. Яхши кафега олиб бордим, овқатландик. У менга қараб туриб, тўхтаб қолди:

— Ўртоқ, мен қилган хатоларни сен қилма. Сен тўғри йўлдан кетдинг, мен эса адашдим. Ўша субсидияга уй чиққанда “олайлик” деганимда: “Уйдагилардан бемаслаҳат иш қилмайман. Уйдагилардан яшириб пул йиғмайман. Менда пул йўқ. ”, дегандинг. Қара, мен эса ўзимдан яшириб бўлса ҳам уйлар олдим. Яна ўша эски, қашшоқ ҳаётимга қайтишдан қўрққандим. “Нимадир бўлса, сотиб яна тиклаб оламан”, деб ўйлагандим. Лекин Аллоҳ “оламан” деса, яшириб йиғган молинг тугул, бир бой келиб “ёрдам бераман” деган бўлса ҳам, ҳеч нарсаси фойда қилмас экан, — деди.

— Ўртоқ, сиқилма. Хатойингни тушунган бўлсанг — бўлди. Ҳали яна олдингидай бўлиб кетасан, — деб кўнглини кўтардим. Лекин ичимдан бунга ишонмасдим. Чунки Аллоҳ ҳар доим ҳам кейинги имкониятни беравермайди. Баъзида битта тўғри танлов билан бутун умр роҳатда яшайсан. Баъзида эса битта хато билан бутун умр қашшоқликда кун кечирасан.

— Ўтиришларга қайт. Ахир жуда кўп ишламаган бўлсак-да, бирга катта ишлар қилганмиз, — дедим.

У эса:

— Қандай қайтаман? Сизларку — майли. Синфдошларим ёрдам сўраб келганда, биттасига ҳам ёрдам бермапман. Кибрланибман, менсимабман. Энди эса ҳеч бир жойга бора олмаяпман. Қайси юз билан бораман? — деди.

— Майли, сиқилма. Ҳаммаси яхши бўлади, — дедим-да, қўлига 100 доллар бериб, офисга қараб кетдим.

Бу ҳаётда Аллоҳ ризқингизни кенг қилиб берса, “ўзимники, ўзим эришдим” деманг. Бор пайтда билгану билмаганга ёрдам қилиб кетаверинг. Ўзингизни катта олманг. Пул топиб бирга катта бўлган ўртоқларингиздан ажраб кетманг. Ҳамма билан бир хил бўлиб, синфдошлару маҳаллага қўшилиб юраверинг. Нимадир бўлиб, қўлингиздан амал кетиб, яна оддий ҳаётга қайтсангиз, шу одамлар олдида яна худди илгаридай юраверасиз.(Видеода ҳам шундай воқеа бўлган экан)

Узоқ манзилга чиққанингизда тўғри “автобус”ни танланг. Кейинги бекатингизни қандай бўлишини, айнан қайси автобусга ўтирганингиз белгилайди.

👉 @Abduqahhorov_Abduvahob

❤498👍234👏32🔥13🤝10😍9💔7👌6👎5🐳3💯2

www.tgoop.com/Abduqahhorov_Abduvahob/1039

115K viewsedited  Jun 15 at 11:29

Ҳаётда қандай лавозимда ишлашингиздан қатъий назар, инсонларга нисбатан позициянгизни тўғри танланг. Чунки даражангиз эмас, муносабатингиз қадрингизни белгилайди.

Менинг бир яқин ҳамкасбим ҳаётда жуда қаттиқ синовдан ўтди. Аллоҳ аввал уни йўқчилик билан синади. Ҳа, у камбағал оиладан эди. Атрофида ўзига ўхшаган ўртоқлари бор эди. Кейин тўқчилик даври келди. Ютуқларга эришгач: “Ҳаммасига ўзим эришганман, менда зеҳн кучли”, дерди. Ўзгалар ёрдам сўраб келса: “Ҳеч нимам йўқ бўлган пайтда қаерда эдинг?” дерди. Ёрдам бериш ўрнига, рад жавобини бериб, жиркиб кузатиб юборарди. Ўртоқларини эсламасди. Гапга айтишса, “Шулар билан ўтираманми?” деб, улардан юз ўгирарди.

Кейин яна йўқчилик даври келди. Ҳа, хайри бўлмаган ишнинг давоми ҳам бўлмайди. Банкрот бўлди. Яна ўша оддий бола. Машина, яширинча олинган уйлар — ҳаммаси кетди. Лекин бу сафар ўша ўртоқлари ҳам йўқ эди.

Яқинда уни Авғонбоғда кўриб қолдим. Автобус кутяпти экан. “Чиқ”, дедим, машинам эшигини очиб. Чиқди. Яхши кафега олиб бордим, овқатландик. У менга қараб туриб, тўхтаб қолди:

— Ўртоқ, мен қилган хатоларни сен қилма. Сен тўғри йўлдан кетдинг, мен эса адашдим. Ўша субсидияга уй чиққанда “олайлик” деганимда: “Уйдагилардан бемаслаҳат иш қилмайман. Уйдагилардан яшириб пул йиғмайман. Менда пул йўқ. ”, дегандинг. Қара, мен эса ўзимдан яшириб бўлса ҳам уйлар олдим. Яна ўша эски, қашшоқ ҳаётимга қайтишдан қўрққандим. “Нимадир бўлса, сотиб яна тиклаб оламан”, деб ўйлагандим. Лекин Аллоҳ “оламан” деса, яшириб йиғган молинг тугул, бир бой келиб “ёрдам бераман” деган бўлса ҳам, ҳеч нарсаси фойда қилмас экан, — деди.

— Ўртоқ, сиқилма. Хатойингни тушунган бўлсанг — бўлди. Ҳали яна олдингидай бўлиб кетасан, — деб кўнглини кўтардим. Лекин ичимдан бунга ишонмасдим. Чунки Аллоҳ ҳар доим ҳам кейинги имкониятни беравермайди. Баъзида битта тўғри танлов билан бутун умр роҳатда яшайсан. Баъзида эса битта хато билан бутун умр қашшоқликда кун кечирасан.

— Ўтиришларга қайт. Ахир жуда кўп ишламаган бўлсак-да, бирга катта ишлар қилганмиз, — дедим.

У эса:

— Қандай қайтаман? Сизларку — майли. Синфдошларим ёрдам сўраб келганда, биттасига ҳам ёрдам бермапман. Кибрланибман, менсимабман. Энди эса ҳеч бир жойга бора олмаяпман. Қайси юз билан бораман? — деди.

— Майли, сиқилма. Ҳаммаси яхши бўлади, — дедим-да, қўлига 100 доллар бериб, офисга қараб кетдим.

Бу ҳаётда Аллоҳ ризқингизни кенг қилиб берса, “ўзимники, ўзим эришдим” деманг. Бор пайтда билгану билмаганга ёрдам қилиб кетаверинг. Ўзингизни катта олманг. Пул топиб бирга катта бўлган ўртоқларингиздан ажраб кетманг. Ҳамма билан бир хил бўлиб, синфдошлару маҳаллага қўшилиб юраверинг. Нимадир бўлиб, қўлингиздан амал кетиб, яна оддий ҳаётга қайтсангиз, шу одамлар олдида яна худди илгаридай юраверасиз.(Видеода ҳам шундай воқеа бўлган экан)

Узоқ манзилга чиққанингизда тўғри “автобус”ни танланг. Кейинги бекатингизни қандай бўлишини, айнан қайси автобусга ўтирганингиз белгилайди.

👉 @Abduqahhorov_Abduvahob

BY Abduvahob Abduqahhorov | Blogi📝