دارم به روزهایی فکر میکنم که ۱۴ ساله بودم و از توی تراس میتونستم دستمو دراز کنم و یه خرمالو بچینم و به این روزهام فکر میکردم. خوشحالم که دیگه اون سنی نیستم؛ اونقدر تنها نیستم؛ همش کتاب نمیخونم تا صبح که حوصله‌ام باز شه و مهم‌تر از همه، دیگه اونقدر منتظر اینده نیستم و حال رو بیشتر دوست دارم.

زندگی قبل از تو رو دوست نداشتم حالا عاشق لحظه‌هاییم که تو هستی تو رو دارم.

حتی حوصله ندارم اینجا از خودم بگم. ولی تو یه پیچ تندم.