📚پژوهش‌های رحمان در سال ۱۴۰۳

▫️برای حل مشکلات اجتماعی، نخست باید آن‌ها را به‌درستی بشناسیم. پژوهش به ما کمک می‌کند واقعیت‌های جامعه را بهتر ببینیم و راهی برای ساختن دنیایی عادلانه‌تر بیابیم.

▫️در سال ۱۴۰۳، پژوهش‌های رحمان بر چهار گروه آسیب‌پذیر متمرکز بود:
• زنان
• کودکان کار
• کودکان بازمانده از تحصیل
• سالمندان

▫️با مطالعه‌ی زندگی این گروه‌ها، تلاش کردیم قدمی در مسیر کاهش نابرابری برداریم.

🎬وارد لینک زیر شوید و با پژوهش‌های رحمان در سال ۰۳ آشنا شوید:
https://youtu.be/Zo181iNkoJ0?si=Rl50iNqU8nxI8Dr0

@rahmaninstitute

🖤همدردیم
در کنار مردم دریا

🩸 فراخوان اهدای خون
در پی حادثه اخیر، تمامی گروه‌های خونی به ویژه گروه خونی O منفی مورد نیاز است.

@rahmaninstitute

▫️نشست‌های برگزارشده مؤسسه رحمان در سال گذشته

▫️در سال ۱۴۰۳، نشست‌های ماهانه رحمان با عنوان «جنسیت و نابرابری» در مؤسسه رحمان برگزار شد.
همچنین پنل‌های آینده‌پژوهی اجتماعی، که از سال ۱۴۰۲ آغاز شده بود، با دبیر علمی مقصود فراستخواه در قالب ۱۰ جلسه ادامه یافت.

🔻در لینک زیر مروری بر نشست‌های رحمان در سال ۱۴۰۳ داریم:
https://youtu.be/ZWYCD0HDKgI?si=gd-6obE4Z_kZC7JP

@rahmaninstitute

▫️«فرهنگ معلمی در حال حاضر فرهنگ پرسشگری، نقد دانش، نقد خود و نقد جامعه نیست». این بخشی از سخنان رحمت‌الله خسروی است که بهمن ۱۳۹۷ در نشست «معلم دیروز، معلم امروز» در مؤسسۀ رحمان بیان شد.

▫️به نظر خسروی، چهار تیپ معلم را می‌توان شناسایی کرد:
الف)معلم-کارمند که تعدادشان کم نیست؛ عمدتاً ویژگی‌های اداری دارند و دنبال منافع خود هستند.
ب)معلم-مأمور که مجدانه برای آموزش سیاست‌های تجویز شده تلاش می‌کنند. ج)معلم-متعهد که توجه‌شان تنها معطوف به مدرسه، آموزش و یادگیری بچه‌هاست و به جامعه کاری ندارند.
د)معلم-سوژه/ معلم-اسوه که نه تنها به مدرسه و کلاس که به مسایل جامعه هم حساس هستند.
این شکل ایده‌آل معلمی است، درحالیکه چالش‌های تأمین معیشت در جامعۀ ما موجب شده تمرکز بسیاری از معلمان بر برآوردن نیازهای خودشان باشد و نسبت به مسایل جامعه بی‌تفاوتی در پیش گیرند.

📚متن کامل صحبت‌های رحمت‌الله خسروی را در کتاب «راه و بیراهه آموزش و پرورش در ایران» بخوانید.

🔻برای سفارش کتاب به آیدی زیر پیام دهید:
@rahman_inst

@rahmaninstitute

در حاشیه‌ماندگان دنیای کار


▫️در روز کارگر، از کارگرانی بگوییم که کارشان بی‌نام، بی‌دستمزد و ناپیداست؛ زنانی که در خانه کار می‌کنند، ارزش می‌آفرینند بی‌آنکه کاری به حساب آیند. کار خانگی، مثل طبیعت، بهره‌کشی می‌شود بی‌آنکه دیده شود. در این روز نگاهی به کار زنان از خانه تا کارخانه داریم:

🔻ادامه متن را از این لینک بخوانید:

@rahmaninstitute

📚کتاب‌های موسسه رحمان را هم‌زمان با سی‌وششمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران با تخفیف تهیه کنید.

۱۵ درصد تخفیف خرید کتاب‌های رحمان ۱۷ تا ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۴

🔻سفارش از طریق آیدی زیر در تلگرام
@rahman_inst

 @rahmaninstitute

«در شرایط فعلی، تمرکز مؤسسۀ رحمان بر مسئلۀ نابرابری و ابعاد مختلف آن حول سه محور بازتوزیع منابع، بازشناسی یا به رسمیت شناختن هویت‌های مختلف، و بازنمایی یا امکان یافتن نمایندگی در ساختار سیاسی موجود است. مطالعۀ نابرابری باید با توجه به ابعاد مختلف همپوشان یا عوامل مختلف اثرگذار بر یکدیگر انجام شود. ترکیب عوامل نابرابری‌ساز با یکدیگر وقتی این عوامل همپوشان می‌شوند موجب می‌شود نابرابری شدت بیشتری یابد.» آنچه آمد، بخشی از صحبت‌های آرمان ذاکری، عضو شورای پژوهش مؤسسۀ رحمان در هجدهمین مراسم سالانۀ مؤسسه بود.

🔻ویدیوی کامل این سخنرانی را در لینک زیر ببینید:
https://youtu.be/BKDMnWhaRdQ?si=A6ChL5YDztN7Z2Px

@rahmaninstitute

▫️روز ملی استعدادهای درخشان؛ روز کوچ بی‌صدا

در ۱۴ اردیبهشت سال ۱۳۶۶هیئت امنای سازمان ملی استعدادهای درخشان منصوب شد. روز ملی استعدادهای درخشان، روزی برای پرسیدن سؤال‌هایی تلخ است: نخبه کیست؟ چرا می‌ماند؟ چرا می‌رود؟ آیا نظام آموزشی ما فقط برای شناسایی «ممتازها» ساخته شده، یا برای پرورش آن‌ها؟ وقتی مسیر رشد به بن‌بست بی‌امیدی می‌رسد، وقتی امکانات، امنیت و آینده‌ای روشن در دسترس نیست، آیا ماندن تبدیل به نوعی قمار نمی‌شود؟
در روز ملی استعدادهای درخشان، نباید فقط به دستاوردها افتخار کرد، بلکه باید به زخم‌هایی اندیشید که نخبگان را به کوچ وا‌می‌دارد. کوچ نه فقط از کشور، که از رؤیا، از انگیزه، از تعلق. در ادامه، نگاهی خواهیم داشت به واقعیت‌های تلخ پشت این روز: مهاجرت نخبگان، فرسایش امید، و مسئولیت‌های ازیادرفته


🔻ادامه متن را از این لینک بخوانید:
@rahmaninstitute

▫️در بند بدن
▫️من به عنوان یک زیست‌شناس تکاملی، بدن را آنقدر که در نگاه‌های غیرزیستی نامحترم می‌شمارند، نامحترم نمی‌شمارم. به نظر ما بدن‌ همه چیز است. حتی دوگانه ذهن و بدن در دهه‌‌های اخیر در علوم شناختی به شدت مورد نقد قرار گرفته است، این دوگانگی از یونان باستان آغاز شده و در نگاه‌های شرقی به ویژه در چین و هند این دوگانه قوی نیست، حتی در خاورمیانه.
بخشی از صحبت‌های هادی صمدی در نشست «در بند بدن» از مجموعه نشست‌های جنسیت و نابرابری را خواندید.

🔻ادامه متن را از سایت موسسه رحمان مطالعه کنید:
@rahmaninstitute

▫️«ما باید کمک کنیم تعداد مؤسساتی مثل رحمان بیشتر شود. قدر آنهایی را که داریم بدانیم و کمک‌شان کنیم که تعدادشان بیشتر شود و دامنۀ عملکردشان هم وسیع‌تر شود.
اگرچه مطالعه خوب است، کافی نیست. از مطالعات پایه‌ای باید به مطالعات کاربردی هم برسیم. کار را توسعه دهیم. از گزارش وضعیت به ارائۀ راهکار هم باید برسیم. از خواندنی‌های عمومی‌تر به سفارش پژوهش برسیم. باید باور کنیم که نیت خوب کافی نیست و موتور پیشرفت و بهبود دانایی هست که از دل مطالعه‌کردن و تعمق در می‌آید و این یک کار تخصصی هست که اگر اتفاق افتد به نفع همۀ ماست.»
بخشی از صحبت‎های رضا درمان_ مدیرعامل مؤسسۀ خیریۀ ابتکار و توسعۀ نوید_ در هجدهمین مراسم سالانه موسسه رحمان را خواندید.

🔻ویدیوی این سخنرانی را در لینک زیر ببینید:
https://youtu.be/BoUYs3ITgZw?si=PYJKQXcP4mLkR6ks

@rahmaninstitute

▫️سه عامل در ایجاد همبستگی و همگرایی ملی نقش دارند و تا این سه عامل شکل نگیرند امکان ایجاد هویت یکپارچه وجود نخواهد داشت:
داشتن ارزش‌ها و نظام هنجاری مشترک
ضرورت تعاملات و ارتباطات اجتماعی
وجود منافع مشترک
برای شکلگیری هویت ملی یکپارچه‌ای که دچار گسست نشود به عقلانیت نیاز است. در واقع، باید نوعی قرارداد مبتنی بر منافع مشترک وجود داشته باشد. یعنی آن شهروند خوزستانی که روی معادن نفت زندگی می‌کند باید احساس کند که خودش نیز از تولید نفت برای کشور سود می‌برد و از مزایای آن بهره‌مند می‌شود. همچنین تولید محصولات کشاورزی در فارس و گیلان و مازندران باید منافعی برای همه شهروندان کشور داشته باشد.

📚منبع: جامعه ایران و مسئله همبستگی

🔻برای سفارش کتاب به آیدی زیر پیام دهید:
@rahman_inst
@rahmaninstitute

▫️پاسخ‌های سیاستی به سالمندی جمعیت

▫️می‌گویند: «پیری، بازگشت دوباره به کودکی‌ست.» اما این بار، با چمدانی پر از خاطره، تجربه و گاه تنهایی. در جهان امروز، که سرعت تغییرات از هر زمان بیشتر شده، جمعیت جهان نیز به‌سوی سالخوردگی می‌رود؛ پدیده‌ای فراگیر که یکی از مهم‌ترین چالش‌های قرن بیست‌ویکم به شمار می‌رود.
سالمندی، دیگر فقط گذر زمان و سفید شدن موها نیست، بلکه به آزمونی بدل شده برای سنجش کیفیت زندگی، میزان رفاه و عمق توجه جامعه به کرامت انسانی. در چنین جهانی، مفاهیمی مانند «سالمندی سالم»، «سالمندی موفق» و «سالمندی فعال» تلاش می‌کنند تا معنا و جهت تازه‌ای به این دوره از زندگی ببخشند—دوره‌ای که می‌تواند همچنان سرشار از حرکت، معنا و مشارکت باشد، اگر جامعه آماده باشد.

🔻ادامه متن را از اینجا مطالعه کنید:
📚منبع: آینده‌پژوهی سالمندی جمعیت در ایران

🔻برای سفارش کتاب به آیدی زیر پیام دهید:
@rahman_inst

@rahmaninstitute

▫️آینده مشترک، آموزش برابر
تحصیل، حق هر کودکی‌ست؛ حتی اگر مهاجر باشد

▫️در مورد مناقشۀ تحصیل کودکان مهاجر در ایران دو دیدگاه موافق و مخالف وجود دارد. موافقان یک گزارۀ کلی دارند؛ اینکه شما وقتی با یک کودک مواجه هستید این کودک یک حقوق ذاتی دارد که به هیچ وجه سلب‌شدنی نیستند. این بیشتر از دیدگاه حقوقی و انسانی قضیه هست و اینکه این کودک کجایی باشد، چه اوراق هویتی داشته باشد، پدر و مادرش چه کسانی و دارای چه ملیتی باشند، همه فرع بر کودک‌بودن آن کودک هستند و نفس کودک‌بودن این حق ذاتی را نصیبش می‌کند که تحصیل کند و این یک امر جهانشمول و پذیرفته‌شده و انسانی هست.

🔻ادامه متن را از اینجا بخوانید:

@rahmaninstitute

▫️سیاست معاصر مردانگی

جرج دبلیو بوش نخستین رئیس‌جمهور ایالات متحده بود که یک زن را مشاور امنیت ملی کرد و در مرکز ساختار قدرت دولتی قرار داد. اما این به معنای غلبۀ نگرش فمینیستی در دولت او نبود، چنان‌که رایس سیاستمداری جنگ‌طلب بود که از مداخلات نظامی خشونت‌آمیز در خاورمیانه و گسترش نیروهای نظامی ایالات متحده حمایت می‌کرد. وانگهی بخش چشمگیر ساختار دولت این کشور و جناح راست جمهوری‌خواهان همچنان در اختیار مردانی با شخصیتی خاص، قدرت‌طلب، بی‌رحم و خشن باقی ماند که نمونۀ بارز رفتار آن‌ها را می‌توان در بازداشتگاه وحشتناکی مشاهده کرد که در خلیج گوانتانامو اداره می‌کردند.


🔻ادامه متن را از اینجا بخوانید:

منبع: شماره هشتم هایا
@rahmaninstitute

▫️آوارگی را می‌توان یکی از خصایص تعیین‌کنندۀ دورانی دانست که در آن زندگی می‌کنیم. در دورانِ جدال‌های مداوم داخلی و میانی دولت‌ها و تداوم نابرابری‌های جهانی و تأثیرات مختلف تغییرات اقلیمی، پناهندگان و دیگر افرادی که ــ به طرق دیگر ــ بی‌کشور شده‌اند، همان‎طور که آرنت در میانۀ قرن بیست با هوشمندی اشاره کرد، به‌احتمال‎زیاد تبدیل به «بیمارگون‌ترین گروه در سیاست معاصر» خواهند شد. جای تعجب نیست اگر میهمان‌نوازی (مجموعه‌ای از اعمال در فضای تعاملات میان میزبان و میهمان، مکان‌دار و آواره و شهروند و پناهنده) تبدیل به مضمونی کلیدی در علوم اجتماعی شده‎است.

میهمان‌نوازی چیست؟ هرچند این پرسشْ ساده به‌نظر می‌رسد، سادگی‌اش فریبنده است. تعاریف میهمان‌نوازی ایرانی حول نشانه‌های کلیدی مشخصی همچون سفره و درهای گشوده ساخته می‌شوند. ایرانیان عموماً میهمان‌نوازی را فضیلتی ملی، خصیصۀ بنیادینی برای ایرانی‎بودن، و تجلی ماندگار هویتشان می‌دانند. به‌نظر می‌رسد که میهمان‌نوازی با اَعمالِ آشکار خودتحقیری و ابرازهای اغراق‌آمیز ادب و احترام پیوند خورده‌است؛ چیزی که با کد زبانی‎‌ـ‎فرهنگی «تعارف» نیز مطابقت دارد.

پناهندگان افغانستانی در ایران میهمان‌نوازی را عمدتاً با نبودِ آن می‌شناسند. یکی از زنان جوان افغانستانی، با ابراز تأسف از دست‌نیافتنی‎بودن میهمان‌نوازی ایرانی‎ها، به من می‌گوید: «تمام چیزی که می‌خواهم این است که دیگر پناهنده نباشم. می‌خواهم روزی جایی را پیدا کنم که بتوانم آن را خانه بنامم.»

🔖منبع: دریداخوانی در تهران: در میان دری گشوده و سفره‌ای خالی، الیزابت یاربخش، منتشر شده در شماره پنجم هایا

@rahmaninstitute

▫️از نکبت تا روایت: تاریخ زنانه‌ی فلسطین

▫️یوم النکبه فاجعه‌بارترین روز در تاریخ فلسطین است. فلسطینیان ۱۵ مه را روز نکبت می‌دانند، این روز یک روز پس از اعلام استقلال اسرائیل است و تخمین زده می‌شود ۷۰۰ هزار نفر فلسطینی تقریباً یک شبه به پناهنده تبدیل شد. درباره سرگذشت فلسطین در ۷۷ سال گذشته کم و بیش می‌دانیم اما از تاریخ مبارزات زنان فلسطینی کمتر شنیده‌ایم.

🔻در ادامه صحبت‌های فیحا عبدالهادی _نویسنده و فعال اجتماعی فلسطینی_درباره ضرورت بازنویسی تاریخ توسط زنان فلسطینی را می‌خوانید:

🔖منبع: نشست به زبان آمدن از مجموعه نشست‌های جنسیت و نابرابری
@rahmaninstitute