سلام و صبح بخیر

※ پیام ریپلای شده، پست صبحِ دیروز است که درمورد آثار «حرز کامل صبح و شب» (دعای ۲۲ صحیفه سجادیه جامعه) صحبت کردیم.

• صحیفه جامعه حرزهای متنوع و بسیاری دارد که برای تمام حالات روحی و تمام میل‌های انسانی طراحی شده و مناسب است.

حرز ۲۲ کمی طولانی است و ممکن است برای عزیزانی که تازه اُنس با صحیفه را آغاز کرده‌اند میل کمتری نسبت به آن وجود داشته باشد.
• حرز شماره ۲۳
• و حرز شماره ۲۹
که با کیلک بر لینک‌های زیر در دسترس شماست، بسیار کوتاه ولی جامع بوده، و ان‌شاءالله سپر محافظ و دافع قدرتمند تمام بلایاها و مصائب و فتنه‌ها و حملات شیاطین جنی و انسی خواهند بود.

این نعمت، نعمتی نیست که به سادگی بتوان از کنار آن گذشت👇

💎 حرز شماره ۲۳:
www.tgoop.com/Ostad_Shojae/37256

💎 حرز شماره ۲۹ :
www.tgoop.com/Ostad_Shojae/36822

«استودیو موسیقی انسان تمام»

@ostad_shojae

💬 #گپ_روز

#موضوع_روز : «لقمه حلالی که دعا پشتش باشد: بچه‌هایت را اینجوری عاقبت بخیر می‌کند!»

✍ از سالها قبل مادرش را می‌شناختم!
مترون (ریاست پرستاری) بیمارستان بود. یکی از بهترین و بزرگترین بیمارستان‌های قدیم تهران.

• روزی که فهمیدم پوریا فرزند این مادر است، و حالا شده همسر افسانه، که یکی از نزدیک‌ترین دوستانم بود، از تعجب شاخ درآوردم.

آنقدر این پسر بی‌شیله پیله و بی‌تکلّف بود که باورم نمی‌شد پسر همان مترون باکلاس و وزینی است که حداقل چهل سال پیش مترون یک بیمارستان بزرگ بوده و به چند زبان خارجی مسلّط است.

• هر چه بیشتر می‌شناختمش تعجبم از اینهمه رهایی‌اش از «کلاس» و «مقام» و «مال» و «تعلقات دست و پاگیر دنیا» بیشتر یقینی می‌شد اما هرگز فکر نمی‌کردم این بشود عاقبتش ....

• روزی که شهید شد و بالای دست هزاران نفر بدرقه شد و آمد و ...
درِ قطعه شهداء را برایش باز کردند و در ردیف «شهدای امنیت» آرام گرفت: کنار مادرش ایستاده بودم و به کلماتش دقت می‌کردم.

• همان خانم مترون باکلاس چهل سال پیش که حالا به سختی راه می‌رفت، هر چند دقیقه یکبار همه‌ی صدای ضعیفش را جمع میکرد و ناله می‌زد : «این گل پرپر من/ هدیه به رهبر من»
برای من که سالها می‌شناختمش، جوّ کادر درمان و فضای حاکم در این طیف از مشاغل را می‌شناختم، این جمله عجیب بود!
این رضایت عجیب بود!
این شادی عجیب بود!

• این خانم چگونه به اینجا رسیده بود، که خداوند عزّت «مادر شهید» بودن را آنهم با این حجم از رضایت و شادی قسمتش کرد؟

• این سوال دیوانه‌ام کرده بود انگار!
به طلبِ فهمیدنش رسیده بودم انگار !
که ....
مادرش دستش را از روی دسته‌ی ویلچیرش برداشت و بازوی مرا گرفت و مرا به سمت آغوش خود کشید!
سرم را گذاشتم روی سینه‌اش !
گفت : سالها آمدید خانه ما و رفتید!
گفتم : عزّتش امروز برای من کافیست!
گفت : من می‌دانم پوریا را چرا برای دفاع از رهبرش خریدند!
نفسم انگار حبس شد. او داشت پاسخ مرا میداد بی‌آنکه بداند ...

✘ ادامه داد : من با درآمد شبکاری بیمارستان پوریا را بزرگ کردم. آنوقتها که پرستار کشیک بخش بودم و می‌دویدم دنبال صدای ناله‌ها... الآن دارم اجابت «خدا خیرت بدهد» و «خدا عوضت بدهد»های بیمارانم را به چشم می‌بینم !
لقمه حلالی که دعا پشتش باشد: بچه‌هایت را اینجوری عاقبت بخیر می‌کند!
من پوریا را با شادی هدیه کردم، چون با شادی از من خریدند!
شادیِ رضایت بیمارانم ....

•با خودم گفتم: چه وسعت روحی دارید شما... که همین الآن هم بی‌آنکه بدانید با دو جمله تمام جان مرا سرشار شادی و آرامش کردید و خودتان خبر ندارید!

※ این شد عاقبت مادرشهید «پوریا احمدی» ! همان خانم مترون باکلاس و وزین بیمارستان معیّری!
فقط «عشق» است که تمام موانع را کنار می‌زند و تو و نسل تو را برای محبوبت خریدنی میکند!

@ostad_shojae