Forwarded from Мінскія рэчы
Запрашаем паглядзець запіс лекцыі археолага Вадзіма Іванавіча Кошмана «Мінскае замчышча і храм пачатку XII стагоддзя» па матэрыялах новай кнігі.
Больш відэасюжэтаў па гісторыі Мінска на нашым YouTube-канале Minsk Museum.
https://youtu.be/0_KknTGMNEE
Больш відэасюжэтаў па гісторыі Мінска на нашым YouTube-канале Minsk Museum.
https://youtu.be/0_KknTGMNEE
YouTube
Минское Замчище и фундаменты храма XII в. | Лекция археолога Вадима Кошмана
Таймкод:
0:00 - Введение
4:16 - Работы исследователей, посвященные Замчищу (В.Р. Тарасенко, Э.М. Загорульский, Ю.А. Заяц и т.д.)
9:38 - Обзор новой книги "Минское замчище и храм начала ХІІ в: актуальные вопросы изучения и сохранения"
21:27 - Начало археологических…
0:00 - Введение
4:16 - Работы исследователей, посвященные Замчищу (В.Р. Тарасенко, Э.М. Загорульский, Ю.А. Заяц и т.д.)
9:38 - Обзор новой книги "Минское замчище и храм начала ХІІ в: актуальные вопросы изучения и сохранения"
21:27 - Начало археологических…
👍17❤6❤🔥1
30 верасня 2025 года магутны землятрус магнітудай 6,9 скалануў цэнтральныя Філіпіны. У правінцыі Себу пацярпелі старажытныя храмы і святыні.
Асабліва моцны пацярпеў Ардыяцэзіяльны санктуарый Святой Розы Лімскай у Даанбантаяне (Daanbantayan), чый галоўны фасад абрынуўся.
Санктуарый быў заснаваны ў 1858 годзе, а мураваны касцёл завершаны ў 1886 годзе. Ён прысвечаны Святой Розе Лімскай, першай кананізаванай святой з Амерыкі. Храм лічыўся адным з найбольш добра захаваных прыкладаў каланіяльнай архітэктуры ў рэгіёне.
Зафіксаваныя таксама абвалы сцен і дахаў у іншых гістарычных касцёлах рэгіёна.
#разбурэнне #замежжа #Філіпіны
Асабліва моцны пацярпеў Ардыяцэзіяльны санктуарый Святой Розы Лімскай у Даанбантаяне (Daanbantayan), чый галоўны фасад абрынуўся.
Санктуарый быў заснаваны ў 1858 годзе, а мураваны касцёл завершаны ў 1886 годзе. Ён прысвечаны Святой Розе Лімскай, першай кананізаванай святой з Амерыкі. Храм лічыўся адным з найбольш добра захаваных прыкладаў каланіяльнай архітэктуры ў рэгіёне.
Зафіксаваныя таксама абвалы сцен і дахаў у іншых гістарычных касцёлах рэгіёна.
#разбурэнне #замежжа #Філіпіны
😢22🙏3❤🔥1
28 верасня ва ўзросце 87 гадоў памёр брытанскі архітэктар-постмадэрніст Тэры Фарэл. Напэўна самы яго вядомы твор усім добра знаёмы, бо не адзін раз з'яўляўся ў баевіках і ў навінах — гэта офіс MI6 у Лондане, пабудаваны ў Воксхале на рацэ Тэмзе ў 1994 годзе.
З усяго постмадэрнізму гэта напэўна мой любімы аб'ект, які не спаўзае ў кіч непатрэбнага ўпрыгажэнства і каляровую ўседазволенасць.
#асобы #Лондан
З усяго постмадэрнізму гэта напэўна мой любімы аб'ект, які не спаўзае ў кіч непатрэбнага ўпрыгажэнства і каляровую ўседазволенасць.
#асобы #Лондан
😢7❤🔥5🫡2👍1
Расійскі клоун аднаўляе стары млын у вёсцы Зябкі Глыбоцкага раёна, пабудаваны пры паляках у 1920-я гг.
#Зябкі
#Зябкі
❤33👍13🤔8🔥7😐3❤🔥2
Раскажу вам гісторыю, пра якую нечакана даведаўся чытаючы навукова-фантастычны раман пра далёкую будучыню. Раман нечакана прыводзіць герояў і чытача ў іканічны Дом над вадаспадам і распавядае дэталі біяграфіі яе аўтара, суперзоркі амерыканскай архітэктуры Фрэнка Лойда Райта, пра якія я нават не падазраваў.
Аказваецца, архітэктар вёў даволі скандальны лад жыцця. У 1903 годзе жанаты Райт закахаўся ў жонку свайго кліента Маму Бортвік. У 1909 годзе яны кінулі сваіх сужэнцаў і паехалі разам у Еўропу. Бортвік дамаглася разводу ад свайго мужа, але жонка Райта Кэтрын яму адмовіла ў разводзе.
У 1910 годзе Райт вяртаецца ў Штаты і пераконвае маці купіць зямлю, якая прымыкала да ўладанняў яе сям'і. У 1911 годзе ўсё яшчэ жанаты Райт пачынае будаваць тут рэзідэнцыю Таліесін, названую па імені валійскага барда (род маці быў з Уэльса), дзе ён мусіў жыць з каханай Мамай. У той жа год з Еўропы вярнулася каханая і сапраўды пасялілася ў Таліесіне.
Незадоўга да Калядаў гісторыя Райта і Бортвік трапіла ў прэсу. Яго асудзілі за амаральнасць і абуральную пазашлюбную блізкасць нават блізкія сябры і знаёмыя. Гэтыя гісторыя каштавала Райту працы - наступныя некалькі гадоў ён не меў ніякіх заказаў.
15 жніўня 1914 года ў Таліесіне адбылася абсалютна інфернальная гісторыя ў духу амерыканскіх жахаў. Наняты некалькі месяцаў да таго кухар з Барбадаса, чарнаскуры Джуліян Карлтан, стаў дзіўна сябе паводзіць, не спаў да позняй ночы і стаяў з мясніцкім нажом каля акна. Гэта непаколі сям'ю і яна вырашала замяніць яго іншага кухара. 15 жніўня быў апошні дзень працы для Карлтана, які вырашыў адпомсціць за звальненне персаналу і жыхарам Таліесіна.
У гэты момант Райт быў у ад'ездзе ў Чыкага, а да Мамы Бортвік прыехалі пагасціць яе дзеці ад першага шлюбу: 11-гадовы Джон і 8-гадовая Марта.
Джуліян Карлтан узяў невялікі тапорык і прыступіў да справы. Ён пачаў з Мамы Бортвік і яе дзяцей, бо яны былі самымі безабароннымі. Маму ён забіў адным ударам у галаву, пасля Джона ў яго крэсле. Марце ўдалося збегчы, але ён дагнаў яе і забіў на падворку. Затым ён паліў целы бензінам і падпаліў разам з домам.
Далей ён пайшоў да пакояў персаналу, налі пад дзверы бензін і падпаліў. Ён смяротна параніў чарцёжніка Брадэля, з якімі ў яго былі канфлікты раней, а пасля дабіў астатніх. Агулам у той дзень ён забіў сямёра чалавек.
Выжылі толькі двое - чарцёжнік Фрыц, які выскачыў пра акно, і рабочы Уэстан, які змог патушыць пажар. Сын Уэстана быў забіты ў той дзень Карлтанам. Садоўнік Ліндблам, які дапамог патушыць пажар і разам з Уэстанам паведаміць пра здарэнне, памёр праз тры дні.
Забойца спрабаваў скончыць жыццё самагубствам, выпіўшы салянай кіслаты, але гэта не забіла яго. Яго ледзь не лінчавалі на месцы, але ўсё ж арыштавалі. Яму прад'явілі абвінавачванне ў забойстве Эміля Брадэля - бо толькі ў гэтага забойства былі жывыя сведкі. Ён адмовіўся прызнаваць сваю віну. Кіслата моцна пашкодзіла стрававод Карлтана і ён не мог прымаць ежу. Праз сорак дзён пасля забойстваў Карлтан, не дачакаўшыся суду, памёр ад голаду.
Біёграфы Райта 20 стагоддзя абыходзілі трагедыю ў Таліесіне бокам. Між тым гэтая трагедыя стала вехай у яго архітэктурнай творчасці. Цяжка перажываючы страту каханай, у яго з'явіліся праблемы з псіхікай, бяссонніцай, страта вагі і часовая слепата. Гэтая трагедыя завяршыла ў яго творчасці "стыль прэрый".
Зрэшты, Райт не доўга гараваў. У тым жа годзе ён пачаў адбудову сядзібы. Даведаўшыся пра трагедыю, яму напісала спачуванні Мірыям Наэль, багатая разведзеная жанчына. Завязалася перапіска, сустрэча, каханне і сужыцельства ў адбудаваным Таліесіне.
Увесь гэты час ён заставаўся ў шлюбе з Кэтрын. Толькі ў 1922 годзе яна дала дабро на развод. Праўда, з Наэль нічога не атрымалася, эксцэнтрычнасць жанчыны, якая так спачатку яму падабалася, аказалася шызафрэніяй. Увесну 1924 года яна пакінула Райта.
І на гэтым гісторыя не скончылася. У 1925 годзе Таліесін згарэў ізноў, але Райт аднавіў сядзібу і ў трэці раз.
Не ведаю чаму на гэтага не распавядалі ва ўніверсітэце, бо гэтыя чалавечыя страсці запамінаюцца куды лепш, чым назвы будынкаў і даты пабудовы.
#асобы
Аказваецца, архітэктар вёў даволі скандальны лад жыцця. У 1903 годзе жанаты Райт закахаўся ў жонку свайго кліента Маму Бортвік. У 1909 годзе яны кінулі сваіх сужэнцаў і паехалі разам у Еўропу. Бортвік дамаглася разводу ад свайго мужа, але жонка Райта Кэтрын яму адмовіла ў разводзе.
У 1910 годзе Райт вяртаецца ў Штаты і пераконвае маці купіць зямлю, якая прымыкала да ўладанняў яе сям'і. У 1911 годзе ўсё яшчэ жанаты Райт пачынае будаваць тут рэзідэнцыю Таліесін, названую па імені валійскага барда (род маці быў з Уэльса), дзе ён мусіў жыць з каханай Мамай. У той жа год з Еўропы вярнулася каханая і сапраўды пасялілася ў Таліесіне.
Незадоўга да Калядаў гісторыя Райта і Бортвік трапіла ў прэсу. Яго асудзілі за амаральнасць і абуральную пазашлюбную блізкасць нават блізкія сябры і знаёмыя. Гэтыя гісторыя каштавала Райту працы - наступныя некалькі гадоў ён не меў ніякіх заказаў.
15 жніўня 1914 года ў Таліесіне адбылася абсалютна інфернальная гісторыя ў духу амерыканскіх жахаў. Наняты некалькі месяцаў да таго кухар з Барбадаса, чарнаскуры Джуліян Карлтан, стаў дзіўна сябе паводзіць, не спаў да позняй ночы і стаяў з мясніцкім нажом каля акна. Гэта непаколі сям'ю і яна вырашала замяніць яго іншага кухара. 15 жніўня быў апошні дзень працы для Карлтана, які вырашыў адпомсціць за звальненне персаналу і жыхарам Таліесіна.
У гэты момант Райт быў у ад'ездзе ў Чыкага, а да Мамы Бортвік прыехалі пагасціць яе дзеці ад першага шлюбу: 11-гадовы Джон і 8-гадовая Марта.
Джуліян Карлтан узяў невялікі тапорык і прыступіў да справы. Ён пачаў з Мамы Бортвік і яе дзяцей, бо яны былі самымі безабароннымі. Маму ён забіў адным ударам у галаву, пасля Джона ў яго крэсле. Марце ўдалося збегчы, але ён дагнаў яе і забіў на падворку. Затым ён паліў целы бензінам і падпаліў разам з домам.
Далей ён пайшоў да пакояў персаналу, налі пад дзверы бензін і падпаліў. Ён смяротна параніў чарцёжніка Брадэля, з якімі ў яго былі канфлікты раней, а пасля дабіў астатніх. Агулам у той дзень ён забіў сямёра чалавек.
Выжылі толькі двое - чарцёжнік Фрыц, які выскачыў пра акно, і рабочы Уэстан, які змог патушыць пажар. Сын Уэстана быў забіты ў той дзень Карлтанам. Садоўнік Ліндблам, які дапамог патушыць пажар і разам з Уэстанам паведаміць пра здарэнне, памёр праз тры дні.
Забойца спрабаваў скончыць жыццё самагубствам, выпіўшы салянай кіслаты, але гэта не забіла яго. Яго ледзь не лінчавалі на месцы, але ўсё ж арыштавалі. Яму прад'явілі абвінавачванне ў забойстве Эміля Брадэля - бо толькі ў гэтага забойства былі жывыя сведкі. Ён адмовіўся прызнаваць сваю віну. Кіслата моцна пашкодзіла стрававод Карлтана і ён не мог прымаць ежу. Праз сорак дзён пасля забойстваў Карлтан, не дачакаўшыся суду, памёр ад голаду.
Біёграфы Райта 20 стагоддзя абыходзілі трагедыю ў Таліесіне бокам. Між тым гэтая трагедыя стала вехай у яго архітэктурнай творчасці. Цяжка перажываючы страту каханай, у яго з'явіліся праблемы з псіхікай, бяссонніцай, страта вагі і часовая слепата. Гэтая трагедыя завяршыла ў яго творчасці "стыль прэрый".
Зрэшты, Райт не доўга гараваў. У тым жа годзе ён пачаў адбудову сядзібы. Даведаўшыся пра трагедыю, яму напісала спачуванні Мірыям Наэль, багатая разведзеная жанчына. Завязалася перапіска, сустрэча, каханне і сужыцельства ў адбудаваным Таліесіне.
Увесь гэты час ён заставаўся ў шлюбе з Кэтрын. Толькі ў 1922 годзе яна дала дабро на развод. Праўда, з Наэль нічога не атрымалася, эксцэнтрычнасць жанчыны, якая так спачатку яму падабалася, аказалася шызафрэніяй. Увесну 1924 года яна пакінула Райта.
І на гэтым гісторыя не скончылася. У 1925 годзе Таліесін згарэў ізноў, але Райт аднавіў сядзібу і ў трэці раз.
Не ведаю чаму на гэтага не распавядалі ва ўніверсітэце, бо гэтыя чалавечыя страсці запамінаюцца куды лепш, чым назвы будынкаў і даты пабудовы.
#асобы
🤯14❤4😢3🔥2👎1
Forwarded from левая ўрбаністыка
Статистика жилищного кризиса в Минске
Масштаб нужды
По официальной статистике за 2023 год, в Минске 177 307 домохозяйств (20% от общей численности) стоят в очереди на «улучшение жилищных условий». Умножив эту цифру на средний размер семьи (2,1 человека), получаем 372 345 минчан — около 19% населения города. Это означает, что почти каждый пятый житель столицы испытывает острую нехватку квадратных метров.
Характер дефицита
Остроту проблемы иллюстрирует снижение нормы обеспеченности жильём. В 2014 году минимальная норма для постановки в очередь уменьшилась с 15 м² до 10 м² общей (sic!) площади на человека. Менее 10 м² — это не комната, а фактически угол, поскольку норма реальной жилой площади в данном случае составляет всего 5-6 м². Чтобы попасть в очередь, семья должна ютиться в условиях крайней тесноты. Таким образом, 20% нуждающихся — лишь верхушка айсберга: это те, у кого нет даже минимального пространства для жизни.
Официальная риторика
В советский период действовал социальный контракт: государство гарантировало каждой семье отдельное жильё. Генплан Минска до сих пор декларирует цель: «обеспечить всех постоянных жителей города индивидуальными жилыми помещениями». Однако реальность противоречит этим заявлениям.
Темпы решения проблемы
Государство сохранило советский инструмент — очередь на жильё, но её движение сегодня вызывает тревогу. В 2023 году улучшили условия лишь 2 836 семей (1,6% от общей численности очереди), а в 2024-м — 2 171 семья (1,2%). При таких темпах очередь исчезнет лишь к 2086 году — через 61 год.
Новая реальность очереди
Современная очередь не гарантирует квартиру, как в СССР. В условиях, когда государственная доля в жилищном фонде составляет всего 5,8%, а фонд социального жилья в Минске — 318 тыс. м² (менее 1% от общегородского фонда), очередь даёт лишь право на льготный кредит. Те же 2 836 семей, «улучшивших условия», просто взяли такой кредит. Теперь, помимо коммунальных платежей, они десятилетиями будут выплачивать банку проценты. Очередь превратилась в инструмент получения «промокода» на скидку при покупке жилья в кредит.
Динамика жилфонда и демография
За 35 лет жилищный фонд Минска удвоился: с 25 млн м² (1990 г.) до прогнозируемых 50 млн м² (2025 г.). При этом население выросло лишь на 20% (с 1,65 млн до 2 млн). Более того: в течение последних 4 лет численность горожан стабильно сокращалась (впервые с 1950 года), упав до 1 млн. 992 тыс. человек в 2024 году. Несмотря на это, строительство ведётся почти «советскими» темпами — 771,1 тыс. м² в год (данные за 2023 год).
Перспективы распределения
Теоретически текущих объёмов жилфонда достаточно для выполнения задач Генплана. На одного минчанина приходится 25 м² (аналог студии), а на среднюю семью из 2,1 человека — 52,5 м² (2–3-комнатная квартира). Это позволяет либо обеспечить каждое домохозяйство отдельным жильём, либо ликвидировать очередь за счёт перераспределения.
Вопросы без ответов
1. Почему при удвоении жилфонда и демографической стагнации 19% горожан всё ещё живут в «углах»?
2. Какой объём жилфонда нужен для решения проблемы, если даже 50 млн м² не хватает?
3. Спасёт ли город 100 млн м², если распределение зависит не от потребностей, а от платёжеспособности?
На пути к поляризации
Кризис в Минске — закономерный итог неолиберализации социальной политики (по терминологии Е. Трубиной), когда приоритетом становится не социальное равенство, а прибыль. Пока государственная поддержка сводится к «промокодам» на банковские и девелоперские продукты, даже рекордные объёмы строительства будут работать лишь на поляризацию горожан: для одних — инвестиции в недвижимость, для других — многолетние кредиты и жизнь в «углах».
Масштаб нужды
По официальной статистике за 2023 год, в Минске 177 307 домохозяйств (20% от общей численности) стоят в очереди на «улучшение жилищных условий». Умножив эту цифру на средний размер семьи (2,1 человека), получаем 372 345 минчан — около 19% населения города. Это означает, что почти каждый пятый житель столицы испытывает острую нехватку квадратных метров.
Характер дефицита
Остроту проблемы иллюстрирует снижение нормы обеспеченности жильём. В 2014 году минимальная норма для постановки в очередь уменьшилась с 15 м² до 10 м² общей (sic!) площади на человека. Менее 10 м² — это не комната, а фактически угол, поскольку норма реальной жилой площади в данном случае составляет всего 5-6 м². Чтобы попасть в очередь, семья должна ютиться в условиях крайней тесноты. Таким образом, 20% нуждающихся — лишь верхушка айсберга: это те, у кого нет даже минимального пространства для жизни.
Официальная риторика
В советский период действовал социальный контракт: государство гарантировало каждой семье отдельное жильё. Генплан Минска до сих пор декларирует цель: «обеспечить всех постоянных жителей города индивидуальными жилыми помещениями». Однако реальность противоречит этим заявлениям.
Темпы решения проблемы
Государство сохранило советский инструмент — очередь на жильё, но её движение сегодня вызывает тревогу. В 2023 году улучшили условия лишь 2 836 семей (1,6% от общей численности очереди), а в 2024-м — 2 171 семья (1,2%). При таких темпах очередь исчезнет лишь к 2086 году — через 61 год.
Новая реальность очереди
Современная очередь не гарантирует квартиру, как в СССР. В условиях, когда государственная доля в жилищном фонде составляет всего 5,8%, а фонд социального жилья в Минске — 318 тыс. м² (менее 1% от общегородского фонда), очередь даёт лишь право на льготный кредит. Те же 2 836 семей, «улучшивших условия», просто взяли такой кредит. Теперь, помимо коммунальных платежей, они десятилетиями будут выплачивать банку проценты. Очередь превратилась в инструмент получения «промокода» на скидку при покупке жилья в кредит.
Динамика жилфонда и демография
За 35 лет жилищный фонд Минска удвоился: с 25 млн м² (1990 г.) до прогнозируемых 50 млн м² (2025 г.). При этом население выросло лишь на 20% (с 1,65 млн до 2 млн). Более того: в течение последних 4 лет численность горожан стабильно сокращалась (впервые с 1950 года), упав до 1 млн. 992 тыс. человек в 2024 году. Несмотря на это, строительство ведётся почти «советскими» темпами — 771,1 тыс. м² в год (данные за 2023 год).
Перспективы распределения
Теоретически текущих объёмов жилфонда достаточно для выполнения задач Генплана. На одного минчанина приходится 25 м² (аналог студии), а на среднюю семью из 2,1 человека — 52,5 м² (2–3-комнатная квартира). Это позволяет либо обеспечить каждое домохозяйство отдельным жильём, либо ликвидировать очередь за счёт перераспределения.
Вопросы без ответов
1. Почему при удвоении жилфонда и демографической стагнации 19% горожан всё ещё живут в «углах»?
2. Какой объём жилфонда нужен для решения проблемы, если даже 50 млн м² не хватает?
3. Спасёт ли город 100 млн м², если распределение зависит не от потребностей, а от платёжеспособности?
На пути к поляризации
Кризис в Минске — закономерный итог неолиберализации социальной политики (по терминологии Е. Трубиной), когда приоритетом становится не социальное равенство, а прибыль. Пока государственная поддержка сводится к «промокодам» на банковские и девелоперские продукты, даже рекордные объёмы строительства будут работать лишь на поляризацию горожан: для одних — инвестиции в недвижимость, для других — многолетние кредиты и жизнь в «углах».
👍6😁3🤔2🤣2🫡2✍1❤🔥1